Bir ogrencimin mesajiyla baslamak istedim bugunku yazima,beni cok duygulandirdi;
Sevgili Ogretmenim,
Yaziyorum yaziyorum siliyorum.Nerden baslasam sizi anlatmaya diyorum kendi kendime…
Insan kimden ne gorurse bu hayatta onun gibi olurmus.
Bende daha ilkokul siralarinda sizi gordum.
Sizin hayata pozitif bakisiniz,yilmayisiniz ve en onemli davranisiniz; Ogrencileriniz icin yasayisiniziiiii.Okumanin hayatta ne kadar onemli bir erdem oldugunu vurguladiniz.Buyudukce buyudukce ne kadar sansli oldugumu anladimmm.daha ilk okulda bu dusuncelerinizi kimyamiza islediginizi.
Simdi bende sizin bize olan duskunlugunuzu yavruma ve tum cocuklarimiza aktaracagimmm.Ogretmenler gununuz kutlu olsunnnnnn
Yasemin Demir
Ilkokula basladigim gun rahmetli Veli Ozcelik (annemin ve babamin da ogretmeniydi)
”Kucuk Ummu hosgeldin bakalim. Senin annem bu koyde ilk Cumhuriyet siirini okuyan zeki ve aydin bir kadindi,sen de annene layik bir evlat olarak okuyup, bu koyun kapilarini dis dunyaya acacaksin, unutma sakin bunu!” diyerek beni yureklendirmisti, sevgiyle bakip gozlerime, sacimi oksayarak,
Tam 55 yil once!
Sonra ortaokulda yolda aniden bastiran yagmurdan sirilsiklam olmustum ve ayakkabilarimin ici vicik vicik su dolmustu. Zaten beni tek basima en arka siraya oturtmuslardi. Okulumuz belediye binasinin bodrum katiydi. Oyle cok usumustumki dislerim birbirine vuruyordu. Kimseye farkettirmedigimi sanarak yavasca ayakkabilarimi ve coraplarimi cikarip kaloriferin kenarina ilistirdim.Yurttaslik Bilgileri ogretmeni (rahmetli olmustur sanirim) Nuriye Apaydin “Ummuhan, cabuk tahtaya gel bakayim”.Titreyerek ciktim. Cok kalin camlari olan bir gozluk takardi. Cok zayif, hic evlenmemis, ufacik tefecik yasli bir kadindi.
”Nedir bu halin, utanmiyor musun cirpi bacaklarini erkeklere gostermeye!”.O kadar cok usuyor ve korkuyordumki, ustune ustluk yalinayak tahtaya cikmaktan cok utanmistim. ”Ogretmenim cok islanmistim” diyebildim ancak.Beni yerlere yerlere carparak, esek sudan gelesiye dovmustu. Dayak cok onurumu kirmisti ama soyledikleri bir omur icimde ok gibi saplanip kalmisti.”Bu koyluler boyledir, sehire inince kabak cicegi gibi acilirlar, oralarini buralarini gostermeye bayilirlar, yikil karsimdan terbiyesiz” gerisini hatirlamiyorum, bayilmistim…Tam 50 yil once!
Ortaokul ucuncu sinifa gelmistim. En cok iz birakan hocalarim bu sinifta olmustu. Bir fransizca ogretmenimiz vardi. Gunseli Hizarci. Onun derslerini iple cekerdim ve tahmin edeceginiz gibi en yuksek notum fransizcaydi. Gercek bir ogretmendi. Bizimle guler bizimle aglardi. Anne yuregi gibi simsicacikti. Gozlerinin ici gulerdi bize bakarken.
Sonra edebiyat ogretmenim Mehmet Ali Mustafa. Kibrisliydi kendisi ve ayni zamanda sinif hocamizdi. Cok iyi bir ogretmendi.Konulari bize ogretinceye kadar ugrasir, her yolu denerdi.Birgun Fransizca yazilim 10 edebiyat yazilim 7 geldi. Sinif hocamiz oldugundan herseyi biliyordu.Beni tahtaya kaldirdi.Tuttugu gibi tahtaya yapistirdi. Adam kendini kaybetti oldurecek beni! Bir ara yoruldu. Bir cuval gibi dustum yere. Boyle kotu bir dayak sonunda kizamamistim ona. Kendince hakli bir yani vardi. Cok milliyetci bir adamdi ve ogrencilerini cok severdi. Sozleri hala kulagimda, cok utanmistim.
”Sen fransiz misin, fransizcan 10 edebiyatin 7 hic utanmiyor musun? Ben senin yerinde olsam utancimdan olurdum, gozum gormesin seni!”.
Tam 47 yil once. Ellerini opup ozur dilemistim.
Ondan sonra Sive Durukan… Okul kapisinda karsilasmistik. Ben gene sirilsiklam. Hemen sirtindan paltosunu cikarip beni sarip sarmalamisti. ”Nasilda usumussun yavrum” diyerek. Onun o guzel gozleri ve parfumunun harika kokusu hala burnumda…Tam 46 yil once!
Bir tintin imiz vardi. Nevin Hanim, ama herkes ona tintin derdi.Kimyaci.. Cok zayif, ufacik, tefecik ve hic evlenmemis.Pazartesileri istiklal marsini okumak icin okulun bahcesinde toplanirdik. Lise ve ortaokul ayni binadaydi.“Ummuhan, cabuk gel buraya.Kizim nedir bu halin boyle, hic mi utanman yok senin, annen –baban nasil izin veriyor buna, ne gunlere kaldik yarabbim!”Ben ne oldugunu anlamaya calisarak saskin saskin yuzune bakiyordum. Merdivenlerin en ust basamagindaydik ve herkes bana bakiyordu. Yer yarilsa da yerin dibine girsem diye dua ediyordum icimden.
“bakin bir de salak numarasi yapip nasil bakiyor bana,kizim nedir bu allik boyle, boya kupune mi girdin, ya bu ondele…sen simdiden boyle yaparsan allah sonunu hayir eyleye!”Deyip cebinden bir mendil cikararak, yanaklarimi morartincaya kadar silmisti allik sanip. Yetmedi kis gunu beni buz gibi cesmenin altina sokup sacimi islatmisti ondele diye.Tam 46 yil once!Nerden bilsin garibim koylu kizlarinin kirmizi yanakli olacagini, sapsari kivir kivir saclarin allah vergisi olacagini!
Sonra ogretmen okulu ve Muzffer Kamadan… Yillar sonra kizimin da hocasi olarak karsima cikan ve simdi yazdiklarimi beni yureklendirerek okuyan canim ogretmenim… En buyuk sansimdi benim.
Sonra…Ogretmenlik yillarim…
Hatalarimla kusurlarimla iyi bir ogretmen olmaya calistim. Ogrencim degil, hepsi cocuklarimdi. Sayfalar dolusu odev yerine, herseyi sinifta, yaparak yasayarak ogretmeye calistim. Kendine guvenen, arastiran, yapici ve Ataturkcu ogrenciler yetistirdim yillarca…
Kizim zaman zaman ogrencilerimi kiskanirdi. ”Butun sevgini ogrencilerine veriyorsun bize bir sey kalmiyor!” demisti birkeresinde.
Ucuncu sinifta bir soru sormus, ”bak kocaman kitapligimiz var, git arastir bul, Yok oyle hazira konmak, hem kimsenin sozune tam guvenme her sorunun cevabini uzun uzun arastir” demisim ve o yuzden arastirmaci olmus.Tam 24 yil once!Simdi iyi bir arastirmaci..
Ogrencilerim mi!duydugum,gorebildigim her ogrencim,kendini yetistirmis,toplumda bir yerlere gelmis.Oyle gurur duyuyorumki hepinizle yavrularim….
Sonra; “Ogretmenler, yeni nesil sizin eseriniz olacaktir!”. Diyerek gelecek kusaklari ogretmenlere emanet eden.
BASOGRETMENIM ATATURK”um, Kurtaricim, Yol gosterenim Umut isigim Yasam bicimim…
Basbakanimiz”ogretmenler calismiyor” diyormus…benim anlamadigim ac biraktigi,hapse attirdigi,copla dayak attirdigi,yari ac yari tok calistirdigi ogretmenine bunu nasil soyleyuebiliyor utanmadan…
Tum dunya ogretmenlerinin ogretmenler gununu kutlarken, aydinlik gunler diliyorum…
Gelecek aydinlik gunler Ataturk’um gelecek,umidimizi hic yitirmedik…