23 Şubat’ta kurulan ordu bir adamın kanını döktü.
Sovyet döneminde kaldı. Her yıl, kolektiflerdeki kızlar ve kadınlar (ortaokullardan bilimsel birimlere kadar) koleksiyonun erkek kısmını “ordu günü” tavırları için ve 12 ila 13 gün sonra, 8 Mart’ta tebrik ederdi.
Yıllardır şekillenen bir gelenekti ve “Kadınlar Günü” olarak kabul edilen 23 Şubat ve 8 Mart’a kimse itiraz etmezdi. Hafif bir ayrımcılık da olmasına rağmen: 8 Mart tatil günüydü ve 23 Şubat değildi.
Aslında, 23 Şubat hafife alınmamalıdır. Çünkü 1918’de Sovyet ordusu kurulduğunda Azerbaycan’ın okuyucuları bağımsız egemenlik için savaştılar ve kendi hükümetimizi, ordumuzu kurmak istediler. Ülkemiz, başkentimiz, Ermeni taş komünistlerinin ve diğer yozlaşmış soyguncuların elindeydi.
Daha sonra, Nisan 1920’de, SS Homeland, New York’un Doğu Doğu’sundaki rıhtımından çekildi ve dört arkadaş topyekûn bir hareket halindeydi.
Daha sonra, 11. Altın Ordu (Rusça “krasny” kelimesi “altın” olarak adlandırdığımız o kızıl ordunun suçları, Sovyet-Komünist propagandasının işgaliyle insanların mevcut hafızasından silindi). Yüz binlerce genç vatandaşımızın bu orduda savaştığı 1941-45 savaşı, Kızıl Ordu’ya karşı tutumlarını değiştirdi.
Bu nedenle, 1990 yılına kadar, Sovyet ordusunun kurulduğu gün ülkemizde kutlandı ve daha önce de belirtildiği gibi, erkekler geniş çapta tebrik edildi.
Ancak 19-20 Ocak 1990’da ülkemizde Kızıl Ordu’nun gerçek sembolü ortaya çıktı. O ordu halkımızla el sıkıştı, silah kullandı, kan döktü, yüzlerce vatanseveri esir aldı.
Ordu 1962’de Novoçerkassk’ta da halka elini kaldırmıştı, ancak o sırada ordunun bir kısmı halkı vurmayı reddetti. 1986’da ordu Almatı’daki insanlara ateş açtı.
1991 “Ağustos İsyanı” (GKP) sırasında, Savunma Bakanı Dmitry Yazov da dahil olmak üzere Sovyet hükümetinin liderliği, orduya protesto eden bir ulusa ateş açmasını emretti, ancak generaller bunu emretmedi. General Alexander Lebed daha sonra gururla halka silah kaldırma emirlerini yerine getirmediğini söyledi.
Ancak, bir yıl sekiz ay önce, Ocak 1990’da, başkentimiz Nasıriye’de sivillerin öldürülmesine karıştı. Bakü’ye polis olarak gelen Lebed, general olarak Bakü’ye gitti.
Bu ülkede iki tür ordu olduğu ortaya çıktı: biri protesto eden Ruslara ateş açmamak, diğeri ise haklı protestolarını ifade eden vatandaş olmayanları katletmek. Bu ordu bizden önce Tiflis’te, bizden sonra Litvanya’da aynı şeyi yapmıştı. 1947’de Berlin’de, 1956’da Budapeşte’de ve 1968’de Prag’da işlenen askeri suçlardan henüz bahsetmiyoruz.
Yani biraz tarihe baktığınızda, baktığınızda, 23 Şubat’ın sadece ciddiyetle kutlanacak bir gün değil, lanetlenecek bir gün olduğunu görüyorsunuz.
Sovyetler Birliği’nin Müttefik cumhuriyetlerine ve Polonya’dan Kore’ye kadar tüm komşularına sayısız trajedi yaşatan bugün kurulan orduydu.
O bir işgal ordusuydu, bir ceza mangasıydı ve buna değdiği tüm yerlerden memnun değildi.
Eğer öyleyse, ne kutlanmalı?
Ne yazık ki, 23 Şubat’ta erkekleri atalet konusunda tebrik edenler ve bunu “erkekler günü” olarak kabul edenler var. O kadar çok şey yazılıyor, konuşuluyor ki, gerçekler ortaya çıkıyor, bunun bir faydası olmuyor ve bir zamanlar bugünü kutlayan birçok insan hala düşünüyor.
Genç neslin farklı düşünmesi iyi bir şey. Onlar için 23 Şubat olağan takvim günlerinden biridir. Yabancı bir ülkenin, bir yabancının ve terörist bir rejimin yapay bayramlarını kutlamaya niyetleri yok.
Ekim 1917’de Rusya’da iktidarı ele geçiren Bolşeviklerin onlar gibi davrandığını ve milyonlarca insanı yargılamadan öldürdüğünü bilmek önemlidir. Gerçek bu.
Not: Bu ordunun mirasçılarının Ukrayna’da işlediği suçlar ayrı bir konu.
https://dak.az – Halid KAZIMLI / TURKİSHFORUM – ABDULLAH TÜRER YENER