ESKİ ASKERLER…

ESKİ ASKERLER … Yıl 1963.

Gülhane TıpAkademisinde yatan emekli Orgeneral Kazım Orbay’ın mide kanseri olduğu anlaşılır, doktorlar ömrüne beş, altı aylık bir zaman keserler … Cumhurbaşkanlığı kontenjan senatörleri ve Milli Birlikçiler toplanıp durumu görüşürler…
«Acaba dışarıya, yurt dışına göndersek mi?»
Bir umuttur, belki kurtulur …
Ama nasıl gönderilecektir?
Kazım Paşa, Genelkurmay eski Başkanıdır, Kazım Paşa Danışma Meclisi Başkanıdır. Kazım Paşa Kontenjan Senatörüdür,lakin hepsi de bilirler ki, Kazım Paşanın parası yoktur …
Şöyle bir formül bulurlar…
Parlamento üyelerinin, tedavilerinin, gerektiği hallerde yurtdışında yapılacağı ve masraflarının devlet tarafından karşılanacağı
kabul edilmiş ve ictüzüğe girmiştir,fakat kanun henüz çıkmamıştır, uygulanması mümkün değildir.
O halde bu masrafı Milli Birlikçiler ile kontenjan senatörleri, aralarında bir fon kurarak karşılayacaklar, fakat Kazım Paşaya devletin ödediğini söyleyeceklerdir.
Bunu da kimseye duyurmayacaklardır, ama iki kişi hariç..
Cumhurbaşkanı Gürsel ve Başbakanın İnönü … İkisi de Kazım Orbay’ın en yakın dostları ve silah arkadaşıdır.
Görev, emekli Albay Sadi Kocaş’a verilir … Koçaş, önce İsmet Paşaya gider, durumu anlatır …İsmet Paşa itiraz eder:
«Kazım Paşanın toplama para ile yurtdışına gönderilmesini uygun bulmuyorum, kendisi duyarsa kahrolur.»
İsmet Paşa, Müsteşarı Haldun Derin’i çağırır, durumu kısaca anlatır, nasıl bir formül bulunacağını sorar. Müsteşar «Örtülü
ödenekten gönderebiliriz paşam!» der.
İsmet Paşa, rnüsteşarın yüzüne bakar:
«Ben onu sormuyorum,para hazır, döviz işini ve transfer imkanın soruyorum»
<<O basit paşam, hemen yaptırabiliriz!»
«O halde, Sayın Koçaş, parayı size getirince hemen gereğini yapın!»
Müsteşar,odadan çıktıktan sonra, İsmet Paşa, Koçaş’a döner:
«Bak Koçaş, senin, benim ve Allaah’ın arasında kalacak bir anlaşma yapacağız… Ben Orbay’ı toplama para ile tedaviye
göndermem. Eminim ki, Kazım Paşanın tedavisi ‘için her fedakarlığı göze aiırsınız. Ama hiçbirinizin bu gücü yok; benim ise
var … Bu parayı ben vereceğim. Size bir çek vereyim, parayı alıp, müsteşara teslim edin, döviz işlerini yapsınlar … Ama, bana.
söz ver, paranın kaynağını kimse bilmeyecek…»
«Söz paşam!»
«Ne kadar para gerekiyor?»
«Doktoruyla birlikte gidecekleri için 56 bin lira lazım»
«Ben 60 bin liralık bir çek vereceğim, eksik kalırsa, yine veririm. Hiçbir şeyden kaçınmayacaksınız, hiç olmazsa son aylarını
huzur içinde geçirmesini sağlayacaksınız.»
İsmet Paşa Orbay’la birlikte, Sadi Koçaş’ın da gitmesini ister:Koçaş,kendi masrafını kendisinin yapacağını söyleyince, İsmet Paşa ona da itiraz eder:
«Hayır Koçaş: sen de, doktor da beraber gideceksiniz, masraflarınızı tamamen ben ödeyeceğim!»
Sadi Koçaş, «Atatürk’ten 12 Mart’a» adlı anılarının üçüncü cildinde bu olayın sonunu şöyle anlatır:
«Her şey hazırlandı, ama Orbay böyle bir seyahati kabul etmedi, bütün ısrarlarımıza rağmen.Ben 78 yaşındayım, bu yaşta
bir insan için, devlet bu kadar masrafa sokulmaz. Hiç ısrar etmeyin!’ dedi.»
.Gülhane TıpAkademisinde yatan emekli Orgeneral Kazım Orbay’ın mide kanseri olduğu anlaşılır, doktorlar ömrüne beş, altı aylık bir zaman keserler … Cumhurbaşkanlığı kontenjan senatörleri ve Milli Birlikçiler toplanıp durumu görüşürler…
«Acaba dışarıya, yurt dışına göndersek mi?»
Bir umuttur, belki kurtulur …
Ama nasıl gönderilecektir?
Kazım Paşa, Genelkurmay eski Başkanıdır, Kazım Paşa Danışma Meclisi Başkanıdır. Kazım Paşa Kontenjan Senatörüdür,lakin hepsi de bilirler ki, Kazım Paşanın parası yoktur …
Şöyle bir formül bulurlar…
Parlamento üyelerinin, tedavilerinin, gerektiği hallerde yurtdışında yapılacağı ve masraflarının devlet tarafından karşılanacağı
kabul edilmiş ve ictüzüğe girmiştir,fakat kanun henüz çıkmamıştır, uygulanması mümkün değildir.
O halde bu masrafı Milli Birlikçiler ile kontenjan senatörleri, aralarında bir fon kurarak karşılayacaklar, fakat Kazım Paşaya devletin ödediğini söyleyeceklerdir.
Bunu da kimseye duyurmayacaklardır, ama iki kişi hariç..
Cumhurbaşkanı Gürsel ve Başbakanın İnönü … İkisi de Kazım Orbay’ın en yakın dostları ve silah arkadaşıdır.
Görev, emekli Albay Sadi Kocaş’a verilir … Koçaş, önce İsmet Paşaya gider, durumu anlatır …İsmet Paşa itiraz eder:
«Kazım Paşanın toplama para ile yurtdışına gönderilmesini uygun bulmuyorum, kendisi duyarsa kahrolur.»
İsmet Paşa, Müsteşarı Haldun Derin’i çağırır, durumu kısaca anlatır, nasıl bir formül bulunacağını sorar. Müsteşar «Örtülü
ödenekten gönderebiliriz paşam!» der.
İsmet Paşa, rnüsteşarın yüzüne bakar:
«Ben onu sormuyorum,para hazır, döviz işini ve transfer imkanın soruyorum»
<<O basit paşam, hemen yaptırabiliriz!»
«O halde, Sayın Koçaş, parayı size getirince hemen gereğini yapın!»
Müsteşar,odadan çıktıktan sonra, İsmet Paşa, Koçaş’a döner:
«Bak Koçaş, senin, benim ve Allaah’ın arasında kalacak bir anlaşma yapacağız… Ben Orbay’ı toplama para ile tedaviye
göndermem. Eminim ki, Kazım Paşanın tedavisi ‘için her fedakarlığı göze aiırsınız. Ama hiçbirinizin bu gücü yok; benim ise
var … Bu parayı ben vereceğim. Size bir çek vereyim, parayı alıp, müsteşara teslim edin, döviz işlerini yapsınlar … Ama, bana.
söz ver, paranın kaynağını kimse bilmeyecek…»
«Söz paşam!»
«Ne kadar para gerekiyor?»
«Doktoruyla birlikte gidecekleri için 56 bin lira lazım»
«Ben 60 bin liralık bir çek vereceğim, eksik kalırsa, yine veririm. Hiçbir şeyden kaçınmayacaksınız, hiç olmazsa son aylarını
huzur içinde geçirmesini sağlayacaksınız.»
İsmet Paşa Orbay’la birlikte, Sadi Koçaş’ın da gitmesini ister:Koçaş,kendi masrafını kendisinin yapacağını söyleyince, İsmet Paşa ona da itiraz eder:
«Hayır Koçaş: sen de, doktor da beraber gideceksiniz, masraflarınızı tamamen ben ödeyeceğim!»
Sadi Koçaş, «Atatürk’ten 12 Mart’a» adlı anılarının üçüncü cildinde bu olayın sonunu şöyle anlatır:
«Her şey hazırlandı, ama Orbay böyle bir seyahati kabul etmedi, bütün ısrarlarımıza rağmen.Ben 78 yaşındayım, bu yaşta
bir insan için, devlet bu kadar masrafa sokulmaz. Hiç ısrar etmeyin!’ dedi.»
…(Hasan Pulur’un Olaylar ve İnsanlar’’ kitabından alınmıştır.)

KISSADAN HİSSE..
ONLAR ESKİ ASKERLERDİ..KURŞUN GEÇİRMEZ MERSEDESLER İÇİN ,DOLMABAHÇEDE SIR GÖRÜŞMELER YAPMAZLARDI.
SİLAH ARKADAŞLARI,BİRER BİRER ZİNDANLARDA ÖLÜME TERK EDİLİRKEN, SESSİZ,SEDASIZ İZLEYİP, ’’KASAPTAKİ ETE SOĞAN DOĞRAMAM’’ DA DEMEZLERDİ..

(Hasan Pulur’un Olaylar ve İnsanlar’’ kitabından alınmıştır.)/ TURKİSHFORUM- ABDULLAH TÜRER YENER