Kapsamlı bir envanter şaşırtıcı bir şeyi ortaya çıkardı: Arkeolojik kazılarda beklenenden daha sık insan beyni bulunuyor; bunun neden böyle olduğu ise belirsizliğini koruyor.
Bir kişi öldüğünde, koşullara bağlı olarak, çürüme süreci genellikle geride kemikler, dişler, saç ve tırnaklardan başka bir şey bırakmaz. İç organlar, kaslar ve deri ise zamanın tahribatına karşı koyabilecek çok az şeye sahiptir. Adli tıp uzmanlarına göre beyin, vücudun çürüme sürecine kurban giden ilk kısımlarından biridir. Ancak bazen yumuşak doku çürümeden kurtulur. Hatta bazı durumlarda özel çevre koşulları beyinleri bile koruyabiliyor.
Dünya çapında envanter
Ancak bu olağanüstü bir arkeolojik nadirlik olarak kabul ediliyor. En azından şu ana kadar genel görüş bu yöndeydi. Oxford Üniversitesi’nden adli antropolog Alexandra Morton-Hayward liderliğindeki bir ekip, bunun gerçekte ne kadar nadir gerçekleştiğini daha kesin olarak öğrenmek istedi ve bu nedenle büyük ölçekli bir küresel envanter yürütmek için yola çıktı. Grup bir sürprizle karşılaştı: Daha önce düşünülenden önemli ölçüde daha fazla beyin zaman testinden sağ çıkmış olmakla kalmıyor; bunların büyük bir kısmı için bunun nedeni de tamamen gizemli.
Morton-Hayward ve meslektaşları, çalışmaları için ellerine geçen tüm yayınlanmış bilimsel literatürü dikkatle incelediler. Kazı raporlarını analiz ettiler ve dünyanın her yerindeki tarihçilerle temasa geçtiler. Sonunda araştırmacılar, tüm kıtalardaki (Antarktika hariç) 213 lokasyondan toplam 4.405 korunmuş insan beynini belgeledi.
Farklı koşullar
Kataloglanan beyinler sayısız farklı koşullar altında gün ışığına çıkmıştı: Bunlar İspanya İç Savaşı’ndaki toplu mezarlardan, eski Mısır’ın kumlu çöllerindeki ölü insanlardan, neredeyse 600 yıldır sönmüş Llullaillaco yanardağında gerçekleşen İnka ritüellerinin kurbanlarından geliyordu. önce veya MÖ 3. yüzyılda İskandinavya’daki turba bataklıklarına atılan bataklık cesetlerinden.
Beynin onlarca yıl, yüzyıllar ve binlerce yıl boyunca hayatta kalmasını sağlayan çevresel koşullar bundan daha farklı olamazdı. Beyinlerin çoğu (yüzde 38), genellikle çöller gibi sıcak bölgelerde dehidrasyon yoluyla korunmuştur. Örneğin, 6.100 yıldan daha eski bir Mısır nekropolünde yaklaşık 500 beyin korunmuştu.
Paris’te bir mezarlık
Başka bir süreç sabunlaşma olarak bilinir. Belirli koşullar altında vücuttaki yağlar mumsu bir kütleye dönüşür. Bu, beyinlerin yaklaşık yüzde 30’u için geçerliydi; İlginç bir şekilde, neredeyse tamamı Paris’teki bir ortaçağ mezarlığında keşfedildi. Tabaklama yöntemiyle (örneğin turba bataklıklarında) dondurulan ve saklanan beyinler yalnızca yüzde 1,6 gibi nispeten küçük bir paya sahip.
Kalan 1.328 beyin (12.000 yıldan daha eski olan en eski beyin de dahil) daha önce bilinmeyen bir mekanizma tarafından korundu. Aşağıdaki keşif özellikle çarpıcı ve kafa karıştırıcıydı: 4.405 beyinden 1.308’i (toplam sayının neredeyse üçte biri) ilgili ölülerin kemik kalıntıları arasında bulunabilen tek yumuşak dokuydu.
Özellik Beyinlerde mi var?
Ancak tüm bu beyinlerin pek az ortak yanı vardı: Bireysel ve toplu mezarlarda, çok sığ mezarlarda, tahta ve kurşun tabutlarda, gemi enkazlarında, mezar höyüklerinde ve hatta başı kesilmiş insanların kafalarında bile bulundu. Bu büyük farklılıklar ve çoğu zaman başka hiçbir yumuşak dokunun korunmaması gerçeği, bunların ardındaki koruma süreçlerinin, merkezi sinir sisteminin bir veya daha fazla spesifik özelliği ile ilgili olduğunu düşündürmektedir.
Oxford Üniversitesi’nde adli antropolog olan Alexandra Morton-Hayward’ın beyinlere tutkusu var, “Tutarlı çevresel faktörlerin bulunmaması, beyindeki bir şeyin, belki de yaşam sırasındaki biyokimyasal bileşiminin, bu bilinmeyen mekanizmanın altında yattığını ve ölümden sonra korunmasını kolaylaştırdığını gösteriyor.” dedi. Beyindeki moleküller ile çevredeki bir şey arasındaki henüz kafa karıştırıcı etkileşimler bu nedenle önemli bir rol oynayabilir.
Varsayımsal kimya
Ekip, “Proceedings of the Royal Society B” dergisinde, beyindeki proteinler, lipitler ve şekerlerin (beyinde bol miktarda bulunan) bakır gibi belirli metallerin varlığında birbirleriyle reaksiyona girebileceğini ve stabil polimerize makromoleküller oluşturabileceğini öne sürüyor: Biyolojik Bilimler”. Ancak bu henüz sadece bir hipotez.
Not:Bilgisayar sorunları nedeniyle resimleri sizlere gönderemedim. SAtasoy
1) Onuncu yüzyıldan kalma bir adamın beyni. Belçika’nın Ypres kentindeki Sint-Maartenskerk mezarlığındaki bir mezardan geliyor. Turuncu renk demir oksitten yani pastan gelir. Beyin yüzeyi hâlâ yumuşak ve nemlidir.
2) Dieses vollständige, aber geschrumpfte Gehirn gehörte einem Mann, der auf dem Friedhof der First Baptist Church von Philadelphia (Pennsylvania, USA) begraben wurde. Der Mann dürfte der verheerenden Gelbfieberepidemie Ende des 18. Jahrhunderts zum Opfer gefallen sein. Auf dem Friedhof der 1698 gegründeten Kirchengemeinde wurden insgesamt mehr als 40 erhaltene Gehirne gefunden.
3) Yaklaşık 200 yıl önce İngiltere’nin Bristol kentindeki Victoria dönemi çalışma evi mezarlığına gömülen bir kişinin beyin parçaları. Aksi takdirde, aşırı nemli mezarda yalnızca kemikler keşfedildi, başka yumuşak doku bulunamadı.
Yazıları posta kutunda oku