Çocukken; korkardım karanlıktan, ışıklar hep yanık kalsın isterdim. Hatta şarkı söylerdim korkumu bastırmak için hatırladığım kadarı ile beş veya altı yaşlarındaydım bu mücadelenin içerisindeyken. Yıllar geçtikçe ne kadar manasız bir mücadelenin içinde olduğunu anlıyor insan. Karanlık, sadece aydınlığı içinde barındırmayan ışığın farklı bir haliydi oysa.
İnsanın da karanlık ve aydınlık yanı olması gibi mesela. Karanlık yanı ile yüzleşememiş, insani özelliklerinin farkına varmamış, her türlü duyguya aç kalmış, henüz yetişkin formuna ulaşamamışlardan bahsediyorum.
Bugün görüyoruz ki dünyanın her bir yanında insanlık dramları yaşanıyor. Masumlar, birilerinin hırsları uğruna, çıkar odaklarının hain planları ile bombalarla parçalanıyor, hayatları yok ediliyor. Uyuşturucu tacirleri, silah kaçakçıları, insan tacirleri, fuhuş için satılan kadınlar daha binlercesi sıralanabilir. Birileri kanlı para kazanırken masum insanlar kurban ediliyor. Kendi ekmeğinin derdinde olan, sokakta simit satarak evini geçindirmeye çalışan, asgari ücretle ayın sonunu getiremeyen ama lokmasından fedakârlık eden insanlar da aynı kişilerin kurbanı oluyor.
İnsan; güven içinde, huzurlu bir ortamda ve gelişen bir sürecin içinde var olmak istiyor.
Ne yazık ki gelişen büyüyen, eğitimde, bilimde, sanatta, sağlıkta ve demokraside ilerleyen bir toplum olmak yerine geri sarmal yaşayan bir toplum haline gelmenin acısını hep birlikte yaşıyoruz. İki kuruşa satılan ruhlar, iki yardım ile dünyayı bahşetmiş edası ile ilahlaştırılan insanlar, daha insan olmayı başaramamışların, açlığını bastıramamışlığının saldırganlığına maruz kalıyoruz. Bu duygusal manipülasyonun beşiğinde yuvarlanıyoruz hep birlikte uçuruma doğru.
Kendi özünü korumaya çalışırken, geçim derdine sürüklenen hayatların sessizliğini fayda olarak görüp kişisel çıkarları uğruna ezip geçenler.
Tapeler, kasetler, videolar, ses kayıtları, yandaşlar vs… Gündemimiz bu haberlerle çalkalanırken birileri seviniyor, birileri üzülüyor, birileri öfkeleniyor. Siyasetçiler birbirine saldırıyor, iftiralar, ağır söylemler, ithamlar birbirini kovalıyor. Siyaset dili ile münazara yerine mahalle kavgasını izletir bir halde. Velev ki doğru halk buna inanmaz diyorlar.
Cidden bu halk ne istiyor bileniniz var mı?
Eğitim sistemimizin çarpıklığından mağdur olan çocuklar?
Oyuncağa doyamamış bebeklerin okumayı sökememesi nedeniyle okuldan soğuması?
Çoçuk gelinlerin başlık parası nedeniyle mal gibi satılmasını ayrı dram iken daha büyümemişken evlendirilmesi ?
Her gün kocası tarafından koruma istemesine karşın öldürülen kadınlar?
Ekonomik sorunları yüzünden intihar edenler?
Suçu sabit olmadığı halde hapishanede yatırılanlar?
İşsizler?
Demokratik hak arayışında orantısız güç karşında hayatını kaybedenler?
Haksızlığa uğramasına rağmen hakkını savunma alanı bırakılmayanlar?
Dini sömürülenler?
Cari açık?
İhracatın azalması ile yükselen ithalat?
Ağaçlar?
Hür irade hakkı?
Kapanan fabrikalar?
Bastırılanlar?
Sindirilenler?
Sekteye uğrayan tarım ve hayvancılık?
Toprakları istila eden ölüm tohumları?
Birileri aşırı zenginleşirken, fakirleşenler?
…
…
…
Vicdan?
…
…
İnsana yakışır, insanca hak ve adaletin eşit olduğu bir ortamda yaşama arzusu içinde olan ruhlar…
Sokaktaki köpek ile elindeki yiyeceğini paylaşan birini görmek, fırından simit alırken parası çıkışmayan teyzeye afiyet olsun bugünde benden olsun diyen tezgahtar, coşku ile okula giden çocukların gözlerindeki ışıktır yine bu satırları kaleme aldıran.
Karanlığa inat, kişisel çıkarları yüzünden birbirini kıran ve birbirilerine kırdırılan insanlara rağmen aydınlık benim yaşam biçimim olduğu gibi senin de yaşam biçimin bunu biliyorum.
Karanlık bir odaya açılan aydınlık odanın kapısı karanlığı aydınlatır ama aydınlık odaya açılan karanlık odanın kapısı aydınlığı karartmaz.
Öyleyse korkma sende karanlıktan. Karanlık, sadece aydınlığı içinde barındırmayan ışığın farklı bir hali.
Nuran Talay 26.02.2014
Bir yanıt yazın