Değerli gazeteci-yazar Hüseyin Vodinalı’nın blogunda yayınlanan Thomas Fazi’nin “Üç büyük NATO efsanesi”başlıklı makaleyi bilgilerinize sunarım.
Saygılarımla,
Haluk Dural
Milli Merkez Genel Sekreteri
Üç büyük NATO efsanesi
11/08/2024 · huseyin8888
Thomas Fazi (*) yazdı.
Alman Milletvekili Sevim Dağdelen’in yeni kitabı NATO’nun en büyük mitlerini yerle bir ediyor: İttifakın savunma, demokrasi veya insan haklarıyla hiçbir ilgisi yok.
Yeni yayımlanan çok ilginç bir kitap okuyorum. Adı NATO: Atlantik İttifakı ile Hesaplaşma. Yazarı Sevim Dağdelen 2005’ten beri Alman parlamentosu Bundestag üyesi. Kendisi Dışişleri Komitesi üyesi ve Alman Bundestag’daki Sahra Wagenknecht İttifakı Akıl ve Adalet (BSW) partisinin dış politika sözcüsüdür. Dağdelen Alman-Çin, Alman-Hindistan ve Alman-ABD Parlamento Dostluk Grupları üyesidir. Almanya’da güvenlik ve dış politika konusunda önde gelen bir uzmandır ve uzun süredir NATO Parlamento Meclisi üyesidir.
Girişten bir alıntı şöyledir:
2024’te Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü (NATO) 75. yaş gününü kutluyor, görünüşe göre gücünün zirvesinde. NATO her zamankinden daha fazla genişlemeye kararlı. NATO, Ukrayna’da Rusya’nın yasadışı saldırganlık savaşına tepki olarak Rusya’ya karşı bir vekalet savaşı yürütüyor. Savaşa, Ukraynalı askerlere NATO silahlarının kullanımı konusunda eğitim vererek, büyük çaplı silah teslimatları yaparak, istihbarat paylaşarak, hedef verileri sağlayarak ve sahada savaşan askerler göndererek katılıyor. 500 kilometre menzile sahip ve Moskova ile St. Petersburg’a ulaşma yeteneğine sahip Alman Taurus seyir füzelerinin Ukrayna’ya teslim edilmesi ve NATO birliklerinin büyük ölçekte konuşlandırılması hakkında tartışmalar oldu. Bir fırtına kopuyor.
Dahası, NATO Asya’daki varlığını genişletiyor. Japonya ve Güney Kore gibi yeni ortak devletleri entegre ederek, askeri ittifak Hint-Pasifik Bölgesi’ne doğru ilerliyor ve Çin ile bir çatışma. Amerika Birleşik Devletleri ve diğer NATO üye devletlerinin askeri harcamaları rekor seviyelere ulaşıyor. Büyük savunma müteahhitleri şampanya şişeleri patlatırken, askeri birikimin muazzam maliyetleri genel nüfusa dayatılıyor. Bu yayılmacı güç politikasının dezavantajı, aşırı genişlemeye, artan toplumsal gerginliklere ve ittifakı benzeri görülmemiş bir şekilde zorlayan artan tırmanma tehlikesine yol açmasıdır.
Dahası, NATO artık tarihin belirli tahriflerine güvenmek zorunda. NATO’nun kuruluşundan bugüne, bu askeri paktın acımasız tarihine üç büyük mit eşlik etti, şimdi bunları inceleyeceğim.
EFSANE 1: HER ŞEY SAVUNMA VE ULUSLARARASI HUKUKLA İLGİLİ
NATO savunmacı bir ittifaktır. İnanmamız gereken ve sonsuza kadar tekrarlanan anlatı budur. Ancak askeri paktın tarihine bakıldığında çok farklı bir hikaye anlatılır. NATO kurulduğunda ana motivasyon karşılıklı savunma değildi ve NATO’nun son on yıllardaki davranışlarını savunmacı olarak adlandırmak da mümkün değildir.
Tıpkı Inter-American Antlaşması’nda olduğu gibi, Kuzey Atlantik paktının imzacı devletleri güç ve askeri beceri açısından tamamen eşitsizdir. Dolayısıyla NATO’nun kuruluşunda ABD’nin kendisini savunması gerekirse diğer ittifak ortaklarının yardımını aramadığı oldukça açıktır. Aslında Washington, başından beri, ABD’ye, tartışmasız lider güç olarak, diğer müttefiklerin dış ve güvenlik meseleleri üzerinde kontrol sağlayan özel bir etki alanı olan bir “Pax Americana” yaratma hedefini izlemiştir.
Askeri pakt çerçevesinde diğer NATO üyeleri, bir zamanlar Roma İmparatorluğu’nun doğu bölgelerinde imparatorluğun iktidar üzerindeki kontrolünü güçlendirmek için askeri tampon bölgeler olarak hizmet edenlere benzer şekilde, yalnızca müşteri devletler haline geleceklerdi.
Bu müşteri devletlerin dış politika yönelimlerine meydan okuyabilecek herhangi bir iç politik değişim yasaklandı ve ezilerek cezalandırıldı. Soğuk Savaş sırasında NATO, böyle bir gelişmeyi önlemek için kendi darbeci örgütlerini örgütledi. Bunlar sözde “stay behind grupları”ydı.
Bu gruplar, diğer faaliyetlerinin yanı sıra, ülkelerinin NATO üyeliğini sorgulayan siyasi güçlerin siyasi nüfuz veya güç kazanmasını engellemek için terörist yöntemlere başvurdular.
Sovyetler Birliği ile sistemsel rekabetin sona ermesi, NATO’nun daha önce bir “Pax Americana” yaratmaktan oluşan birincil amacını keskin bir şekilde değiştirir. Soğuk Savaş’ın sona ermesinden bu yana NATO, kendisini giderek dünyanın polisi olarak görmektedir.
1999’da o zamanlar hala Sırbistan ve Karadağ’dan oluşan Yugoslavya Federal Cumhuriyeti’ne yapılan saldırıyla askeri pakt ilk savaşını başlattı. Bu, uluslararası hukukun açık bir ihlaliydi. Hatta o zamanki Alman Federal Şansölyesi Gerhard Schröder bile bunu 15 yıl sonra kabul ediyor: “Uçaklarımızı […] Sırbistan’a gönderdik ve NATO ile birlikte egemen bir devleti bombaladılar, konuyla ilgili herhangi bir Güvenlik Konseyi kararı olmadan”.
Bu asli günahtan sonra NATO, uluslararası hukuku ihlal etmeye hazır olan bir savaş paktına dönüşür. Bu gelişme, NATO devletlerinin 1. Maddeye göre “uluslararası ilişkilerinde Birleşmiş Milletlerin amaçlarıyla bağdaşmayan herhangi bir şekilde tehdit veya güç kullanımından kaçınmayı” taahhüt ettikleri kendi Tüzüğüyle açıkça çelişir. İttifak alanının savunulması artık NATO’nun dünya çapında bir düzen gücü olarak işlev görme iddiasının yalnızca bir parçası haline gelmiştir.
2003 yılında NATO üyeleri ABD ve Büyük Britanya, yasadışı bir saldırganlık savaşıyla Irak’a saldırdı. … Irak’a karşı savaş resmen bir NATO savaşı olmasa da, bu saldırıyı askeri paktın bir operasyonu olarak görmek için ciddi nedenler var. Almanya gibi NATO üyeleri, ABD’ye topraklarındaki NATO askeri üslerini kullanma hakkını reddetmedi veya ABD kuvvetlerine uçuş haklarını reddetmedi.
Bu arka plana karşı, ittifakın en önemli üyelerinin savaş politikası askeri paktın kendisine atfedilmelidir, en azından NATO’nun kendi kendini tanımlamasını ciddiye almamız gerekiyorsa. Yasadışı savaşlarıyla ABD böylece -pars pro toto-, bütünün bir parçası olarak duruyor.
Afganistan’da NATO, 20 yıl boyunca felaketle sonuçlanan bir savaş yürüttü, 200.000’den fazla sivilin hayatına mal olan bir savaş. İlk kez ve henüz tek kez 11 Eylül 2001 saldırılarının ardından bu askeri operasyonda ittifak NATO Antlaşması’nın 5. Maddesini öne sürdü. Dünya kamuoyunu, Batı’nın özgürlüğünün ve güvenliğinin artık Hindukuş’ta savunulduğuna inandırmaya çalıştı.
Belgrad, Bağdat ve Kabil’in dışında NATO’nun kanlı izi Libya’ya da uzanıyor. 2011’de NATO, ülkeyi bombalayarak paramparça etti, uluslararası hukuku ihlal etti ve bu süreçte BM Güvenlik Konseyi’nin bir kararını kötüye kullandı. Binlerce kişi öldürüldü ve yüz binlerce kişi kaçmak zorunda kaldı.
NATO’nun yol açtığı bu felaketin, aynı zamanda, üye devletlerine de atfedilmesi gerekir. Totum pro parte; burada, bütün, parçalarının her birini temsil eder. Bu, saldırılara doğrudan katılmayan üye devletler için bile geçerlidir.
EFSANE 2: DEMOKRASİ VE HUKUKUN ÜSTÜNLÜĞÜ
NATO’nun kuruluş tüzüğünün önsözünde ortaya konulan meşrulaştırıcı mite göre, üyeleri “halklarının demokrasi, bireysel özgürlük ve hukukun üstünlüğü ilkelerine dayanan özgürlüğünü, ortak mirasını ve medeniyetini korumaya” kararlıdır. Ancak daha 1949’da bu düpedüz bir yalandır. ABD yalnızca Latin Amerika’daki diktatörlükler ve faşist rejimlerle ittifak kurmakla kalmadı, aynı zamanda Avrupa’daki NATO müttefikleri de hiçbir şekilde saf demokrasiler değildi. Üyelik için belirleyici kriter, Sovyetler Birliği’ne karşı bir cepheye katılmaya hazır olmaktı.
Aslında NATO, demokrasi ve hukukun üstünlüğüyle ilgili değil, yalnızca Amerika Birleşik Devletleri’ne jeopolitik sadakatle ilgilidir. Yalanlar üzerine kurulmuş diğer imparatorluklarda olduğu gibi, NATO da bu tür masallarla beslenir. Okullarda ve üniversitelerde bu yalanlar NATO’nun eğitim programının bir parçasıdır.
EFSANE 3: DEĞERLER VE İNSAN HAKLARI TOPLULUĞU
“Ortak değerlerle birbirimize bağlıyız; bireysel özgürlük, insan hakları, demokrasi ve hukukun üstünlüğü”. NATO, 2022 Stratejik Konseptinde kendisini bir değerler topluluğu olarak böyle sunuyor. Ancak ABD’nin Rhode Island eyaletindeki ünlü Brown Üniversitesi’nden gelen bir bilançoya göre, yalnızca son yirmi yılda dört buçuk milyondan fazla insan, Amerika Birleşik Devletleri ve müttefikleri tarafından yürütülen savaşlar nedeniyle öldü.
Bu resim, NATO’nun yaygın olarak dolaşan öz imajıyla uyuşmuyor. NATO, insan haklarını koruyan bir topluluk değil. Aksine, NATO, üyelerinin insan hakları ihlalleri için koruyucu bir şemsiye görevi görüyor. Ve bu, yalnızca büyük bir silahlanma diktatörlüğü altında sosyal insan haklarının ihlali için geçerli değil. Aksine, NATO, üye devletleri tarafından işlenen herhangi bir savaş suçu için tam bir dokunulmazlık politikası izliyor.
Küresel Güney’de, Batı’nın bu ikiyüzlülüğü giderek artan eleştirilerle karşılanıyor. NATO devletlerinin insan hakları söylemi, bu ülkelerin kendi jeopolitik çıkarlarını hem gizlemek hem de desteklemek için bir araç olarak, tamamen araçsal olarak görülüyor. Küresel Güney ülkelerine göre NATO, neo-sömürgeci eğilimleri olan, derinden adaletsiz bir dünya düzeninin koruyucu örgütüdür.
Bu durum, NATO’nun en güçlü devletlerinin Rusya’ya karşı yürüttükleri ekonomik savaşta, Çin, Türkiye ve Birleşik Arap Emirlikleri gibi “üçüncü devletlere” kendi politikalarını dayatmak için ikincil yaptırımlar kullanmaya çalışmaları ve bu süreçte bu devletlerin egemenliklerini ihlal etmeleri gerçeğiyle de kanıtlanmaktadır.
NATO mitleri insanların gerçeklik algısını romantikleştirir. Mevcut krizden çıkış yolları bulmak istiyorsak, onları açığa çıkarmamız gerekir. Mevcut kitap bunu yapıyor. Bugün, NATO’nun kuruluşundan 75 yıl sonra, bu askeri paktın küresel genişlemesi ve çatışmacı politikaları dünyayı her zamankinden daha fazla Üçüncü Dünya Savaşı’nın eşiğine getiriyor.
Thomas Fazi bir yazar, gazeteci, aktivist ve film yapımcısıdır. Pluto Press tarafından da yayınlanan The Battle For Europe kitabının yazarıdır.
Son kitabı: Covid Mutabakatı: Demokrasiye ve Yoksullara Yönelik Küresel Saldırı – Soldan Bir Eleştiri (Toby Green ile birlikte yazılmıştır)
Kaynak: https://www.thomasfazi.com/p/the-three-big-nato-myths
Üç büyük NATO efsanesi