“İzmir’in farklı bir dindarlık yapısı var. Bu dindarlığın irfan geleneğine ihtiyacı var. Öyle olduğu için tasavvuf profesörünün, irfan geleneğinden geçmiş birinin İzmir’e müftü olarak atanması tesadüf değil”(1). Bu kinayeli, iğneleyici, ötekileştirici, itham edici, aşağılayıcı ve buram buram tefrika kokan sözler, bu ülkenin, sözüm ona toplumu birleştirmeyi ve kaynaştırmayı kendisine amaç edinmiş ve yasal görevi de…