Altın Koza Ödülleri İçin Geri Sayım Başladı

Vuslat Saraçoğlu‘nun Adana prömiyerini yapan “Bildiğiniz Gibi Değil” adlı bu filmin bana göre en ilginç yanı Tokat’ta geçen bir hikayeye sahip olması. Ama ne yazık ki film, bu Anadolu şehrinin dokusundan istifade etmede yetersiz kalmış. Haliyle, babalarının gizemli ölümüyle yıllar sonra bir araya gelen, birbirlerinden tamamen farklı hayatlara sahip olan üç kardeşin bu hikayesinde sinematografik bir estetiği olmayan, konuşma ağırlıklı, televizyon filminden hallice bir şey ortaya çıkmış.

Erkan Tahhuşoğlu‘nun dünya prömiyerini yaptığı “Döngü“; çok tanıdığımız, tecrübe ettiğimiz ve hatta yaşadığımız kapitalist sistemdeki istihdam ve emek sömürüsü konusunu çok güzel gözlemlemiş ve bu büyük sorunu mikro seviyeye indirgeyerek etkili bir şekilde ele almış. Hikayesini, hiçbir güvencesi olmadan çalıştığı evde meydana gelen bir kaza sonucu her geçen gün çıkmaza sürüklenen gündelikçi bir kadın üzerinden anlatan “Döngü“, çağdaş bir toplumsal gerçekçilik filminin en güzel örneklerinden biri diyebilirim.

Türker Süer‘in Türkiye prömiyerini yapan bu ilk uzun metrajlı filmi “Gecenin Kıyısı“; her ne kadar Türkiye yakın tarihinden karanlık bir geceyi yani 15 Temmuz darbe girişimini merkeze alsa da aslında sanki bu hikaye herhangi bir ülkede geçiyormuş gibi bir görünüm ve belirsizliğe sahip gibi hissettim. Yani bu bir evrensellik mi ürkeklik mi emin olamadım. Yine de orijinal müzikleri ile ses tasarımını, görüntü yönetimini ve oyunculukları etkileyici buldum.

Hikmet Kerem Özcan‘ın Türkiye prömiyerini yapan ilk uzun metrajlı filmi “Hakkı“nın; her ne kadar kısa filmlik bir hikayeye sahip olduğunu düşünsem de yönetmenin bir insanın karanlık tutkuları gibi çetrefilli bir konuyu olabilecek en yalın şekilde anlatabilme yeteneğini, neredeyse tüm sahnelerdeki varlığıyla hikayeyi omuzlayan Bülent Emin Yarar başta olmak üzere diğer oyuncuların samimi performanslarını ve tertemiz çekimleriyle oldukça güzel bir film izledim.

Murat Fıratoğlu‘nun Türkiye prömiyerini yapan filmi “Hemme’nin Öldüğü Günlerden Biri“; arthouse durum komedisinin en güzel örneklerinden biri. İntikamla dolu öfkeli baş karakteri eylem planı için bir şeyleri hızlandırmaya çalıştıkça karşısına çıkan herkesin onu yavaşlatması çok samimi ve sevimli bir olay örgüsü oluşturmuş. Halayın birleştirici gücünü çok sevdim ve bu filmi çok keyifle izledim.

Burak Çevik, Türkiye prömiyerini yapan yeni filmi “Hiçbir Şey Yerinde Değil” ile sinemada deneysel işler yapmaya devam ediyor. Yönetmenin Türkiye’nin karanlık bir döneminde gerçekleşen Bahçelievler katliamına tamamen kişisel bir bakış atarak politik bir film çekme çabası dikkate değer olsa da oda tiyatrosu tadındaki bu filmin tarihsel gerçekçiliği ile izleyiciyi provoke etme amacıyla koyduğunu düşündüğüm unsurları tartışılabilir.

Ceylan Özgün Özçelik‘in dünya prömiyerini yapan filmi “On Saniye“; yine tek mekanda geçen oda tiyatrosu tadında yapımlardan. Tek mekan monotonluğunu kırmak için kullanılan kamera hareketleri zorlama ve gerilim vadeden hikayesi bana yavan geldi. Ve sonundaki hesaplaşma anı beni hiç tatmin etmedi. Hele Bergüzar Korel’in abartılı jest ve mimiklerini izlemek resmen gözlerimi yordu. Sevemedim.

Doğuş Algün‘ün dünya prömiyerini yapan ilk uzun metrajlı filmi “Ölü Mevsim“; her biri spin-off olabilecek iç içe geçen çok fazla soruna değinmesi riskli olsa da ben tüm bu sorunlara değinme biçimini, dramatik kurgusunu ve karakterlerin arasındaki çatışmaları beğendim. Erdem Şenocak‘ın bu filmdeki performansını da gayet başarılı buldum. Bence dikkat çeken bir ilk film.

Zeynep Köprülü‘nün dünya prömiyerini yapan ilk uzun metrajlı filmi “Su Yüzü“; benzerlerini çok izlediğimiz senaryosundan dolayı bir özgünlüğe sahip değil. Oyunculuklarda da parlak pek bir şey göremedim. Yine de bir trajedinin yükünden kaçış, geri dönüş, yüzleşme, affetme ve beraberinde olgunlaşma sürecini iç sıkmadan işlemiş olmasını beğendim.

Orhan İnce‘nin dünya prömiyerini yapan ilk uzun metrajlı filmi “Umut” (Hêvî); her şeyi çok hızlı çözebildiğimiz olay örgüsündeki dilemma unsurlarını doğru kullanabilseymiş etki bırakan bir uzun metraj olabilirmiş. Ama çekim sürecinin sekiz yıla yayıldığını öğrendiğimiz bu yapım aslında her anlamda gereksiz uzatılmış bir kısa metraj film. Sanat filmi olma kriterini ekip bence biraz yanlış anlamış.

Gürcan Keltek‘in Türkiye prömiyerini yapan filmi “Yeni Şafak Solarken“in spiritüel yolculuğunda erenler ve evliyalar şehri İstanbul’u kadrajına alma biçimi mükemmel. Müzikler ve sinematografisi son derece etkileyici; meditatif ve gerçek anlamda hipnotize edici. Sadece büyük bir arayış içindeki karakterini meczupluktan deccale evrilme düşüncesini hayata geçirmekte yetersiz kalmış ve böylesi bir karakter için oyuncu seçimi bence pek doğru bir tercih olmamış.