Değerli Dostlarımız,
Hedeflediği ülkelere içini boşalttığı “demokrasi, insan hakları” gibi söylemlerle saldırıp “İnsani Savaşlar” yapan Amerikanın işlediği insanlık suçları ve soykırımlar hakkında arşivlik bilgiler içeren aşağıdaki makaleyi ve internet çevirisini bilgilerinize sunarım.
Saygılarımla,
Haluk Dural
Milli Merkez Genel Sekreteri
https://michelchossudovsky.substack.com/p/the-war-on-iraq-five-us-presidents?utm_source=profile&utm_medium=reader2
Amerikanın İnsani Savaşları
The War on Iraq: Five US Presidents, Five British Prime Ministers, More than Thirty Years of Duplicity, and Count…
Michel Chossudovsky <michelchossudovsky@substack.com>
Irak Savaşı: Beş ABD Başkanı, Beş Britanya Başbakanı, Otuz Yılı Aşkın İkiyüzlülük ve Devam Ediyor…
MİCHEL CHOSSUDOVSKY
10 MART 2024
Michel Chossudovsky’nin Amerika’nın “İnsani Savaşları” hakkındaki girişi ve ardından Kıdemli Savaş Muhabiri Felicity Arbuthnot’un Irak Savaşı ile ilgili etkileyici ve dikkatle belgelenmiş bir makalesi.
Amerika’nın “İnsani Savaşları”
“Bu sadece bir tesadüf mü? Vietnam savaşından günümüze yakın tarihte Mart ayı, Pentagon ve NATO askeri planlamacıları tarafından savaşa gitmek için “en iyi ay” olarak seçilmiştir.
Afganistan Savaşı (Ekim 2001) ve 1990-91 Körfez Savaşı haricinde, tüm büyük ABD-NATO ve müttefikleri, Vietnam’ın ABD kara kuvvetleri tarafından işgal edilmesinden bu yana, yarım yüzyıldan fazla bir süre boyunca askeri operasyonlara öncülük etti. 8 Mart 1965 – Mart ayında başlanmıştır.
Mart ayı (Idus Martiae), Roma takviminde genel olarak 15 Mart’a karşılık gelen bir gündür. Mart ayı aynı zamanda Jül Sezar’ın MÖ 44’te suikasta uğradığı tarih olarak da bilinir.
Unutmayalım ki Mart ayı (Roma Takviminde) Roma Savaş Tanrısı Mars’a (Martius) adanmıştır.
Mart 2024, Irak’a yönelik şiddetli savaşın 21. yıldönümünü kutluyor.
ABD-NATO liderliğindeki Irak işgali, Irak’ın Kitle İmha Silahlarına (KİS) sahip olduğu bahanesiyle 20 Mart 2003’te başladı.
Mart 2024’te, Başkan Lyndon Johnson’a Vietnam’a kara kuvvetleri gönderme yetkisi veren Tonkin Körfezi Kararının ABD Kongresi tarafından kabul edilmesinin ardından 8 Mart 1965’te başlatılan Vietnam Savaşı’nı da anacağız.
NATO’nun 24 Mart 1999’da “Soylu Örs” Harekatı kapsamında başlattığı Yugoslavya Savaşı’nı da hatırlayacağız.
Medyaya göre tüm bu savaşlar barışı sağlama amaçlı girişimlerdir. “Koruma Sorumluluğu (R2P)” başlığı altında “İnsani Savaşlar” olarak etiketleniyorlar.
Ocak-Şubat 2024’te, sözde Körfez Savaşı’nın, yani Irak’a yönelik ilk soykırım saldırısının otuz üçüncü yıldönümünü andık.
“9 Ocak 1991’de Cenevre’de, dönemin Dışişleri Bakanı James Baker–“Irak’ı sanayi öncesi çağa indireceğiz” diyen bir “diplomat”– Irak Dışişleri Bakanı Tarık Aziz ile Bush Snr’den gelen bir mektupla görüştü. 15 Ocak’a kadar Kuveyt’in çekilmemesi halinde Irak’ın yok edileceğini vaat ediyordu. Tarık Aziz mektubu teslim etmeyeceğini belirtti.” (Felicity Arbuthnot)
.
Ülkeleri “Taş Devrine Döndürmek”
Irak
Dışişleri Bakanı James Baker şunları söyledi:
“Irak’ı sanayi öncesi çağa indireceğiz”
İlk savaş sırasında (Körfez Savaşı), Dışişleri Bakanı James Baker Irak dışişleri bakanına “Sizi sanayi öncesi çağa döndüreceğiz” demişti.
Çocukların öldürülmesi, My Lai Katliamı’nın da doğruladığı gibi, ABD askeri doktrininin ayrılmaz bir parçasıydı.
Baker’ın sözleri kehanet niteliğindeydi. Amerika liderliğindeki koalisyon, yedi Hiroşima büyüklüğündeki atom bombasına eşdeğer olan 88.000 ton bomba dağıttı.
Bombalamanın amacı şüphesiz sivil altyapıyı yok etmek, petrol rafinerilerini, elektrik tesislerini ve ulaşım ağlarını yerle bir etmekti. (Ulus, 28 Mayıs 2007)
Vietnam
General Curtis LeMay’in Kuzey Vietnam’la ilgili olarak şunları söylediği aktarılıyor:
“Boynuzlarını çekmeleri ve saldırganlıklarını durdurmaları gerekiyor, yoksa onları Taş Devri’ne geri bombalayacağız. (Curtis Lemay, 1965 otobiyografisi (MacKinlay Kantor’la ortak yazar)
Pakistan
“Bush yönetimi, 11 Eylül saldırılarından sonra Pakistan’ın Amerika’nın Afganistan’a yönelik savaşında işbirliği yapmaması halinde Pakistan’ı “taş devrine” döndürmekle tehdit etti.
…. General Pervez Müşerref, tehdidin dışişleri bakan yardımcısı Richard Armitage tarafından Pakistan istihbarat direktörü ile yapılan görüşmelerde iletildiğini söyledi… ‘Bombalanmaya hazır olun. Taş devrine geri dönmeye hazır olun’”. … (The Guardian, 22 Eylül 2006, vurgu eklenmiştir)
İsrail
İsrail Savunma Bakanı Yoav Gallant: “Hayvanlarla savaşıyoruz”
Soykırım Amerika’nın “İnsani Savaşlarında” Yer Almaktadır
İsrail’in Biden Yönetimi’nin sıkı desteğiyle Filistin’de yaptığı da bu değil mi?
ABD liderliğindeki tüm savaşlar, çocukları öldürmek amacıyla hastaneleri ve okulları hedef aldı.
25 yıl önce, 24 Mart 1999’un erken saatlerinde NATO’nun “Müttefik Kuvvet” Operasyonu kapsamında Belgrad’ı bombalamaya başladığını hatırlıyorum.
“Çocuk hastanesi hava saldırılarının hedefiydi. Askeri planlamacılar tarafından stratejik bir hedef olarak seçilmişti”. (Michel Chossudovsky)
Savaş suçları ve soykırımın işlenmesi, üstü kapalı bir şekilde “ABD Dış Politikası” olarak adlandırılan şeyin ayrılmaz bir parçasıdır.
ABD liderliğindeki savaşların tarihi, milyonlarca sivilin öldürülmesinin Amerika’nın küresel askeri gündeminin ayrılmaz bir parçası olduğunu doğruluyor.
Dresden’den Gazze’ye (1945-2024): 40 Milyondan Fazla İnsanın Ölümü
İkinci Dünya Savaşı sırasında ve bu yana, Amerika Birleşik Devletleri birçok ülkede 40 milyondan fazla insanı öldürdü; bunların çoğu sivil ya doğrudan ya da kukla rejimleri aracılığıyla vekaleten:
· Almanya–İkinci Dünya Savaşı: (Dresden, Nürnberg, Hamburg, Köln dahil olmak üzere birçok şehir ABD tarafından bombalandı); Öldürülen insan sayısı: 600.000 (İsrailli yetkilinin son açıklamasına göre)
· Japonya-İkinci Dünya Savaşı: ABD ve İngiltere’nin yangın bombalarında 442.000 sivil öldürüldü.
· Kore Savaşı 1950-53: Kuzey Kore nüfusunun yüzde otuza yakını öldürüldü. ABD bombardımanıyla.
“Kuzey Kore’nin 78 şehrini ve binlerce köyünü yok ettikten ve sayısız sivili öldürdükten sonra [General] LeMay şunu belirtti:
“Yaklaşık üç yıllık bir süre içinde nüfusun yüzde yirmisini öldürdük.”
Artık, empoze edilen 38. Paralel’in kuzeyindeki nüfusun, 1950-1953 arasındaki 37 ay süren “sıcak” savaş sırasında 8-9 milyonluk nüfusunun neredeyse üçte birini kaybettiğine inanılıyor; bu belki de bir ulusun maruz kaldığı benzeri görülmemiş bir ölüm yüzdesi. Bir başkasının saldırganlığı nedeniyle.” (Brian Wilson)
Vietnam Savaşı (1962-1975): 3,8 milyon sivil ABD bombardımanı ve işgali sonucu öldürüldü.
· Vietnam, Kamboçya ve Laos (1962-1975): Üç ülkede de toplam 4,3 milyon insan ABD tarafından öldürüldü.
· Irak Savaşı (2003): Üç milyon Iraklı ABD 2003 işgalinde öldürüldü.
· Brown Üniversitesi’nin bir raporuna göre ABD’nin sözde “Teröre Karşı Savaş”ı Irak, Afganistan, Yemen, Libya, Suriye, Somali ve Pakistan’da 4,6 milyona yakın insanı öldürdü.
· Pakistan 1971: Doğu Pakistan’da (ülkenin en büyük eyaleti) Pakistan ordusu (ABD vekili) tarafından üç milyona kadar etnik Bengalli öldürüldü. Bu nedenle Doğu Pakistan, Pakistan’dan ayrılarak Bangladeş adını aldı.
· Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nin ABD vekilleri Ruanda ve Uganda tarafından 1998’den itibaren işgali 6,9 milyondan fazla sivilin ölümüne yol açtı. Bu soykırım devam ediyor.
Yukarıdaki liste Afganistan, Sudan, Yemen, Libya, Filistin, Endonezya, Angola, Mozambik’i ve Latin Amerika’nın “Kirli Savaşı”nı (Guerra Sucia) içermeyen kısmi bir listedir.
Ayrıca, IMF-Dünya Bankası’nın “güçlü ekonomik ilacı” ve ABD yaptırımlarından kaynaklanan kıtlık ve kitlesel yoksulluktan kaynaklanan ölümler de konuyla alakalıdır (Global Research)
Irak gazisi savaş muhabiri ve CRG Araştırma Görevlisi Felicity Arbuthnot’un aşağıdaki makalesi ilk olarak Ağustos 2010’da Global Research tarafından yayımlandı.
Michel Chossudovsky, Küresel Araştırma, 10 Mart 2024
***
Irak Savaşı: Beş ABD Başkanı, Beş Britanya Başbakanı,
Otuz Yılı Aşkın İkiyüzlülük ve Devam Ediyor…
Felicity Arbuthnot
“Aynadan Emperyalizmin yüzüne ve uluslararası yanlışa bakıyorlar.” (WH Auden, 1907-1973, 1939’da yazıyor.)
Yirmi yıl önce bu Ağustos’ta Saddam Hüseyin, Amerika’dan gelen yeşil ışıkla Kuveyt’i işgal etti. Irak’ın yirmi yıldır yaşadığı katliamı, anlatılmamış acıları, yasadışı bombalamaları, daha önce yok edilen hastalıkların geri dönüşünü ve aynı zamanda yalnızca BM destekli bebek katliamı olarak tanımlanabilecek olayları serbest bırakarak modern tarihin muhtemelen en büyük tuzağına düşmüştü.
Kuveyt işgalinin nedeni, İngiltere ve Amerika tarafından bilgi kitaplarından silinip, komşularına tehdit oluşturan saldırgan bir zorbanın akıl dışı ve tehlikeli eylemi olarak sunuldu. Dindar bir tavırla İran’a saldırdığını, ardından İran’la sekiz yıl savaştığını ve 20 Ağustos 1988 ateşkesinden tam iki yıl sonra 2 Ağustos 1990’da Kuveyt’i işgal ettiğini belirttiler.
Elbette bu kadar basit değildi. ABD, Musaddık’ın İran’daki demokratik hükümetinin 1953’te Anglo-İran Petrol Şirketini (şimdiki adı BP) millileştirmesinin bir sonucu olarak çöküşünü tasarladıktan sonra. İki yıl süren ekonomik açıdan yıkıcı yaptırımların ardından ABD, Şah Rıza Pehvlavi’yi (onun vahşisi) iktidara getirdi. (Eyalet polisi SAVAK, 1991 Körfez Savaşı’nda “ateşkes sırasında şu ünlü ‘öldürecek kimse kalmadı’ açıklamasını yapmış olan “General “Fırtınalı” Norman Schwartzopf’unbabası General Norman Schwartzkopf, Snr.tarafından eğitildi.)
Şah döneminde ABD’yi tatmin edecek petrol düzenlemeleri elbette yeniden sağlandı.
Beş yıl sonra, Irak sınırında, Britanya’nın yerleşik monarşisi devrildi ve Britanya karşıtı ayaklanmanın popüler lideri Abdülkerim Kassem, ülkenin Batılı varlıklarını millileştirmeye başladı. CIA’in onu devirmesi sadece beş yıl daha sürdü. Yanlış işbirlikçileri seçtiler; yeni oluşan Baas Partisi, Saddam Hüseyin’in Başkan Yardımcısı olduğu petrol endüstrisini millileştirmeye girişti.
Başkan Nixon ve Ulusal Güvenlik Danışmanı Henry Kissinger, Kürtleri silahlandırmak ve Irak hükümetini zayıflatmak için İran’la birlikte plan yaptı. Irak terörü destekleyenler listesine alındı.
İlginçtir ki Saddam ve Şah sessizce ABD’nin dışladığı, karşılıklı yarar sağlayan bir anlaşmaya vardılar ve Kürtlere yapılan yardım kesildi.
1980’de, Şah’ın devrilmesinden bir yıl sonra, İran’ın tabandan duyduğu sevinçle Başkan Jimmy Carter, nefes kesen bir siyasi kibirle, ABD’ye ABD petrolünü korumak için Basra Körfezi bölgesine tek taraflı müdahale etme hakkı veren “Carter Doktrini”ni duyurdu.
Irak (genel olarak) ABD’nin siyasi bir selamı ve göz kırpışıyla İran’ı işgal etti; ABD, her biri soykırım olarak anılan Ruanda ve Ermenistan’dakine eşit milyon kişinin öldüğü bir savaşta her iki tarafa da yardım etti.
Irak aynı zamanda Ayetullah Humeyni yönetimindeki İran’daki köktendinci eğilimlere karşı daha laik bir tampon bölge olarak algılanıyordu. (İroniktir ki, şu anda Irak siyasi olarak büyük ölçüde İran destekli köktendinci grupların hakimiyetindedir. Bu gruplar, görünüşe göre İngilizlerin ve Amerikalıların, onların işe yaramaz “diplomatlarının” ve işsiz “Ortadoğu”nun bölgeye dair kör cehaletinden dolayı bu işgalle gelmiştir.”)
Carter 2002 Nobel Barış Ödülü’nü kazandı. Carter Center’ın tanıtıcı yazısı şu bilgileri veriyor:
Hesap verebilirliği ve hukukun üstünlüğünü geliştirmeye kendini adamıştır”. Bağlılık: “Adaletle Barış”; “Barış Sağlamak.”
1984’te Başkan Reagan çok gizli istihbaratın Irak’la ve ayrıca İran’la paylaşılmasını emretti. Ertesi yıl, İran-Kontra kötü şöhretinden Albay Oliver North, İranlı yetkililere ABD’nin İran’ın Saddam Hüseyin’i devirmesine yardım edeceğini bildirdi.
Daha sonra, Irak, Amerika’nın (muhtemelen) vekil katliamında savunmasız göründüğünde, ABD askeri donanımı ve diğer yardımlar artırıldı. Nefes kesen ikiyüzlülük on yılın olağan bir örneğiydi; dönemin CENTCOM başkanı General Norman Schwartzkopf, Kuveyt tankerlerini (ABD bayraklarıyla) yeniden işaretleyerek sessizce müdahale etti, böylece saldırıya uğrarsa bu, ABD’ye yapılmış bir saldırı olarak kabul edilecekti. ABD İran’ın petrol platformlarını bombalamaya başladı.
Terazi Irak açısından değişti ve Ağustos 1988’de ateşkes imzalandı ve (ABD) Stratejik ve Uluslararası Araştırmalar Merkezi, ABD ile Irak arasındaki savaşın sonuçları üzerine hemen iki yıllık bir çalışmaya başladı. Ertesi yıl, Irak’taki gençliğin büyük bir kısmı “taştan ölmüş”, ağır yaralanmış ya da İran’da hapsedilmiş, Hava Kuvvetleri neredeyse yok edilmiş ve ülke mali açıdan diz çökmüşken, ABD, Savaş Planı 1002’yi yeniden adlandırdı; Sovyet yüzleşmesi – Irak’ı yeni tehdit olarak belirleyen Savaş Planı 1002-90.
Savaşın maliyeti olan milyarlarca doları telafi etme ihtiyacı duyan Irak, şimdi Kuveyt’in Irak/Kuveyt sınırı altında, Irak’ın Rumeila petrol sahasına yaptığı iddia edilen sistematik “eğimli sondaj” sorununu ele aldı ve Irak’ın iddia ettiği gibi milyonlarca dolarlık değerinde petrolü hortumladı. Irak tazminat istiyordu ve buna şiddetle ihtiyaç duyuyordu.
Sekiz yıl süren savaş boyunca Kuveyt’in, işgalci yerleşim birimleri kurarak sınırlarını önemli bir mesafeye, kuzeye, Irak’a kaydırdığı konusunda tartışma yok. Irak topraklarını geri istiyordu. Irak’ın bazı haklı iddialarına göre, Kuveyt ve Körfez ülkeleri aynı zamanda Washington’un desteğiyle Irak’ın aleyhine olacak şekilde petrol fiyatlarını manipüle ediyorlardı.
Irak ayrıca, Körfez’e daha fazla erişim sağlamak için Kuveyt’ten iki ada olan Warbah ve Bubiyan’ı kiralamak için pazarlık yapmak istiyordu; bu da Tahran’la kalan gerilimleri azaltacaktı.* Minik Kuveyt, o zamanlar nüfusu iki milyonun altındaydı – ” ülke kılığına giren bir petrol şirketi”, bir yorumcunun kaba bir şekilde belirttiği gibi – güçlü Washington’un desteğinden emindi, müzakereyi reddetti – 1975 ve 1980’de olduğu gibi.
Kuveyt’le sorunları çözmek için iki yıl süren çabalardan sonra, 1990 yılının Temmuz ayının sonlarında Saddam Hüseyin, ABD’nin Irak Büyükelçisi April Glaspie ile görüştü. Sınır gerilimleri artarken ona şunları söyledi: “Irak’la daha iyi ilişkiler kurmam konusunda Başkan’dan (Snr. Bush) doğrudan talimat aldım.” Hatta ABD’nin, Amerikan Enformasyon Ajansı’nın Irak’la ilgili yazdığı eleştirel bir makale için özür dilediğini ve bunun sonucunda yayınlanan yorumlara atıfta bulunduğunu ifade etti: “..ucuz ve adaletsiz.” Şunu ekliyorum: “Başkan Bush… Irak’a karşı ekonomik bir savaş ilan etmeyecek.”
Diye devam etti:
“Ülkenizi yeniden inşa etmek için gösterdiğiniz olağanüstü çabalara hayranım. Paraya ihtiyacın olduğunu biliyorum. Bunu anlıyoruz ve bizim düşüncemiz, ülkenizi yeniden inşa etme fırsatına sahip olmanız gerektiğidir.” (Ne kadar kibirli, kibirli bir şekilde nazik.)
Daha sonra:
Ancak Kuveyt ile olan sınır anlaşmazlığınız gibi Arap-Arap çatışmaları hakkında hiçbir fikrimiz yok” dedi.
Konuşması, geçen Nisan ayında Glaspie ile Başkan Saddam arasında, Başkan Bush’un onaylarıyla görünüşte Irak’a giden beş ABD Senatörü Robert Dole, Alan Simpson, Howard Metzenbaum, James McClure ve Frank Murkowski ile yapılan toplantıdan devam etti. Irak’la daha iyi ilişkiler ve ticari ilişkiler kurmak ve Başkan Bush’un Irak’a yönelik herhangi bir yaptırım önerisine karşı çıkacağını garanti etmek.
Başkan Saddam daha sonra Glaspie’ye şu yorumu yaptı:
“Amerika’dan buğday dışında alacağımız hiçbir şey kalmadı.
Ne zaman bir şey almak istesek bunun yasak olduğunu söylüyorlar. Korkarım bir gün ‘Buğdaydan barut yapacaksın’ diyeceksiniz. ” (1)
Kuveyt’in işgaline verilen tepki, elbette, 6 Ağustos 1990’da Hiroşima Günü’nde (UNSCR 661) empoze edilen benzersiz şiddette bir ambargoydu.
Petrol satışları gibi denizaşırı tüm varlıklar da donduruldu, dolayısıyla her şeyin üçte ikisini ithal eden (Birleşmiş Milletler’in BM Gıda ve Tarım Örgütü aracılığıyla verdiği tavsiye üzerine) bir ülkenin fiilen tüm ithalatı donduruldu. Irak kıtlıkla karşı karşıya kaldı. Bebek ölümleri Aralık 1990’a kadar sadece dört ayda iki katına çıktı. Dışarıdan danışmanların kendi kendine yeterlilikten vazgeçmeyi tavsiye ettiği herhangi bir ülkeye tavsiye: Yapmayın. Ambargonun uygulanmasından bir gün önce Başkan HW Bush şunları söyledi:
“Ortaya çıkan şu ki, hiç kimse Irak kuvvetlerinin Kuveyt’ten tamamen çekilmesinden daha azını ve kukla bir rejimi kabul etmeye istekli görünmüyor. Biz bu yoldan geçtik ve benim tanıdığım hiçbir ülkenin kabul edeceği bir kukla rejim olmayacak. Ve görünen o ki, Irak’ın acımasız ve çıplak bir saldırıda bulunmasının ardından dışarı çıkması gerektiğini ve onların bir tür kukla yerleştirmesi (arkalarında bırakmaları) konseptinin kabul edilmeyeceğini söyleyen birleşik bir cephe var. … Bu ülkelerden hiçbirinin kukla bir hükümeti kabul etmeye niyeti yok ve bu sinyal Irak’a yüksek sesle ve net bir şekilde ulaşıyor. Seçeneklerimin ne olduğunu ya da olabileceğini seninle tartışmayacağım ama seçenekler sonuna kadar açık, seni temin ederim ki.”
Oğlu Mark’ın annesinin statüsünü kullanarak Orta Doğu’da silah ticareti yaptığı iddia edilen İngiltere’nin o zamanki Başbakanı Margaret Thatcher, Hiroşima Günü’nde şunları söyledi:
“…Birleşmiş Milletler Şartı’nın tüm kurallarını ihlal eden, silah ve tanklarla başka bir ülkeyi ele geçirmek ve işgal etmek için giren, bu şekilde bırakılırsa geniş kapsamlı sonuçlar doğuracak bir millete sahip olduğunuzda durumun oldukça farklı olduğunu düşünüyorum. dünyadaki diğer tüm ülkeler için…” (Amerika’nın yalnızca 1999’da Balkanlar’dan beri dayattığı, Britanya destekli, bombalamaları, işgalleri, dayatılan, işe yaramaz, yozlaşmış, yabancı pasaport sahibi kukla hükümetleri göz önüne alındığında, ironi gereksizdir.)
Bush, Kongre onayı olmadan, Irak’ın Krallığa saldırma niyetinde olduğuna dair herhangi bir işaret olmamasına rağmen, kırk bin ABD askerine “Suudi Arabistan’ı savunma” emri verdi. Washington, Irak askerlerinin Suudi sınırına yığıldığı konusunda yalan söyledi. Onlar değildi.
Tamamen unutulan şey, işgalden sadece on gün sonra, Filistin haklarının sadık bir destekçisi olan Saddam Hüseyin’in, İsrail’in İsrail işgali altındaki Filistin topraklarından çekilmesi halinde Irak’ın Kuveyt’ten çekileceğini duyurmasıdır.
ABD teklifi hemen reddetti. Daha sonra Irak, Filistin’e ilişkin herhangi bir şart olmaksızın çekilmeyi teklif etti. Washington bunu “tamamen başarısız” olarak reddetti.
Görünüşe göre Washington için savaş, çeneye tercih edilir. Tanrı korusun barış hüküm sürerse, askeri sanayi kompleksinin milyarlarca dolarlık mühimmat bolluğu ve onunla birlikte ABD ekonomisinin kalıntıları da kuruyup gidecek. (Medya, ordu ve politika arasındaki bu kutsal olmayan komplonun çarpıcı bir şekilde ortaya çıkarılması için bkz.: “Küresel Ekonomik Kriz –XXI. Yüzyılın Büyük Buhranı”,
ABD her türlü müzakereyi reddettikten sonra Kasım ayı sonunda Körfez’e fazladan üç yüz altmış bin ABD askeri gönderdikten sonra BM Güvenlik Konseyi BMGK’nın 678 sayılı kararını kabul ederek Irak kuvvetlerinin 15 Ocak’a kadar geri çekilmemesi tehdidinde bulundu – Irak 12 Ağustos’ta şartlı da olsa, kısa bir süre sonra da şartsız geri çekilmeyi teklif etti.
9 Ocak 1991’de Cenevre’de, dönemin Dışişleri Bakanı James Baker (bir “diplomat”) şunları söyledi:
“Irak’ı sanayi öncesi çağa indireceğiz” -Irak Dışişleri Bakanı Tarık Aziz, Bush Snr.’den gelen ve Kuveyt’in 15 Ocak’a kadar çekilmemesi halinde Irak’ın yok edileceğini vaat eden bir mektupla buluştu. Tarık Aziz mektubu teslim etmeyeceğini belirtti.
17 Ocak’ta Irak’a kırk iki gün süren saldırı, artık iyice belgelendiği gibi, tüm su arıtma tesislerinin kasıtlı olarak hedef alınması da dahil olmak üzere, toplumun ayakta kalması için gerekli tüm altyapının kasıtlı olarak yok edilmesiyle başladı ve Irak’ın karmaşık su kaynaklarının tam olarak ne kadar sürede tamamlanacağını gösteren bir zaman çizelgesi vardı. Tüm NATO Komuta Karargahlarına gönderilen “tamamen bozma” sistemi.(2) Irak’ın küllerinin bir yerinde, savaş suçları ve çatışmalarda sivillere yönelik muameleye ilişkin özenle hazırlanmış tüm yasal Anlaşmalar, Sözleşmeler ve İlkeler yatıyordu; ABD ve İngiltere endişeliydi ve muhtemelen resmi olarak “haydut devlet” statüsüne imza attılar.
21 Şubat’ta SSCB, Irak’ın koşulsuz olarak tamamen çekilmeyi kabul ettiğini açıkladı. Amerika Birleşik Devletleri, 23’ünde gün ortasına kadar ayrılmadıkları sürece reddetti. İlginç bir şekilde, ABD ve İngiltere’nin çekilmeyi tartıştığı ender durumlarda, kamuoyuna bunun zaman alan ve bir gecede başarılması mümkün olmayan karmaşık bir süreç olduğu anlatılıyor. Ancak ABD’nin kara saldırısı neredeyse gerçekleşebilir. 23 Şubat’ta başladı. Üç gün sonra, Irak birlikleri geri çekildiğinde, Basra’ya giden yolun her iki ucundan da sivillerle birlikte acımasızca saldırıya uğradılar ve bu bir katliamla sonuçlandı; ya da görünüşte psikolojik açıdan rahatsız olan General Norman Schwartkopf için: “Hindi vuruşu.”
Ateşkes nihayet Amerika tarafından 28 Şubat’ta, Saddam Hüseyin’in ilk çekilme teklifinden sonra beş ay on altı gün süren bir katliamda kabul edildi.
İki gün sonra ABD güneyden Bağdat’a doğru ilerleyen binlerce kişiyi daha öldürdü. Hiç kimsenin yargılanmadığı bir başka büyük savaş suçu.
Irak’ta 1991’den önce ve sonrasında yaşananların neredeyse benzeri görülmemiş yasa dışılığı, on üç yıl süren bombalamalar, kıtlık tarzı yoksunluk ve ardından yalan üzerine, yalan üzerine inşa edilen yasadışı işgal ışığında, geri dönmeye değer. Aziz Francis’in şu güzel sözlerini aktaran Margaret Thatcher’a: “Uyuşmazlığın olduğu yere uyum getirebilir miyiz, hatanın olduğu yere gerçeği getirebilir miyiz… ve umutsuzluğun olduğu yere umut getirebilir miyiz?” Downing Street, 4 Mayıs 1979’da göreve geldiği gün.
Dahası, Afganistan’ın işgalinde ve işgalcilerin devam eden katliamlarında, her gün çöken bir kapı, Irak’taki artan yasadışılığa daha çok benziyor, işte 1990 Hiroşima Günü’nde ABD ve İngiltere’nin değerlerine ve bütünlüğüne yönelik gülünç övgülerden daha fazlası:
“Batı, hiçbir uyarıda bulunmadan tanklarla, uçaklarla, silahlarla başka bir devletin topraklarına giren, uluslararası hukuka aykırı olarak, o devletin iradesine aykırı olarak o devletle savaşıp o devleti ele geçiren ve o devletin iradesine karşı bir kukla rejimi devlet kuran bir kişiyle karşı karşıyadır. Bu, durdurulması gereken bir saldırganın eylemidir. Bir devlete karşı böyle bir eylem yapacak olan kişi, eğer durdurulmazsa başka bir devlete karşı da yapmış olacaktır.”
“Başkan Saddam Hüseyin ve Irak saldırgandır. Başka bir ülkeyi işgal ettiler, zorla aldılar; biz bu dünyada işleri böyle yapmıyoruz. Diğer ülkelerin hakları var, onların vatandaşlık hakları var, toprak bütünlükleri var. Uluslararası hukuka aykırı olarak, haklı olarak saldırgan olarak damgalandı ve bu bir alay etme meselesi değil, mesele dünyanın kınamasını kazanma ve bunun ardından gerekli eylemi yapma meselesidir.” “Demir Leydi” Thatcher, Bush Snr.’ye, kaygan halefi Blair’in Clinton ve bebek Bush’a olduğu kadar itaatkardı.
21 Ağustos’ta Thatcher şu görüşteydi:
“Tüm bu durumun nasıl başladığını kendimize hatırlatmanın iyi olacağını düşünüyorum. Bu, Saddam Hüseyin’in hukukun üstünlüğü yerine güç kuralını koyması ve bağımsız bir ülkeyi işgal etmesiyle başladı ve bunun devam etmesine izin verilemez.”
Bu ağustos ayında, tahminen üç milyon ölünün ardından, Irak’ta, çanlar artık İran için daha yüksek sesle çalarken, Irak’a karşı olduğu gibi neredeyse aynı el çabukluğu ve laflar oynanıyor. İran, (ABD ve İngiltere’nin söylediğine göre) “kitle imha silahları” üretmeye kararlı, bu kadar çılgınca kaçık olmasaydı, onları hatırladın mı? Çılgınların hâlâ Irak’ta aradığı kişi mi? Irak’ın 11.800 sayfada bulunmadığını açıkladığı, Aralık 2002’de BM’ye teslim edilen ve ABD’nin BM misyonu tarafından çalınan kitaplar mı?
Hükümetler, devlet adamları ve kadınlar, dünya organları ve kurumları, sendikalar; Armageddon otoyolundaki ezici gücü durdurmaya yetecek kadar insan gücü var mı?
Birleşmiş Milletler ile, her zamanki gibi, ya suç ortağı ya da direksiyon başında uyuyor, “Biz insanlar” nihayet “.. gelecek nesilleri savaşın belasından ve Hiroşima ve Nagazakis’teki eşdeğer hayal edilemeyecek dehşetlerden kurtarabiliriz” .
Referanslar
Geoff Simons bu karmaşıklıkları net bir şekilde detaylandırıyor: “Sümer’den Saddam’a.”: http://www.amazon.com/Iraq-Sumer-Saddam-Geoff-Simons/dp/1403917701
Aynı şekilde: “Bu Kez Ateş”, Ramsey Clark, keskin gözlü tanık anlatımıyla, arka plan: http://www.amazon.com/Fire-This-Time-US-Crimes/dp/1560250712
Her ikisi de paha biçilmez zaman çizelgelerine sahip.
1. Simons s. 314-316.