Nazilerin ve Hitler’in finansörleri

Değerli Dostlarımız,

İkinci Dünya Savaşı sırasında ve öncesinde Nazilerin ve Adolf Hitler’in iktidarını destekleyerek, bu acımasız savaşta 60 milyonu aşkın insanın ölmesinde en büyük mali ve maddi katkıları sağlayanların Amerikan ve İngiliz Merkez Bankaları ile bir avuç savaş baronu elitin rezillikleri ile ilgili yıllarca saklanan belgeler ortaya dökülmektedir.

Aşağıda okuyacağınız makalede bu cehennem zebanilerinin günümüzde de aynı faaliyetlerine devam etmekte olduklarını ibretle göreceksiniz.

Bilgilerinize sunarım.

Saygılarımla,

Haluk Dural

Milli Merkez Genel Sekreteri

***

https://www.globalresearch.ca/history-of-world-war-ii-nazi-germany-was-financed-by-the-federal-reserve-and-the-bank-of-england/5530318

Tarih: Adolf Hitler, Wall Street, ABD Federal Rezervi ve İngiltere Bankası tarafından finanse edildi

ABD’nin Nazi Almanyası’na Yatırımları. Rockefeller, Adolf Hitler’in Seçim Kampanyasını Finanse Etti

Yuri Rubtsov ve Prof. Michel Chossudovsky

Hitler, Schacht ve Prescott Bush

ABD Dolarının Gücü

1932 Gizli Anlaşması

Wall Street Hitler’in Seçim Kampanyasını Finanse Ediyor

Michel Chossudovski

21 Kasım 2023

küçük düzeltmeler, 22 Eylül 2024

Giriş:

I. Dünya Savaşı’ndan Günümüze: Dolar bazlı borç, ABD’nin öncülük ettiği tüm savaşların itici gücü olmuştur.

Asıl aktörler Wall Street alacaklıları.

Nazi Almanyası’nın arkasındaydılar. Barbarossa Harekatı’nı ve 1941’de Sovyetler Birliği’nin işgalini finanse ettiler.

“4 Ocak 1932’de İngiliz finansçı Montagu Norman (İngiltere Merkez Bankası Guvernörü), Adolf Hitler ve Franz Von Papen (birkaç ay sonra Mayıs 1932’de Şansölye oldu) arasında bir toplantı yapıldı. Bu toplantıda, Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei’nin (NSDAP veya Nazi Partisi) finansmanı konusunda bir anlaşmaya varıldı.

Bu toplantıya ABD’li siyasetçiler ve Dulles kardeşler de katıldı ancak bu kişiler biyografi yazarlarının pek de değinmek istemediği bir şeydir.

Bir yıl sonra, 14 Ocak 1933’te Adolf Hitler, Almanya’nın Maliye Bakanı Baron Kurt von Schroeder, Şansölye Franz von Papen ve Hitler’in Ekonomi Danışmanı Wilhelm Keppler arasında bir toplantı daha yapıldı ve Hitler’in programı tam olarak onaylandı.” (Y. Rubtsov, metin aşağıda)

Mart 1933’te Adolf Hitler’in Şansölye olarak tahta çıkmasıyla birlikte, Wall Street’in izlerini taşıyan büyük bir özelleştirme programı başlatıldı.

Dr. Hjalmar Schacht Mart 1933’te Adolf Hitler tarafından Reichsbank Başkanlığı görevine yeniden atandı, Başkan Franklin D. Roosevelt tarafından Beyaz Saray’a davet edildi (Mayıs 1933).

“ABD Başkanı ve Wall Street’teki büyük bankacılarla görüşmesinin ardından Amerika, Almanya’ya toplam 1 milyar dolar tutarında yeni kredi tahsis etti” [2023’te 23,7 milyar dolara eşdeğer, PPP tahmini] (Y. Rubtsov, op cit)

Bir yıl sonra, Nisan 1934’te The Economist “askeri harcamaların Maliye Bakanı’nı yeni kaynaklar aramaya zorladığını” bildirdi; bunlara Deutsche Reichsbahn’ın (Alman Demiryolları) özelleştirilmesi de dahildi (Germa Bel’den alıntı, s. 20). Nazi hükümeti ayrıca Devlete ait gemi inşa şirketlerini, Devlet altyapısını ve kamu hizmetlerini sattı.

“Nazi-Neo-Liberal” bir eğilimle, şüphesiz “koşulluluklarla” özelleştirme programı Almanya’nın Wall Street alacaklılarıyla müzakere edildi. Deutsche Bank ve Dresden Bank da dahil olmak üzere birkaç büyük bankacılık kuruluşu da özelleştirildi.

“Nazi Partisi hükümeti 1930’ların ortalarında birkaç Devlete ait firmadaki kamu mülkiyetini sattı. Bu firmalar çok çeşitli sektörlere aitti; çelik, madencilik, bankacılık, yerel kamu hizmetleri, tersaneler, gemi hatları, demiryolları, vb.

Ayrıca, 1930’lardan önce hükümet tarafından üretilen bazı kamu hizmetlerinin, özellikle sosyal ve çalışmayla ilgili hizmetlerin sunumu özel sektöre, esas olarak parti içindeki örgütlere devredildi.” (Germa Bel, Barselona Üniversitesi)

Özelleştirme programından elde edilen gelir, ödenmemiş borçların ödenmesinde ve Nazi Almanyası’nın canlı askeri-endüstriyel kompleksinin finansmanında kullanıldı.

Ford ve General Motors da dahil olmak üzere çok sayıda ABD’li şirket Nazi Almanyası’nın silah sanayiine yatırım yapmıştı.

Hem General Motors hem de Ford, 1939’da savaşın patlak verdiği sırada Alman otomobil pazarının yüzde 70’ini kontrol eden ve hızla Alman ordusuna savaş malzemesi tedarikçisi olmak üzere yeniden yapılandırılan Alman yan kuruluşlarının faaliyetleri konusunda çok az veya hiç sorumluluk taşımadıklarında ısrar ediyorlar.

… Bazı durumlarda, hem GM hem de Ford’un Amerikalı yöneticileri, ABD hükümet belgelerinin, Roosevelt yönetiminin kendi ülkelerindeki fabrikalarında askeri üretimi artırma çağrılarına hâlâ direndiklerini gösterdiği bir zamanda, Almanya’daki fabrikalarının askeri üretime dönüştürülmesine destek verdiler. (Washington Post, 30 Kasım 1998)

“Ünlü Bir Amerikan Ailesi” Düşmanla Uyumak. Prescott Bush’un Rolü:

Önemi: John Loftus’un belgelenmiş tarihsel analizine göre, “ünlü bir Amerikan ailesi” servetini Nazilerden elde etti.

Resim: (sağda) Senatör Prescott Bush, oğlu George H. Walker Bush ile birlikte. (1950’ler)

Prescott Bush (George W. Bush’un büyükbabası), Brown Brothers Harriman & Co.’nun ortağı ve Thyssen Stahl’da dahil olmak üzere Alman şirketlerinin çıkarlarıyla yakın bağlantıları olan Union Banking Corporation’ın yöneticisiydi. Thyssen Stahl, Üçüncü Reich’ın silah endüstrisinde önemli bir rol oynayan bir şirketti.

Bush ailesinin Nazi Almanyası’nın savaş ekonomisiyle bağlantıları ilk olarak Nürnberg duruşmaları sırasında Nazi Almanyası’nın çelik kralı Fritz Thyssen’in verdiği ifadeyle gün yüzüne çıktı. Thyssen, Prescott Bush’un ortağıydı.

“1945’ten 1949’a kadar Nürnberg’de, bir Nazi savaş suçları şüphelisinin en uzun ve şimdi görünen o ki en sonuçsuz sorgulamalarından biri, İşgal Altındaki Almanya’nın Amerikan Bölgesi’nde başladı.

Multimilyarder çelik kralı Fritz Thyssen –Nazi savaş makinesinin soğuk kalbi olan çelik fabrikasının sahibi olan adam, ABD-İngiltere ortak sorgulama ekibiyle konuştu, konuştu da konuştu.

… Müttefik [Nuremberg] soruşturmacılarının asla anlamadığı şey, Thyssen’e doğru soruyu sormadıklarıydı. Thyssen’in herhangi bir yabancı banka hesabına ihtiyacı yoktu çünkü ailesi gizlice bir banka zincirinin tamamına sahipti.

II. Dünya Savaşı’nın sonunda Nazi varlıklarını devretmek zorunda kalmadı; yapması gereken tek şey, Berlin’deki bankasından, Hollanda’daki bankası aracılığıyla sahiplik belgelerini (hisse senetleri, tahviller, tapular ve vakıflar) New York’taki Amerikalı dostlarına aktarmaktı. Thyssen’in ortakları Prescott Bush ve Herbert Walker… aynı zamanda Amerika Birleşik Devletleri’nin gelecekteki başkanının babası ve kayınpederiydiler. (John Loftus, The Dutch Connection, Eylül 2002). John Loftus, Nixon Yönetimi sırasında ABD Adalet Bakanlığı’nda Nazi Savaş Suçları savcısı olarak görev yapmış (eski) bir kişiydi.

Amerikan halkı, Bush ailesinin Nazi Almanyası ile olan bağlantılarından haberdar değildi çünkü tarihsel kayıtlar ana akım medya tarafından dikkatlice gizlenmişti. Ancak Eylül 2004’te The Guardian şunları ortaya çıkardı:

George Bush’un büyükbabası, merhum ABD Senatörü Prescott Bush, Nazi Almanyası’nın mali destekçileriyle olan ilişkilerinden kâr sağlayan şirketlerin yöneticisi ve hissedarıydı. …

Şirketinin varlıklarına 1942 yılında Düşmanla Ticaret Yasası kapsamında el konulana kadar devam eden ticari ilişkileri, 60 yıldan fazla bir süre sonra Almanya’da Auschwitz’deki iki eski köle işçi tarafından Bush ailesine karşı açılan tazminat davasına ve seçim öncesi bir tartışma uğultusuna yol açtı.”

(Ben Aris ve Duncan Campbell, Bush’un Büyükbabası Hitler’in İktidara Yükselmesine Nasıl Yardımcı Oldu, Guardian, 25 Eylül 2004, vurgular eklendi)

Ekran görüntüsü, The Guardian

Prescott Bush, 1950 yılında siyasete girdi. 1952 yılında Connecticut Senatörü seçildi ve Ocak 1963’e kadar bu görevi sürdürdü.

Bush ailesinin Nazizmle olan bağlarına dair kanıtlar, George Herbert Walker Bush (Sıradan) ve George W. Bush’un siyasete girmesinden çok önce mevcuttu, Bush Baba’nın CIA’deki görevinden bahsetmeye bile gerek yok.

ABD medyası tamamen sessiz kaldı. John Buchanan’a göre (New Hampshire Gazette, 10 Ekim 2003):

“ABD medyasının 60 yıllık ilgisizliği ve hatta inkârından sonra, Ulusal Arşivler ve Kongre Kütüphanesi’nde yeni ortaya çıkarılan hükümet belgeleri, Başkan George W. Bush’un büyükbabası olan Prescott Bush’un, 1926’dan 1942’ye kadar Nazi savaş makinesinin mali mimarı için bir iş ortağı ve ABD bankacılık operatörü olarak görev yaptığını ortaya koyuyor; Kongre, Bush ve onun “düşman ulusal” ortaklarına karşı saldırgan eylemlerde bulundu.

Belgeler ayrıca, ABD Hazine Bakanlığı’nın raporlarına göre, Bush ve meslektaşlarının, 1920’lerin ortalarından itibaren demokratik ilke ve Alman yasalarını altüst ederek Adolf Hitler’in iktidara yükselişini kişisel olarak finanse eden çelik ve kömür baronu Alman sanayici Fritz Thyssen ile olan mali ittifaklarını gizlemeye çalıştıklarını gösteriyor. Dahası, gizliliği kaldırılan kayıtlar, Bush ve aralarında Amerikan ikonu W. Averell Harriman’ın küçük kardeşi E. Roland Harriman ve Başkan Bush’un anne tarafından büyük büyükbabası George Herbert Walker’ın da bulunduğu ortaklarının, ABD savaşa girdikten sonra yaklaşık bir yıl boyunca Alman sanayi kralıyla ilişkilerini sürdürdüklerini gösteriyor.

Prescott Bush’un şirketinin varlıkları, özellikle Union Banking Corporation, 1942’de Düşmanla Ticaret Yasası uyarınca ele geçirilmiş olmasına rağmen (aşağıya bakınız), George W. Bush’un büyükbabası Nazi Almanyası ile yaptığı ticari ilişkilerden dolayı hiçbir zaman yargılanmadı.

“1952 yılında Prescott Bush, ABD Senatosu’na seçildiğinde, basında iyi gizlenmiş Nazi geçmişi hakkında hiçbir haber yer almıyordu.

George Herbert Walker Bush, Jeb Bush veya George W. Bush tarafından yürütülen herhangi bir siyasi kampanya sırasında Bush-Nazi bağlantısına dair herhangi bir ABD basınında The Boston Globe’da yer alan kısa ancak yanlış bir açıklama dışında.” (John Buchanan, op. cit) yer alan bir kayda rastlanmamıştır, sadece Kasım 2000’de Sarasota Herald Tribune’de yer alan alakasız bir haberde kısa bir şekilde bahsedilmesi ve 2001’de Pearl Harbor’a (Aralık 1941) kadar Wall Street Almanya ile ticaret yapıyordu.

Pearl Harbor’ın (1941-1945) ardından Standard Oil, Venezuela ve Arjantin gibi sözde “tarafsız ülkeler” aracılığıyla Nazi Almanyası’na petrol satarak “düşmanla ticaret yapıyordu”.

John D. Rockefeller ve Ortakları’na ait Standard Oil of New Jersey tarafından desteklenen ABD’nin Nazi Almanyası’na petrol tedariki olmasaydı, Üçüncü Reich Sovyetler Birliği’ni işgal edemezdi. Bu, Dr. Jacques Pauwels’in kitabında tam olarak belgelenmiştir:

“II. Dünya Savaşı, ABD’nin diktatörlüğe karşı demokrasi, özgürlük ve adaletin yanında çekincesizce savaştığı bir “haçlı seferi” olarak yaygın bir şekilde kutlanıyor.”

Amerika, Batı Avrupa’yı Haziran 1944’te özgürleştirirken, dile getirilmeyen gerçek şu ki Amerikan şirketleri Nazi Almanyası ile aktif olarak işbirliği yaptı:

“Standard Oil of New Jersey -bugünkü Exxon- Alman tröstü IG Farben ile yakın bağlar geliştirdi. 1930’ların başlarında, Du Pont, Union Carbide, Westinghouse, General Electric, Gilette, Goodrich, Singer, Eastman Kodak, Coca-Cola, IBM ve ITT dahil olmak üzere en büyük Amerikan şirketlerinden yaklaşık yirmi tanesinin bir Alman bağlantısı vardı.

Son olarak, birçok Amerikan hukuk firması, yatırım şirketi ve bankası, Amerika’nın Almanya’daki yatırım atağına derinlemesine dahil oldu; bunların arasında ünlü Wall Street hukuk firması Sullivan & Cromwell, JP Morgan ve Dillon bankaları, Read and Company ve Brown Brothers & Harriman’a ait Union Bank of New York da vardı. …

(Jacques Pauwels, vurgular eklendi)

Michel Chossudovsky, 21 Kasım 2023, güncellemeler, 22 Eylül 2024

***

Tarih: Hitler Federal Rezerv ve İngiltere Bankası tarafından Finanse Edildi

Yuri Rubtsov

Mayıs 2016

II. Dünya Savaşı: 80 yılı aşkın bir süre önce tarihin en büyük katliamı başladı.

“ Savaşın sorumluluğu” sorununa yaklaşacaksak, öncelikle şu temel sorulara cevap bulmamız gerekiyor:

• Nazilerin iktidara gelmesine kim yardım etti?
• Onları dünya felaketine doğru yola kim gönderdi?

Almanya’nın savaş öncesi tüm tarihi, “gerekli” politikaların sağlanmasının, I. Dünya Savaşı’nın ardından dünyanın içine sürüklendiği mali çalkantılarla yönetildiğini göstermektedir. 

Batı’nın savaş sonrası kalkınma stratejisini belirleyen temel yapılar, Büyük Britanya ve ABD’nin merkezi finans kurumları olan İngiltere Merkez Bankası ve Federal Rezerv Sistemi (FRS) ile Almanya’nın finans sistemi üzerinde mutlak kontrol sağlama ve Orta Avrupa’daki siyasi süreçleri kontrol etme yeteneğini geliştirme amacıyla kurulan ilişkili finans ve sanayi örgütleriydi.

Bu stratejinin hayata geçirilmesi için aşağıdaki aşamaların izlenmesi öngörülmüştür:

1. 1919’dan 1924’e kadar Alman ekonomisine büyük çaplı Amerikan mali yatırımlarının zeminini hazırlamak,
2. 1924’ten 1929’a kadar Almanya’nın mali sistemi üzerinde denetimin kurulması ve Nazizme mali destek sağlanması (“ulusal sosyalizm”),
3. 1929’dan 1933’e kadar derin bir mali ve ekonomik krizi kışkırtıp serbest bırakarak Nazilerin iktidara gelmesini sağlayarak,
4. 1933-1939 yılları arasında Nazi hükümetiyle mali işbirliği ve yeni bir Dünya Savaşı’nı hazırlamayı ve başlatmayı amaçlayan  ayılmacı dış politikasına destek.

I. Dünya Savaşı “Savaş Tazminatları”:

Birinci aşamada Amerikan sermayesinin Avrupa’ya nüfuz etmesini sağlayacak temel kaldıraçlar, I. Dünya Savaşı savaş borçları ve bununla yakından ilişkili olan Alman tazminatları sorunuyla başladı.

ABD’nin Birinci Dünya Savaşı’na resmen girmesinden sonra, müttefiklere (öncelikle İngiltere ve Fransa) 8,8 milyar dolar tutarında kredi verdi. 1919-1921’de Amerika Birleşik Devletleri’ne verilen krediler de dahil olmak üzere savaş borçlarının toplam tutarı 11 milyar dolardan fazlaydı.

Bu sorunu çözmek için alacaklı ülkeler, Almanya’nın pahasına savaş tazminatlarının ödenmesi için son derece zor koşullar dayatmaya çalıştılar. Bu, Alman sermayesinin yurtdışına kaçması ve vergi ödemeyi reddetmesi nedeniyle, yalnızca teminatsız Alman Markı’nın seri üretimiyle kapatılabilen bir devlet bütçe açığına yol açtı.

Sonuç Alman para biriminin çöküşüydü 1923’te doların 4,2 trilyon Mark değerinde olduğu “büyük enflasyon”. Alman sanayiciler, tazminat yükümlülüklerinin ödenmesindeki tüm faaliyetleri açıkça sabote etmeye başladılar ve bu da sonunda ünlü “Ruhr krizi”ne neden oldu. Ocak 1923’te Ruhr’un Fransız-Belçika işgali.

Anglo-Amerikan yönetici elitleri, insiyatifi kendi ellerine almak için Fransa’nın maceraperest bir yola girmesini ve sorunu çözemeyeceğini kanıtlamasını beklediler. ABD Dışişleri Bakanı Hughes şunları belirtti:

“Amerikan önerisini kabul etmek için Avrupa’nın olgunlaşmasını beklemek gerekiyor.”

Yeni proje, İngiltere Merkez Bankası başkanı Montagu Norman’ın talimatıyla “JP Morgan & Co.”nun derinliklerinde geliştirildi. Fikirlerinin merkezinde, Mart 1922’de John Foster Dulles’ın (Başkan Eisenhower’ın Kabinesinde gelecekteki Dışişleri Bakanı) ve Paris barış konferansında Başkan W. Wilson’ın hukuk danışmanının önerisiyle bunu formüle eden “Dresdner Bank” temsilcisi Hjalmar Schacht vardı.

Dulles bu notu Baş Mütevelli Heyeti “JP Morgan & Co.”ya verdi, o da İngiltere Merkez Bankası Guvernörü Montagu Norman ile istişare ederek H. Schacht’ı önerdi.

Aralık 1923’te H. Schacht, Reichsbank’ın müdürü oldu ve İngiliz-Amerikan ve Alman finans elitlerini bir araya getirmede etkili oldu.

1924 yazında, Londra konferansında “Dawes planı” olarak bilinen proje (adını onu oluşturan Uzmanlar Komitesi Başkanı’ndan almıştır, Amerikalı bankacı ve Morgan grubunun bankalarından birinin müdürü) kabul edildi. Tazminatların yarıya indirilmesi çağrısında bulundu ve bunların karşılanma kaynaklarıyla ilgili soruyu çözdü. Ancak, asıl görev, yalnızca Alman Markı’nın istikrara kavuşmasıyla mümkün olan ABD yatırımları için elverişli koşulların sağlanmasıydı.

Bu amaçla Almanya’ya 200 milyon dolar tutarında büyük bir kredi verildi ve bunun yarısı JP Morgan tarafından karşılandı.

Anglo-Amerikan bankaları yalnızca Alman ödemelerinin transferini değil, aynı zamanda ülkenin bütçesini, para dolaşım sistemini ve büyük ölçüde kredi sistemini de kontrol altına aldılar.

Weimar Cumhuriyeti:

Ağustos 1924’te eski Alman Markı’nın yerini Almanya’da yeni ve istikrarlı bir mali durum almıştı ve araştırmacı GD Preparta’nın yazdığına göre Weimar Cumhuriyeti şu durumlara hazırdı:

“Tarihin en güzel ekonomik yardımı, ardından dünya tarihinin en acı hasadı” “Almanya’nın mali damarlarına dökülen durdurulamaz bir Amerikan kanı seli.”

Bunun sonuçları da gecikmeden ortaya çıktı.

Bunun başlıca nedeni, yıllık tazminatların, sözde “saçma Weimar çevresi” tarafından oluşturulan müttefiklerin ödediği borç miktarını karşılayacak olmasıydı.

Almanya’nın savaş tazminatı olarak ödediği altın, ABD’de satıldı, rehin bırakıldı ve kayboldu, burada bir “yardım” planı şeklinde Almanya’ya geri verildi, İngiltere ve Fransa’ya verildi ve onlar da karşılığında ABD’nin savaş borcunu ödeyeceklerdi. Daha sonra faizle kaplandı ve tekrar Almanya’ya gönderildi. Sonunda, Almanya’daki herkes borç içinde yaşadı [borçlandı] ve Wall Street’in kredilerini çekmesi durumunda ülkenin tam bir iflas yaşayacağı açıktı.

İkincisi, kredinin resmen verilmesi ödemeyi güvence altına almak amacıyla verilmiş olsa da, aslında ülkenin askeri-endüstriyel potansiyelinin yeniden canlandırılmasına yönelikti.

Gerçek şu ki, Almanlara verilen kredilerin karşılığında şirket hisseleri ödendi ve böylece Amerikan sermayesi Alman ekonomisine aktif olarak entegre olmaya başladı.

1924-1929 yılları arasında Alman sanayisine yapılan yabancı yatırımların toplam tutarı yaklaşık 63 milyar altın Mark’a (30 milyarı kredilerden oluşuyordu) ve tazminat ödemeleri 10 milyar Mark’a ulaşıyordu. Gelirlerin %70’i Amerika Birleşik Devletleri’ndeki bankacılar tarafından sağlanıyordu ve bankaların çoğu JP Morgan’dan geliyordu. Sonuç olarak, 1929’da Alman sanayisi dünyada ikinci sıradaydı, ancak büyük ölçüde Amerika’nın önde gelen finansal-endüstriyel gruplarının elindeydi.

ABD’nin Nazi Almanyası’na Yatırımları: 

Rockefeller, Adolf Hitler’in Seçim Kampanyasını Finanse Etti

Alman savaş makinasının başlıca tedarikçisi olan “Interessen-Gemeinschaft Farbenindustrie”, Hitler’in 1930’daki seçim kampanyasının %45’ini finanse ediyordu ve Rockefeller’ın “Standart Petrol”ünün kontrolü altındaydı.

Morgan, “General Electric” aracılığıyla AEG üzerinden Alman radyo ve elektrik endüstrisini, Siemens üzerinden de (1933’e kadar AEG’nin hisselerinin %30’u “General Electric’in” elindeydi) Telekom şirketi ITT üzerinden Almanya’daki telefon şebekesinin %40’ını kontrol ediyordu.

Ayrıca uçak üretim şirketi “Focke-Wulf”un yüzde 30 hissesine sahiptiler.

DuPont ailesine ait “General Motors”, “Opel” üzerinde kontrol sağladı.

Henry Ford, “Volkswagen” hisselerinin %100’ünü kontrol ediyordu.

1926 yılında Rockefeller Bankası “Dillon, Reed & Co.”nun katılımıyla, “IG Farben”den sonra Almanya’nın ikinci büyük sanayi tekeli ortaya çıktı; metalurji şirketi “Vereinigte Stahlwerke” (Çelik Vakfı) Thyssen, Flick, Wolff, Feglera vb.

Amerikan-Alman askeri-endüstriyel kompleksiyle işbirliği o kadar yoğun ve yaygındı ki, 1933 yılına gelindiğinde Alman sanayisinin kilit sektörleri ve Deutsche Bank, Dresdner Bank, Danat-Bank (Darmstädter und Nationalbank) gibi büyük bankalar Amerikan finans sermayesinin kontrolü altındaydı.

Anglo-Amerikan planlarında önemli bir rol oynaması amaçlanan siyasi güç aynı anda hazırlanıyordu. Nazi partisinin ve Adolf Hitler’in kişisel olarak finansmanından bahsediyoruz.

Eski Alman Şansölyesi Brüning’in anılarında yazdığı gibi, Hitler 1923’ten beri yurtdışından büyük meblağlar aldı. Nereye gittikleri bilinmiyor, ancak İsviçre ve İsveç bankaları aracılığıyla alındı.

Ayrıca 1922 yılında Münih’te A. Hitler ile ABD’nin Almanya’daki askeri ataşesi Yüzbaşı Truman Smith arasında bir toplantı yapıldığı ve Smith’in Washington’daki üstlerine (askeri istihbarat bürosundaki) Hitler’den övgüyle söz ettiği de bilinmektedir.

Hitler, ilk olarak Smith’in yakın çevresi aracılığıyla Harvard Üniversitesi mezunu olan Alman-Amerikalı iş adamı Ernst Franz Sedgwick Hanfstaengl ile tanıştı. Hanfstaengl, A. Hitler’in bir politikacı olarak yetişmesinde önemli rol oynamış, önemli miktarda maddi destek almış ve ona İngiliz devletinin önde gelen şahsiyetleriyle bağlantı ve iletişim sağlamıştır.

Hitler siyasette hazırlıklıydı, ancak Weimar Cumhuriyeti altındaki Almanya hüküm sürerken, partisi kamusal yaşamın çevresinde kaldı. Durum 1929 mali krizinin başlamasıyla önemli ölçüde değişti.

1929 sonbaharında Amerikan borsasının çöküşünün Federal Rezerv tarafından tetiklenmesiyle, Anglo-Amerikan finans kuruluşunun stratejisinin üçüncü aşaması başladı.

Federal Rezerv ve JP Morgan, Orta Avrupa’daki bankacılık krizi ve ekonomik durgunluktan ilham alarak Almanya’ya kredi vermeyi durdurmaya karar verdi. Eylül 1931’de İngiltere, altın standardını terk ederek uluslararası ödeme sistemini kasıtlı olarak yok etti ve Weimar Cumhuriyeti’ne “finansal oksijen” akışını tamamen kesti.

Ancak Nazi Partisi’nde mali bir mucize gerçekleşti: Eylül 1930’da Thyssen, “IG Farben” ve Sanayici Emil Kirdorf’un (Adolf Hitler’in sadık destekçisiydi) yaptığı büyük bağışlar sonucunda Nazi Partisi 6,4 milyon oy aldı ve Reichstag’da ikinci sıraya yerleşti, ardından yurtdışından gelen cömert yatırımlar harekete geçti.

Alman büyük sanayicileri ile yabancı finansörler arasındaki temel bağ H. Schacht oldu.

1932 Gizli Anlaşması: Wall Street Hitler’in Nazi Partisini Finanse Ediyor:

4 Ocak 1932’de İngiliz finansçı Montagu Norman (İngiltere Merkez Bankası Guvernörü), Adolf Hitler ve Franz Von Papen (birkaç ay sonra Mayıs 1932’de Şansölye oldu) arasında bir toplantı yapıldı. Bu toplantıda, Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei’nin (NSDAP veya Nazi Partisi) finansmanı konusunda bir anlaşmaya varıldı.

Bu toplantıya ABD’li siyasetçiler ve Dulles kardeşler de katıldı, ancak bu kişilerin biyografi yazarlarının pek de değinmek istemediği bir şey.

Bir yıl sonra, 14 Ocak 1933’te Adolf Hitler, Almanya’nın Maliye Bakanı Baron Kurt von Schroeder, Şansölye Franz von Papenve Hitler’in Ekonomi Danışmanı Wilhelm Keppler arasında bir toplantı daha yapıldı ve Hitler’in programı tümüyle onaylandı.

Burada nihayet iktidarın Nazilere devredilmesi sorunu çözüldü ve 30 Ocak 1933’te Hitler Şansölye oldu. Stratejinin dördüncü aşamasının uygulanması böylece başladı.

Anglo-Amerikan yönetici elitlerinin yeni Nazi hükümetine karşı tutumu oldukça sempatikti.

Hitler’in tazminat ödemeyi reddetmesi, doğal olarak savaş borçlarının ödenmesini sorgulattığından, ne İngiltere ne de Fransa ona ödemelerin taleplerini göstermedi.

Ayrıca H. Schacht, Mayıs 1933’te ABD’yi ziyaret ettikten sonra yeniden Reichsbank’ın başına geçmiş, ABD Başkanı ve Wall Street’teki büyük bankacılarla yaptığı görüşmelerin ardından Amerika, Almanya’ya toplam 1 milyar dolar tutarında yeni kredi tahsis etmiştir.

Schacht, haziran ayında Londra’ya yaptığı bir gezide Montagu Norman’la yaptığı görüşmede ayrıca 2 milyar dolarlık İngiliz kredisi talep etmiş ve eski kredilerin ödemelerinin azaltılmasını ve durdurulmasını istemişti.

Böylece Naziler, önceki hükümetle başaramadıklarını başarmış oldular.

1934 yazında İngiltere, Üçüncü Reich’a yönelik İngiliz politikasının temellerinden biri haline gelen İngiliz-Alman transfer anlaşmasını imzaladı ve 1930’ların sonunda Almanya, İngiltere’nin başlıca ticaret ortağı haline geldi.

Schroeder Bank, Almanya’nın İngiltere’deki başlıca temsilcisi haline geldi ve 1936’da New York’taki ofisi Rockefeller’larla işbirliği yaparak “Schroeder, Rockefeller & Co.” yatırım bankasını kurdu. Times Dergisi bu bankayı “Berlin-Roma’nın ekonomik propaganda ekseni” olarak adlandırdı.

Hitler’in de itiraf ettiği gibi, dört yıllık planı dış finansal borçlara dayalı olarak tasarlamıştı, bu yüzden de hiçbir zaman en ufak bir endişeye kapılmadı.

Ağustos 1934’te, Almanya’daki America’s Standard Oil [Rockefeller’lara ait] 730.000 dönüm arazi satın aldı ve Nazilere petrol tedarik eden büyük petrol rafinerileri inşa etti. Aynı zamanda, Almanya, Alman uçaklarının üretimine başlayacak olan uçak fabrikaları için en modern ekipmanları gizlice Amerika Birleşik Devletleri’nden teslim aldı.

Almanya, Amerikan firmaları Pratt and Whitney”, “Douglas”, “Curtis Wright”tan çok sayıda askeri patent aldı ve Amerikan teknolojisi “Junkers-87”yi inşa ediyordu. 1941’de, İkinci Dünya Savaşı şiddetlenirken, Amerikan yatırımları Almanya ekonomisine 475 milyon dolara ulaştı. “Standard Oil” 120 milyon, General Motors 35 milyon dolar, ITT 30 milyon dolar ve Ford 17,5 milyon dolar yatırım yaptı.

İngiliz-Amerikan ve Nazi iş çevrelerinin yakın mali ve ekonomik işbirliği, 1930’larda II. Dünya Savaşı’na yol açan yatıştırma politikasının arka planını oluşturdu.

Bugün, dünyanın finans elitleri Büyük Buhran 2.0’yi [2008] uyguladılar ve ardından “Yeni Dünya Düzeni” ne doğru bir geçiş başlattılar.

***

Yuri Rubtsov, tarih bilimleri doktoru, Rusya Askeri Bilimler Akademisi akademisyeni ve II. Dünya Savaşı Tarihçileri Uluslararası Derneği üyesidir.

Ollie Richardson tarafından Fort Russ için Rusçadan çevrilmiştir. (bu makalenin bu versiyonunda referanslar mevcut değildir)

ru-polit.livejournal(aslen 2009’dan)

Bu makalenin orijinal kaynağı Global Research’türTelif Hakkı ©Yuri Rubtsov ve Prof Michel Chossudovsky, Global Research, 2024