ONLAR KİMSEYİ ÖLDÜREMEZLERDİ…

ONLAR KİMSEYİ ÖLDÜREMEZLERDİ…KİMSEYİ ÖLDÜRMEDİLER…
Dr. Noyan UMRUK 

Onları anmanın en içtenlikli yolunun dizelerle olacağını düşündüm… 

Önce ustalardan, sonra bendenizden… 

MARE NOSTRUM/ Can YÜCEL
  
En uzun koşuysa elbet Türkiyede de Devrim,
O, onun en güzel yüz metresini koştu
En sekmez lüverin namlusundan fırlayarak…
En hızlısıydı hepimizin,
En önce göğüsledi ipi…
Acıyorsam sana anam avradım olsun,
Ama aşk olsun sana çocuk, aşk olsun! 

6 Mayıs 1972/Atilla ilhan 

Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı
Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı
Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı
Gittiler akşam olmadan ortalık karardı 

ONLAR… Noyan UMRUK 

Belki henüz büyümüşlerdi …

Belki gerçekten büyüktüler …
Bir korkusuz yürektiler 
Ne sessiz geldiler 
Ne de sessiz gittiler. 

O’nlar katıksız Anadolu çocuklarıydılar… 

Yollarda yokuşlarda 
Kıtlıklarda kıyımlarda vardılar 
Şimşek şimşek çaktılar 

Karları patlatan kardelendiler 
Tomur tomur karanfildiler  

Sapına kadar antiemperyalist, 

Mustafa KEMAL’in askerleriydiler

Her gece ateşe yattılar, her sabah ölüme kalktılar 
Tek tek tohumdular, harman harman oldular. 

Onlar; 
Namluların ucuna düşen güllerdi 

Onlar; 

Sabahın gözlerinde, dizilmiş iplere çiçeklerdi 


 Onlar; 

Dağların başında, 
Tomur tomur patlayan karanfillerdi 

Kendileri zeytini ekmeğe azık ederken 

Yankilere biftek yedirdiler… 

Onlar kimseyi öldüremezlerdi, 

Öldürmediler…  

Ama lanet olası koca koca adamlar,,, 

Onları anlayamadılar… 

Acımasızca, hoyratça  

Gençlik heyecanlarını canları ile ödettiler… 

Şimdi kıyılarda çocuklar, gençler var… 
Her zaman 
Her yerde 
Uzun atlar gibi 
Denizlere, Onlara koşmaktalar… 
Onlarla derin bir hüzün ve şefkatle 

Kucaklaşmaktalar…
Onları sevgi, saygı ve de hüzünle anmaktalar…