HİİİÇ!

Gel zaman git zaman Kadının önüne 2 kişi gelmiş. Kadı sormuş – Nedir? Davacı olan demiş ki – Efendim, bu kişi bir alçak duvara dayanmış sırtındaki küfe ile duruyordu, ben de önünden geçiyordum. Bana seslendi “Efendi şu küfeye bir el at da doğrulayım”, ben de “Ne vereceksin” dedim, o da “Hiiiç” dedi. “Ona yardım ettim, doğruldu ve yürüdü gitti, koşup yakaladım, hiç’imi istedim, vermiyor. tuttum huzurunuza getirdim, davacıyım kadı hazretleri, ben hiç’imi isterim”. Kadı şaşkınlıkla diğerine davalıya sormuş – Bu ne diyor ya? Adam – Doğru diyor kadı hazretleri ama ben hiç’i nasıl verebilirim ki? deyince bakmış ki kadı bu çetrefilli bir iş, gürlemiş. – Defolun, böyle süflî davalarla beni meşfûl etmeyin, yan odada Gölge Kadısı var, gidin o halletsin, demiş. Adamlar yan odaya geçmişler. Yalnız, kadı hemen fırlayıp kulağını ahşap duvara dayamış ki acaba Nasreddin ne yapacak, merak etmiş.

Nasreddin de sormuş – Nedir davanız? Bir güzel anlatmış davacı..sonra diğerine sormuş, – Doğru mu dedikleri? Davalı olan, – Evet ama ben nasıl hiç verebilirim ki? deyince bu defa da Nasreddin gürlemiş ve davalıyı bir güzel paylamış – Bre arsız, utanmaz, zındık…Hem hiç veririm dersin hem de vermezsin, bu nasıl şeydir? Sonra davalıya dönüp gayet mûnis sesle – Evlâdım sen haklısın, hele şöyle bir yaklaş, diye ilâve etmiş ve oturduğu post’un üstünden kalkıp demiş ki davalıya – Kaldır bakiiim şu postun ucunu…adam tutmuş kaldırmış, hoca sormuş – Ne var altında…adam bakmış ve demiş ki – Hiiiç! Hoca birden parlamış ve – Efendiii, al o hiç’ini siktir git bir daha da karşıma gelme!