“Türkiye’nin kaderi” olarak nitelediğimiz o seçimleri geride bıraktık. 12 Haziran’dan önce yazdığım son yazımda seçmenin dikkatini bir yere çekmeye çalışmıştım. Ama görüyorum ki seçim sonuçları ve arkasından gelen yorumlar, insanların “demokrasi” den anladıkları şeyin en kadar sınırlı olduğunu gösteriyor. Bu kırmızı renkli “aşılamayan” çizgiler, diğer tüm ana renklerle birleşerek, “halkın iradesi” kavramına öyle bir makyaj…

“Ben demiştim…” sözü ne kadar da bilgiçlikle söylenen bir söz değil mi? Bir de “Ben demiştim demeyi hiç sevmiyorum ama…” veya “bu konuda keşke haklı çıkmasaydım ama…” şeklinde kalıplar var. Türk Aydını halktan uzaklaştırıldıkça, bu kalıpları daha çok kullanmaya mecbur bırakıldı. Ama tabi ki ben yazımda bu tür kalıpları hiçbir şekilde kullanmayacağım (?) “Plebisit” sözcüğünü…

2010 yılı aslında genel itibariyle CHP için son şanstı. 2011 yılındaki Genel Seçimleri “kaybetmemek” için yapılması gereken “bir ton şey” vardı. Öyle ki 2002 yılından bu yana kendini TBMM’nin kadrolu muhalefet partisi haline getirmek için elinden gelen her şeyi yapmıştı CHP. Aynı süre zarfında 2007 yılına kadar (5 yıl içinde), AKP oylarını o kadar arttırmıştı…