Herşeyden önce geçmişimizle övünmekten ve dövünmekten vazgeçmeliyiz.Hedefimiz gelecek olmalı.
İlk düşünmemiz gereken şey,eğitim konusunda yaşadığımız herşeyden ders çıkararak,çocuklarımızı nasıl yetiştirirsek onları ileri medeniyetler seviyesine ulaştırabiliriz!
Çocukların temel bilgileri öğrenmeleri gerektiğini inkar etmiyoruz,sadece bunun yöntemi hakkında endişelerimiz var.
Öncelikle okulu eğlenceli bir hale getirerek,öğrencinin koşarak gideceği bir yer haline getirmek.Ancak bu şekilde öğrenciyi motive eder ve dünyayı daha ilginç,daha yaşanası bir hale getirebiliriz.Eğlence derken halay çekmekten bahsetmiyorum.Yeri geldiğinde onu da yaparız.Dersleri ezberleyip papağan gibi tekrarlamak yerine,araştırma grupları kurarak.
Bizler bir üniteyi konu başlıklarına göre kümelere ayırır,her gruba bir konu verirdik.Her küme kendi konusunu derinlemesine araştırırken,o gün hangi küme aktaracaksa onun konusuna çalışıp gelirdi.
Gelelim konuları nasıl eğlenceli hale getirdiğimize,Öğrenciler konusunu bir oyun yazıp,onunla anlatabilir.Bir bitki mi anlatılacak,önceden ekip büyüterek sınıfta her aşamasını gösterebilir,yani yaparak yaşayarak öğretilebilir.Bir organ mı anlatılacak kasaptan o organ alınıp sınıfa getirilerek görerek,göstererek,dokunarak,hissederek öğretilebilir.
Kış hazırlığı mı yapılacak,sınıfta reçeller,turşular,tarhanalar,konserveler yapılabilir.
Coğrafya dersi mi yapacağız,hemen gazete hamuru hazırlayıp,ya da oyun hamurlarıyla bir harita yaparak,dağ,nehir,deniz,nerede ne yetişir gibi pek çok şeyi çocuk kendi elleriyle ve eğlenerek yaptığında hiç unutmayacaktır.
Sökülen bir yerini tamir etmeyi,sabah kalktığında elini yüzünü yıkamayı,beslenme saatinden sonra dişlerini fırçalamayı,sabun kullanmayı sınıfta öğretebiliriz.
Bunlar bizim zamanımızda yaptığımız şeylerdi.
Şimdi hayat biraz daha kolay ama biraz daha pahalı.Bu konuda devletimize çok iş düşüyor.Her mahalleye donanımlı okullar açmak.Artık okullarda defter,kalem,kitap gibi araçların yetersiz kaldığının bilincine varalım.Öğretmen çocuklara bir konuyu araştırmalarını söylediğinde ,çocuklar bilgisayarlarını açıp araştırabilmeli,hangi çağdayız?
Her köşe başına dikilen camilere sözümüz yok,insanlar istedikleri gibi dinlerini de öğrensinler,dini görevlerini de yapsınlar,ama dayatarak değil.Bırakın kim nasıl inanacağını,nasıl ibadet edeceğini özgür iradesiyle kendisi seçsin.Dinde zorlama yoktur.Yaratanla-yaratılan arasına girmeyin.
Niye o kadar cami yapılıyor tartışmasını geçtik artık,sadece camilere verilen önemin neden çocuklarımızın geleceği olan eğitime verilmediğini sorguluyoruz!Eğitime önem vermek boynumuzun borcu,çünkü yetişen öğrenciler geleceğin yöneticileri olacaklar,o yüzden ülkemizin geleceği de bu öğrencilerin donanımlı yetişmesi gerekiyorki kimse kolayca kandıramasın onları…
Çocuklar ekonomiyi,devlet idaresini,hayatta kalabilmeyi,ülkesini korumayı,yönetirken ve yönetilirken nelere dikkat etmesi gerektiğini,dünya üzerindeki uygulamaları araştırarak öğrenebilir ancak.
Göçün,ekonominin,işsizliğin,eğitimin toplum tarafından nasıl algılandığını mı öğrenmek istiyorsun!Korkma ver öğrencinin eline kayıt cihazını ve sal sokağa…Halkın nabzını yoklasın,yaparak yaşayarak öğrensin,bakın o zaman unutuyor mu!
Öğrencilerin nasıl fikir üretip sorgulamaya başladığını görünce siz bile şaşkına döneceksiniz.
Çocuk önce soru sormayı,düşünmeyi,anlamayı ve ona göre çözüm üretmeyi öğrenecektir.Yani biz önce öğrenmeyi öğretmemiz gerekiyor.
Öğretmenliği saygı duyulan ve ekonomik sorunu olmayan bir iş kolu haline getirin.Öğretmen pazarda limon satarak öğrencisinin gözünde saygınlığını yitirmesin.Nitelikli,kendi branşında gerçekten donanımlı,çocukları ve mesleğini çok seven öğretmenler yetiştirmeliyiz.
Bu sadece ezberleyen,okulu en iyi dereceyle bitiren öğretmen demek olmuyor.Herşeyden önce öğrendiğini öğretebilen,öğrenmeyi araştımalarla sunabilen,hak-hukuk gibi kavramları,birilerini kandırarak,çalıp çırparak,yalan söyleyerek değil,emeğe saygıyı,insana sevgiyi,erdemli bir insan nasıl olunur,onu kendi kişiliğinde gösterecek insanlardan seçilmeli öğretmen…
Örnek olmalı çocuğa.
Şehirdeki bir üniversiteyi bitiren bir genci ,dağ başındaki bir köye tayin ettiğinde ne yapacağını şaşırır.Bırakın eğitim-öğretim yapmayı,hayatta nasıl kalacağını bilemez.Son sınıfa gelen öğretmen adayı artık dersleri bırakıp,şehir stajlarıyla,köy stajlarıyla nasıl yaşayacak,nasıl öğretecek,nasıl eğitecek uygulamalı olarak gösterilmeli.Tıpkı bizim yetiştiğimiz gibi.
İnsanları ayrıştırarak,dini politikaya alet ederek,eğitimi tarikatların eline teslim ederek,ülkeyi yönetirken komşularımızla kavga ederek bir yere varamayız.
Sizler birgün gideceksiniz,hiçkimse kalıcı değildir,değişmeyecek olan tek şey yetişecek insanlar,onlar bu ekonomiyi düzeltip,ülkeyi beş sente muhtaç duruma getirmeyecek,onlar ülkenin bir tek taşını kimselere vermeyip sahip çıkacak,onlar uyguladıkları akıllı iç ve dış politikalarla komşularımızla iyi geçinecek,ülkemizde gözü olanların heveslerini kursaklarında bırakacak…
Lütfen ne yapacağınızı bilmediğiniz politikalarla çocuklarımıza,geleceklerine,ülkemize yazık etmeyin…Bu ülke hepimizin,yıkılırsa siz de altında kalacaksınız…
Bir yanıt yazın