Atatürk; Türkiye’nin kalkınmasının öncelikle tarım sektörüne dayandırılmasını istiyordu.
‘’Tarım ekonominin temelidir’’ diyen Ulu Önder; Köylere kadar yayılacak olan programlı ve uygulamalı çalışmaların hedefe ulaşmada en önemli etken olacağını söylüyordu.
Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK’e göre ;
*Kalıcı bir tarım politikası ve rejimi gerekliydi.
*Türkiye iklim, su ve toprak verimi bakımından tarım bölgelerine ayrılmalıydı.
*Bu bölgelerin her birinde köylülerin gözleriyle görebilecekleri, çalışmaları için örnek alacakları verimli, modern uygulamalı tarım merkezleri kurulmalıydı.
*Önce çiftçi kalkındırılmalı, ona her türlü modern destek sağlanmalıydı.
*Devlet asli unsur olan çiftçiyi ve çobanı kuvvetlendirmek zorundaydı.
*Çiftçinin sömürülmesine asla izin verilemezdi.
*Çiftçiler örgütlenmeli ürünlerini refah düzeyini sağlayacak şekilde satabilmeliydi. Bu özellikle ulusal birliğimizin pekişmesi bakımından önemliydi.
*Tarım okulları açılmalı, köylüye ulaştırma, eğitim, sağlık hizmetleri eksiksiz götürülmeliydi.
*Çiftçileri makineli tarıma yönlendirmek önemli bir amaç olmalıydı.
*Tarımın önemi ve değeri köylüye anlatılmalı, okulların özellikle de tarım okullarının açılması mutlaka gerçekleşmeliydi.
*Bütün çiftçilerimiz makine sahibi olmalı, makine kullanmasını bilmeli, ve ülkenin makine yapan kurumlara sahip olması gerekirdi.
*Bunların yanında tarımda yapılacak en önemli işlerden biri de çiftçinin geregince topraklandırılması ve toprağın bölünmemesiydi.
*Her Türk çiftçi ailesinin, çalışacağı ve geçineceği toprağa sahip olması gerekirdi.
*Çiftçiye arazi verilmesi hükümetin sürekli izlemesi gereken bir konuydu.
*Tarımla sanayi sektörü arasında da dayanışma olmalıydı.
*Tarımsal faaliyetler için de yollar, demiryolları ve otomobiller gerekliydi.
Atatürk; ‘’Ormanlarımızı korumalıyız, ormanlar önemli bir servet kaynağımızdır, yurdumuzun neresi çoraksa, boz topraksa orayı ormana dönüştürmeliyiz’’ diyordu.
Atatürk’ün zamanında tarım politikası, tarım uygulamaları, çiftçiye, köylüye, çobana ve doğaya verilen değer böyle iken, bu gün geldiğimiz noktada, neredeyse 11 Kasım 1938’den bu güne tam tersi uygulamalar ile tarım, köylülük ve çiftçilik bitirilme noktasına getirilmiştir.
O dönemde açılan, Devlet Üretme Çiftlikleri, Tarım Kredi Kooperatifleri, Yüksek Ziraat Enstitüsü gibi kurumlardan sonra geldiğimiz nokta, mahalleye dönüşen köyler, ektirilmeyen topraklar, lüks sitelere, tatil köylerine dönüşen Orman alanları, hazır tohuma kurban edilen atalık –yerel tohumlar ve üretimden uzaklaştırılan Türk çiftçisi. Hayvancılıkta da durum farklı değil.
Bu gün bizi yönetenlerin yanlış tarım politikaları yüzünden, çiftçi hem üretimden uzaklaştırıldı hem de toplumun sağlığını bozan hazır tohumlara, kimyasallara, ithal ürünlerin kullanılması dayatıldı.
Tarım bakanı, pazara yansıyan fiyatlardan dolayı yükselen sesleri duyunca, ‘’mevsiminde tüketin’’ derken, çok pahalı olan biber ve patlıcan yemeyin demek istedi. Elbette ürünlerin mevsiminde tüketilmesi insan sağlığı için önemlidir. Hazır tohum, hazır gübre ve kimyasal ilaç kullanmak zorunda bırakılan üretici, geçimini sağlamak için, sağlığa zararlı olduğunu bile bile mevsiminde olmayan sebze meyveleri de üretmek zorunda bırakılmıştır.
Haftalardır süren aşırı yağmur, fırtına , hortum derken küçük üreticinin tarlada, bostanda ektiği her ürün sular altında kalmıştır. Yıkılan yüzlerce sera, ekili alan, zarar gören tonlarca ürün, pazarın fiyatını yükseltirken, tüketicinin iyice azalan alım gücünü daha da zorlar hale gelmiştir.
Ülkemizin, bağımsızlığının temeli Atatürk İlke Ve Devrimleri olduğu gibi, Türk tarımının ve geleceğinin kurtuluş reçetesi de Atatürk Orman Çiftliği’nin kuruluş ve işleyiş politikasıdır. Tarım bakanlığına duyurulur.
Yararlanılan Kaynak// Birinci Görev Okulu
Bir yanıt yazın