Dilimizin gramerinde diziliş şöyle : Ben Sen O Biz Siz Onlar.
Necatigil, “Bile / Yazdı” adlı kitabının metin bölümüne bir önemli husus ile girmiş : “BEN”. Ve anlaşılacağı kadarı ile de (özetle) “Ben”in değil “Sen”in önemli olduğunu vurgulamış yazısında ve de dilimizdeki dizilişin; Ben / Sen / O – Biz / Siz / Onlar yerineee, Sen / Ben / O – Siz / Biz / Onlar şeklinde olmasını teklif etmiştir.
Neden mi? Necatigil Diyor ki “Ben senim” demek yerine “Sen bensin” demeli.” Çünkü eğer Dünyada bir BEN olsam da başka kimsecikler olmasa benim tek başıma ne anlamım var? Ama eğer SEN var isen ben de BEN olabilirim, bir anlam kazanabilirim.
Tasavvuf inanışına göre, Allan vardı başka hiçbir şey yoktu. Ve Allah var olduğuna şahit olacak, var olduğunu bilecek hiçbir şey olmadığından (ha var ha yok fark etmez zira) kendini göstermek, bilinmek üzere her şeyi ile bu kainatı yarattı, yani o, BEN ise karşısındakini yani SEN’i yarattı. Yarattı ki benliği / varlığı biline, var oluşunun bir anlamı ola. Hareket noktası aynı: SEN
Ve dinî metinlere bakarsak da şunu görürüz. Âdem tek olarak önce yaratılmış, ancak yalnızlık çektiği için bir eş istemiş (yani 2. Tekil şahsı yani SEN’i) ve rahat etmesi, huzûr bulması için de eşi yaratılmıştır. Bu arada bir kanaâtimi belirtmem de yerindeolur sanki. Âdem adlı ilk var edilen insan (ya da hücre) sanıldığı gibi erkek olmayıp dişidir. Kur’an’da O’nun özünden yaratılan eşi erkekdir. (Bu Kur’an’da açıkca söylenmese de ima edilmekle zımnen verilmiştir. O’nun özünden diye ilk yaratılandan söz edilirken o zamiri Arapca Ha olarak veriliş olup dişil zamirdir. (Zumer 6. Ayet)
Ben her “Ben senim” dendiğinde, altımda raptiye varmışcasına yerimden zıplamışımdır. Çünkü bu ifadeyi bencil bulmuşum ve şu atasözümüze denk sayşımdır. ‘Önce can sonra cânan’…Oysa ben varım ama cânan yok ne anlamım olur ki? Cânan var ise benim varlığımdan söz edilebilir. O yüzden de (“BEN SENİM, yerine kendimi koyuyorum, artık sen yoksun ben varım. Senin yerine de ben düşünür, karar verir, hareket ederim anlamı çıkıyor bence) “SEN BENSİN” demek gerekir. Yani Sen varsın ve ben o yüzden anlam kazanıyorum, sen yoksan ben de yokum.
Bir Dua şiirime şöyle başlamışım yıllar önce : “Ne mutlu ki sen varsın ve çok şükür ki sağsın”
Necatigil de bunu savunmakta BEN başlıklı yazısında, yeni öğrendim ne yazık ki. Meğer benim kafada biri daha varmış Dünyada.
Atakan KARTALTEPE