İran’da Türklere Karşı Ayrımcılık

Komşu İran’daki son kitlesel memnuniyetsizlik ve protestoların bir nedeni, ülkede on yıllardır hüküm süren ulusal-etnik ayrımcılıktır. 1979 devriminden sonra Türkçe konuşan insanlar ezildi, ulusal haklar ihlal edildi ve ülkenin en büyük toplumu oldu.

-Röportajımız – İranlı bilim adamı, AMEA Doğu Araştırmaları Enstitüsü Güney Azerbaycan Bölümü Direktörü ve Tarih Felsefecisi Semad Bayramzadeh, bu anti-hümanist politikanın tarihsel kökenleri ve doğası hakkındaki sorularımızı yanıtladı:

– 20. yüzyılın ilk yarısında İran’da darbeyle Kaçar Türklerinin egemenliğine son veren ve Pehlevi hanedanı adına hüküm süren Rıza Şah ve oğlu Muhammed Rıza, ülkenin en büyük halkı olan Azerbaycan halkına karşı asimilasyon politikası izlemeye başladı. Azerbaycan bu ısrarlı ve topyekûn ayrımcılıktan dolayı zor durumda kaldı. Yeni hükümet Azerbaycan’ı baskı altına almak için başta ekonomik ve kültürel olmak üzere tüm imkanları kullandı.

İran ekonomisinin önemli isimlerinden biri olan Azerbaycan, 1925’te iktidara gelen Kral Rıza’nın 16 yıllık saltanatı sırasında eşi benzeri görülmemiş bir baskı altındaydı. Tahran’daki tüm ticareti konsolide etme politikası, İran’ın iç ve dış ekonomik ilişkilerinin gelişimini yönlendirmede özel bir ağırlığa sahip olan Tebriz tüccarlarının konumuna da ciddi şekilde zarar verdi.

Sovyetler Birliği de durumu zorlamakla ilgileniyordu. 1921’den sonraki on yılda, Sovyetler Birliği İran’la olan ticaret döngüsünü kademeli olarak azalttı. Bu nedenle, Sovyetler Birliği ile birlikte Güney Azerbaycan’daki üreticiler ve tüccarlar ciddi şekilde zarar gördü. Böylece Azerbaycan ülke ticaretindeki öncülüğünü kaybetti ve Tebriz özel ağırlığını kaybetti. Sonuç olarak, Azerbaycan’ın çok aktif ve ekonomik temsilcileri Tahran’a taşınmak zorunda kaldı.

Kral Rza, Pers İmparatorluğu’nun gelişmesinin önemini de vurguladı. Ana hammadde kaynağı Azerbaycan’da olmasına rağmen, İsfahan ve Mazandaran gibi çevreler İran’ın domatesi, Tahran ise ağır sanayinin merkezi haline geldi. Kral Rza döneminde Tebriz, Urmiye, Myanmar ve Marag gibi şehirlerde sadece 4 yeni fabrika inşa edildi ve kullanıldı, bunlardan sadece ikisi hükümet tarafından finanse edildi.

Bu politikanın bir sonucu olarak, binlerce insan evlerini terk etmek zorunda kaldı ve Perslerin egemen olduğu İsfahan, Mazandaran ve Tahran gibi sanayi merkezlerine yöneldi. Aslında, doğal bir asimilasyon gibi görünen Pers imparatorluğu uygulandı ve Azerbaycan halkının ulusal kimliği baltalandı ve yok edildi.

Hacıların ekonomi ve ticaret alanındaki bu talihsiz politikası birçok Azerbaycan halkının sosyal koşullarını daha da kötüleştirdi. Ayrıca, Azerbaycan’da sürekli sel ve doğal afetler nedeniyle yollar, köprüler ve yollar tahrip edildi. İçme suyu veya kanalizasyon sistemi yoktu. Neredeyse tıbbi bakımdan mahrum bırakılan Azerbaycan halkı arasında kitlesel hastalık, salgın hastalık ve ölüm insidansı çok yüksekti.

Kültürel mirasla ilgili olarak, Kral Rza sınırlı sayıda liberal burjuva ziyaretçisi için fırsatlar yarattı. Demokratik ziyaretçilerin bilimsel ve kültürel gelişimi, hükümetin kapsamlı çalışmalarıyla durduruldu. Tahran’da 1925’ten beri yayınlanan Ainda dergisinin editörü Mahmud Afşar, İranlı yetkililerin çıkarlarını ve ana hedeflerini temsil eden Binyıl Birliği Programı üzerinde çalıştı ve şunları söyledi: “Tüm çevrelerin ve kabilelerin birliğini sağlayana, yani herkesi tamamen İranlı yapana kadar geleceğimiz karanlık olacak. Farsça’yı İran’da ortak bir dil haline getirmek ve yabancı dilleri giderek daha fazla bastırmak için hepimiz tek bir kişi olarak çalışmalıyız.”

Mahmud Afşar’a göre, İran’ın bağımsızlığı ve bütünlüğü tehditler arasında yer alıyor: beyaz tehdit (Rusya); mavi tehdit (İngiltere); Yeşil tehditler; Kara tehlike( iç cehalet ve istila); sarı tehdit (Osmanlı Türkleri ve kuzeybatı Tatarlar) sosyal-politik bir felaket olarak sınıflandırıldı. Bu dönek, İranlı Türk ideolog, “sarı tehdidin geçici bir tehdit olmadığını, İran ulusları ve halkları (İranlılar, Afganlar, Kürtler, Dövmeler ve Tacikler) için ulusal ve kalıcı bir tehdit olduğunu” yazdı.

Bu sorunu çözmek için Mahmud Afşar, 1926 yılının ilk baharında yayınlanan “Milliyetçilik ve İran’ın Bağlılığı” başlıklı makalesinde, Türkçe’nin (Avrupalı-S.B.) Türkçe konuşmasının yasaklanmasını, Türkçe konuşan bazı kişilerin Farsça konuşulan yerleşim yerlerine nakledilmesini, Azerbaycan adının hafızalardan silinmesini ve ülkenin idari bölgesinin sınırlarının değiştirilmesini önerdi. Bu politika, İran’da Türkçe konuşan kral rejiminin devrilmesine kadar devam etti ve ülkedeki Türkçe konuşan insanların etnik ve kültürel gelişimini tamamen tamponladı.

– İran devriminden sonra kabul edilen anayasanın vaat ettiği ulusal hakların gerçekleşmesi bekleniyordu.

Ne yazık ki, aradan geçen 43 yılda, krallık rejiminin devrilmesinde kilit rol oynayan Türklerin ulusal hakları sadece gerçekleşmekle kalmamış, etnik ve kültürel ayrımcılık devam etmiştir. Bunun birçok örneği var. Örneğin, 12 Mayıs 2006 tarihli İran haftalık gazetesinin Çocuklar ve Gençler sayfasında, “Böceklerin bizi böcek yapmadığından emin olmak için ne yapabiliriz?” başlıklı bir başlık vardı. Bu yazıtta Türkler böceği yerine yerleştirmişlerdir: “Sorun şu ki, böcek insanın dilini anlamayacak. Böceklerin grameri o kadar zordur ki, böceklerin yüzde sekseni bunu bilmez ve başka dilleri konuşmayı tercih eder. Dillerini anlamayan böcekleri nasıl anlamak istersiniz? Bu nedenle konuşma yeniden canlanır ve şiddetin tatlı yollarına ihtiyaç duyulur.”

Böceklerle mücadele için önerilen yöntemler (tatlı şiddet yolları), hükümetin siyasi ve sivil muhalefeti ele almak için kullandıklarına benzer. Haftalık İran gazetesinin özel sayısında bu yazıyı okuyanlar, o dönemde buradaki hedefin Azerbaycan Türkleri olduğunu kolayca anladılar.

Gazetenin yayıncısı ve yazarının Türk halkının tepkisini hayal edememesi, egemen etnik grup için toplumda Türklere karşı aşağılanma ve ayrımcılık konusunun kanıtıydı. Bu tür gerçeklerin sayısı ne bir ne de beştir. Dolayısıyla İran’ı aşırı ırkçı bir ülke olarak tanımlayan Dünya Değerler Örgütü’nün yaptığı bir araştırmaya göre dünyanın en ırkçı ülkeleri arasında 7. sırada yer alıyor.

İran’daki Fars olmayan tüm halklar, özellikle Türkler, çağdaş tarihsel hafızalarında bu tür çelişkili ve belirsiz davranışlara aşinadır: bir yandan “şaşırtıcı, vatansever, İran’ın başı ve bilgisi” olarak sunulurken, diğer yandan radyo ve televizyon, basın ve ders kitapları da dahil olmak üzere devlet medyası her zaman aşağılanır, alay edilir, ancak aynı zamanda ekonomik, kültürel ve sosyal kaynaklarını ve potansiyellerini onlar için kullanma fırsatına sahiptir Onlar kısıtlı.

Ülkenin şovenizminin teşhir edilmesine ve Türk (Avrupa) halkının hükümetin ırkçı planlarına karşı protestolarına ve memnuniyetsizliğine rağmen, ayrımcılığa, aşağılanmaya ve eşitsizliğe karşı yaygın protestolara hükümet karşı çıkıyor.

– İran sadece ülkesinde Türklere karşı ayrımcılık politikası izlemekle kalmıyor, aynı vahşeti kuzey Azerbaycan’daki Türk ülkesine karşı da sürdürüyor.

– İran’ın Azerbaycan’ın yüzyıl içinde iki kez ulusal bağımsızlığını yeniden kazanmasını resmen kıskanmasının, Ermenistan’ın son 30 yıldaki işgal politikasına açık destek vermesinin ve nihayet zaferimizin yarattığı gerçeği kabul etmeyi reddederek Ermenistan ile stratejik ittifak kurmasının amacı nedir? Azerbaycan yönetimi bu politikayı uzun yıllar boyunca tahammül ve umutla karşıladı, ancak durum daha da kötüleşti. Bu durum güneydeki vatandaşlarımız için de ciddi bir endişe kaynağıdır. İran’da devam eden ayrımcılık, ağır insan hakları ihlalleri ve bağımsız Azerbaycan’a karşı düşmanca adımlar ülkede daha ciddi anlaşmazlıklara neden oldu ve mevcut kitlesel protestolarda “Özgürlük, Adalet, Ulusal Hükümet!” sloganının sürekli duyulmasına yol açtı.

Semad Bayramzadeh,– BAKÜ / TURKISHFORUM -ABDULLAH TÜRER YENER