Altın Portakal Ödülleri İçin Geri Sayım Başladı

Necmi Sancak‘ın dünya prömiyerini yapan “Ayşe” adlı bu ilk uzun metrajlı filmin yakın plan çekimlerle kadrajına aldığı; isyanı içinde hapsolmuş bir kadının portresinde Binnur Kaya‘nın varlığı inkar edilemez. Hatta Ayşe filmin o kadar merkezindeki diğer karakterler çoğu zaman ya kadrajın dışında ya da Ayşe’nin gölgesinde kalıyor. Yine de gerçek kesitten halice olan bu yapımın şüphe uyandıran bazı eylemlerle ilgili cevaplarını bize bırakan noktaları filmin başarısı olarak kabul edilebilir.

Önder Şengül‘ün dünya prömiyerini yapan “Balinanın Bilgisi” adlı bu ilk uzun metrajlı filminde karakterleri tanımak, konuyu anlamak biraz uzun sürüyor. İnsanın içindeki potansiyeli irdelemeye yönelik bir Yörük kadını üzerinden anlattığı hikayedeki arketipleri okumak da çok kolay değil. Ama ben şahsen bu filmde iyi bir yönetmenlik, oyuncu topluluğu, sinematografi ve sanat yönetimi gördüm. Filmin başındaki yabancılaştırma sekansı iki bölüm arasında olsaymış ve senaryo daha iyi ele alınsaymış çok daha iyi olabilirmiş.

Ümit Ünal‘ın dünya prömiyerini yapan, psikolojik gerilim ve kara mizah unsurlarını barından “Evcilik” adlı bu film; köy hayatına özenip bir kasabaya yerleşen şehirli insanların bir süre sonra sıkılıp orayı da kaçtıkları yere benzeterek kirlettiği gibi, evli bir çiftin tatil için gittikleri yerin düzenini ve insanların masumiyetini nasıl bozduğunu farklı daha doğrusu erotik bir açıdan ele almış. Fantezi ile gerçekliğin birbirine karıştığı, konusu itibariyle sürükleyen seyri keyifli ama ortalama bir film olmuş.

Ayçıl Yeltan‘ın dünya prömiyerini yapan “Fidan“; adından da anlaşılacağı gibi bir portre hikayesi ama filmin güzel yanı ana karakterini merkeze koyarken diğerlerini harcamaması. Sinemayı sinema yapan unsurları unutmaması ve az diyalogla da bir şeylerin anlatılabileceğini izleyiciye göstermesi. Fidan’a yüklenen sorumlulukların dramatik etkisinin çok güçlü olmadığını düşünsem de görüntü, ses, sanat da dahil olmak üzere pek çok açıdan oldukça iyi yönetilmiş bir ilk film.

Kenan Mansur Doğru ile Umut Osman Demirkol‘un ortak yönetmenliğinde çekilen ve Antalya’da dünya prömiyerini yapan “Galata“; kağıt üstünde okunduğunda veya size sözlü olarak anlattığımda kulağa oldukça ilginç gelebilecek cesur bir konusu olmasına karşın marjinallik, çağdaşlık ve muhafazakârlık üstüne hiçbir derinliği olmayan son derece kötü diyalogları, oyuncuların ne dediklerini anlamayı zorlaştıran ses tonu sorunları ve amatörce görünen kamera hareketleri ile ‘bir film nasıl çekilmez’ sorusuna cevap olmaya aday bir film.

Belkıs Bayrak‘ın Türkiye prömiyerini yaptığı “Gülizar” adlı bu filmin çekimlerini ve görüntü yönetimini oldukça beğendim. Ancak evliliğin arifesinde olan bir genç çiftin arasındaki sönük etkileşimi, karakterlerin arasındaki iç bayan donuk iletişimi ve en önemlisi de filmin akışını engelleyen o ağır aksak ritmini hiç beğenemedim. Ecem Uzun‘un hayat verdiği Gülizar karakterine yönelik performansı da çok sorunlu; travma geçiren bir karakter ancak bu kadar kötü oynanabilir.

Nadim Güç‘ün dünya prömiyerini yapan “Mukadderat” adlı bu filmi; dramatik bir şekilde başlayan hikayesini muazzam bir şekilde dönüştürerek insanın yüreğini ısıtan, çok keyifli bir yapım olmuş. Birbirini harika bir şekilde tamamlayan çok iyi bi oyuncu topluluğu bir araya gelmiş. Nur Sürer rolü çok güzel üstlenmiş, diğer oyuncular ona çok güzel eşlik etmiş. Kastamonu çok güzel arka plan olmuş. Kadınlar ve erkekler için toplumda biçilmiş roller ancak bu kadar tatlılıkla eleştirilebilir.

Ümran Safter‘in dünya prömiyerini yapan “Seni Bıraktığım Yerdeyim“; başından sonuna bir ölümün konuşulduğu, ölünün ardından iç hesaplaşmaların yapıldığı, bolca beylik lafların edildiği, çatışmaları ve sonucu zayıf kalmış bir film. As oyuncusu Damla Sönmez‘in sigara içmek üzerine master yaptığı akıllara zarar performansının yanı sıra dolgu yaptırdığını düşündüğüm dudakları da performansının çok daha önüne geçmiş. Hikayedeki eksikleri tamamlayabilecek parçaların bulanıklığı da dramatik etkiyi oldukça zayıflatmış.

Neco Çelik‘in dünya prömiyerini yapan “Sevgili Katilim Berlin“, Ulusal Yarışma seçkisinin en merak ettiğim filmlerindendi. Ama beni hayal kırıklığına uğrattı. Berlin sevdam bile bu filmi olumlamaya yetmiyor. Pandemi döneminin ıssız sokakları ve atmosferi filme bir cazibe katsa da çok klişe bir konu, çok yüzeysel ilişkiler ve demode teknik detaylar filmin eksi hanesinde ağır basıyor. Bir de şu karakterlerin iç sesini iyi bir şekilde aktarabilecek ‘dış ses’ sorunu bir çözülebilse artık.