Kızıl Sultan, Ulu Hakan, II. Abdülhamid (Osmanlı Türkçesi: عبد الحميد ثانی, `Abdü’l-Ḥamīd-i sânî; 21 Eylül 1842 – 10 Şubat 1918), Osmanlı İmparatorluğu’nun 34. padişahı ve çöküş sürecindeki devlette mutlak hakimiyet sağlayan son padişah.[1] Tahtta kaldığı yıllarda imparatorluk dağılma dönemini yaşadı; başta Balkanlar olmak üzere çeşitli bölgelerde çıkan isyanlara ve Rusya İmparatorluğu’na karşı kaybedilen 93 Harbi’ne tanıklık etti. 31 Ağustos 1876’da tahta çıktı ve 1908 Jön Türk Devrimi’nden kısa bir süre sonra 27 Nisan 1909’da tahttan indirilene kadar ülkeyi yönetti. Meşrutiyet yanlısı Genç Osmanlılar ile yaptığı anlaşma sonucunda 23 Aralık 1876’da ilk Osmanlı anayasasını ilan etti ve böylece ülkenin demokratikleşme sürecini destekleyeceği izlenimini verdi.[2] Ancak kısa bir süre sonra meclis ile yaşadığı anlaşmazlıkları öne sürerek 1878’de meclisi kapattı. Meclisi kapattıktan sonra gücünü pekiştirerek mutlak hakimiyetini başlattı.[2]