ERMENI CEPHESINDE BİRİNCİ RAUNT KAYBEDİLDİ, SIRA İKİNCİ RAUNTTA – VATANA HIANETIN BIR MISALI

Değerli Arkadaşlarım;

 

Dün bir kısmınızla paylaştığım bir iletimdeki sözlerimi ve gazetelerden birinde yayınlanan bir yazıya yaptığım bir yorumu, aşağıda okumanızı önereceğim bir yazı nedeniyle tekrarlamak zorundayım burada….

 

Ermenistan-Türkiye arasında oynanan milli maça Türkiye’nin Cumhurbaşkanlığı makamını işgal eden Abdullah Gül’ün Ermenistan Devlet başkanı Serj Sarkisyan’ca davet edilmesi ABD ve AB tarafından dikte edilip sahneye konulmuş, siyasi figüranlar tarafından da oynanmış siyasi ve kurnazca düşünülmüş bir oyundur. Bu oyunun sergilenmesinde bir tek hedef vardır: Türkiye’nin Ermenistan sı-nı-rı-nı aç-ma-sı!

 

Amerika’da ‘The California Courier’ adlı gazeteyi çıkartan ‘hardcore’-azılı Ermeni Diasporası savaşçısı Harut Sassounian’ın da dün yazdığı gibi, “Armenia Lost the Soccer Match, But Gained International Prestige”. Evet, çok doğru; Türkiye milli maçı net kazandı, ancak diplomaside de çok net kaybetti!

 

Günlerdir iç ve dış basında Abdullah Gül göklere çıkartılıyor. Biz Türkler çok severiz ya dolduruşa getirilmeyi. Hele de yabancılar şişirip doldururlarsa bizi, artık havamızdan hiç geçilmez; şiştikçe şişeriz, kasıldıkça kasılırız, burnumuz Kaf dağının tepesine ulaşır neredeyse. Oysa Ermeni tarafı strateji üretir, günün diplomatik gereklerini en ince hesaplarla bir bir yerine getirir ve sonuç ortada ve apaçık…. Kazanan taraf hep onlar olur…. Çünkü biz hala bir savaş içinde olduğumuzun farkında ve bilincinde bile değiliz; yavaş yavaş durumun farkına varan ve bu mücadeleye katılan çok az sayıdaki insanımız da karşıtlarının dürüst yöntemler kullanacağı varsayımıyla hareket edip kendini kandırır durur. Hala ona buna güzel görünmeye çabalayıp, debelenip duruyoruz işte anlaşılan.

 

Şu illetten bir kurtulabilsek çok şeyi daha kolay halledeceğiz ama taa içimizin dibine işlemiş bu aşağılık kompleksi illeti. Geçenlerde bir yazıda gözüme ilişmişti; Psikoloji biliminde açıklandığına göre, madalyonun bir yüzü ‘büyüklük kompleksi’ ise diğer yüzü de mutlaka ‘aşağılık kompleksi’dir derler konunun uzmanları. Bir yandan insanlık tarihinin Türklerle başladığını iddia edecek kadar ‘büyüklük kompleksine’ yenik düşerken öte yandan da iki yıl üst üste Eurovision şarkı yarışmasında en yüksek 12 puanı Ermenistan’a vererek sözde ‘günah çıkartmaya’ çalışırız biz.  Hep kendimizi kanıtlamaya uğraşıp, didinip dururuz asırladır, bu iki kompleksin arasına sıkışmış….

 

Oysaki eğer karşı taraf dürüst oyun kurallarını reddediyorsa, hala bu yöntemlerde ısrar etmek hiç bir sonuç vermeyecektir. Amerikalılar da uygun bir özdeyiş vardır: “Ölü atla yol alamazsınız” derler. Karşıtlarımız savaş baltalarını savurarak gelirken biz saf, naif Türkler hala medeni ve mantıksal kurallara bağlı kalabilmek lüksümüz olduğunu sanmakta ısrar ediyoruz. Oysa ancak düşmanınızı yere serdikten sonra bağışlayıcı olma lüksünüz olabilir!

 

Bu gidişle de bizim ‘yenile yenile yenmesini öğreneceğimiz’ falan da yok anlaşılan….

 

Bakınız Sadi Somuncuoğlu ne yazmış…..

Dost selamımla,

Sefer Tan

 

BİRİNCİ RAUNT KAYBEDİLDİ, SIRA İKİNCİ RAUNTTA

SADİ SOMUNCUOĞLU – 10 Eylül 2008

 

Şartsız olarak sınırın açılmasını ve diyalogun başlamasını hangi taraf istiyordu?

Gayet açık, Ermenistan, ABD, AB.

Sonunda ne oldu?

İki cumhurbaşkanı sınırın açılması ve diyalogun başlamasına karar verdi. Evet, hem de Ermenistan’ın ayağına giderek. 

 

Cumhurbaşkanı Abdullah Gül diyor ki: “İkili ilişkilerimizin gelişmesinin önündeki engellerin karşılıklı diyalog yoluyla ortadan kaldırılmasının sağlanması gerektiği konusunda Ermenistan tarafı ile görüş birliği içinde olduğumuzu, ..konuşularak halledilemeyecek sorun olmadığını.. gördüm.”

 

Peki, Ermenistan tarafı ne diyor?

Bakalım: İlter Türkmen yazıyor:  “Ermenistan Dışişleri Bakanı Edvard Nalbandyan, Erivan’da bulunan medya mensuplarına Gül’ün Erivan’dan ayrılmasından sonra Ali Babacan ile bir araya geldiklerini ve iki ülke arasında sınırın açılması ve diplomatik ilişkiler kurulması sürecini başlatmak konusunda mutabık kaldıklarını açıklamış.” 

 

Erivan’a giden Çandar da;  “Türkiye ile Ermenistan arasında ’diplomatik ilişkilerin kurulması’ ve ” sınırın açılması’. Bu iki ’adres’, ikiz kardeş gibi. Biri olmadan diğeri olmayacak gibi. “ tespitini yaptıktan sonra Dışişleri Bakanı Nalbandyan’ın, ” Babacan’la iki hafta sonra New York’ta tekrar bir araya geleceğiz. Bundan sonra aramızda duraklar olmayacak. Önümüzdeki günlerde artık somut şeyler konuşacağız “ dediğini yazıyor.

 

Malum çevreler; ikinci Cumhuriyetçiler, küresel liberaller, iktidar yanlıları koro halinde, zafer kazanmış gibi, Gül’e ” taç “ giydirip bayram yapıyor. ABD ve AB ise, coşkulu sevinç içinde, Gül’ü kutluyor. Yumuşama, iyi ilişkiler, açılım, Kafkaslarda aktiflik gibi masallarla, renkli gelecek tasavvurları kırla gidiyor.

 

Soralım; 1993’ten beri uyguladığımız ambargoyu kaldırıp, iyice sıkışan Ermenistan’ı rahatlatarak kardeş Azerbaycan’ı zora sokmanın neresi başarı? Bir de İlham Aliyev’le görüşüp, bu yanlışa onu da bulaştırmak, büyük bir hata olmayacak mı?.

 

Özetlersek, ilk ve çok önemli raundu sıfıra karşı Ermenistan kazandı.

Gelelim ikinci raunda. Burada Gül’ün ifadesiyle ” aradaki engellerin kaldırılması “ ele alınacakmış.

 

Bunlar neler hatırlayalım. Toprak talebi, ” soykırım “ suçlamasının kabulü, yüklü tazminat ödenmesi, sınırın yeniden çizilmesi” engelleri.

 

Estirilmeye çalışılan yalanlara bakınız. Zaman gazetesinden Şahin Alpay ve birçokları yazıyor; Ermenistan ” soykırım “ iddiasından ve toprak talebinden vazgeçti, düşmanlığa gerek yokmuş. Yoksa Gül ve iktidar bu görüşte de, ” engellerin “ kolayca aşılacağından söz ediyor?

 

O zaman gerçeklere bakalım. Radikal ve Milliyet gazetesinin 25 Nisan 2008 günlü haberi: Erivan’da ’soykırımın’93. yıldönümü anıldı. Devlet Başkanı Serj Sarkisyan; ’soykırımın’ tanınması çabalarını ikiye katlayacaklarını söyledi. Soykırımın uluslararası alanda tanınması ve kınanması Ermenistan dış politikasının öncelikli maddeleri arasındadır. Ermenistan tarihi adaletin tesisi için çabalarını ikiye katlamalı. İnkârcılığın geleceği yok. Hele de pek çok ülkenin gerçeğin yanında yer aldığı günümüzde, Türkiye’nin soykırımı itiraf etmesini sağlayacağız”  diyor.

 

Sarkisyan’ı iyi tanımalıyız. Diaspora Ermenileri ile iyi ilişkiler içindedir. Karabağ doğumlu olan Sarkisyan, Azerbaycan savaşı ve Hocalı Katliamları’nda önemli rol almıştır ve sertlik yanlısı olarak tanınıyor.

Esasen bu saldırgan strateji, Ermenistan’dan önce Haçlılara aittir. Sorunun tehdit boyutundan çıkıp, büyük bir tehlike haline gelmesi de bundandır. Yoksa yandaş medyanın iddia ettiği gibi  “canım küçücük Ermenistan’dan niçin korkuyoruz”  meselesi değil.  

 

Nitekim AB’nin uyulması zorunlu şart haline getirdiği  “soykırım”  iftirası önümüzde beklemede. ABD’nin baskıları, birçok ülke parlamentosunda alınan kararlar, Fransa’nın  “soykırım” yok demeyi suç sayan yasal düzenlemesi ve diğerleri yok sayılabilir mi?

 

Gelelim meselenin can alıcı tarafına. Ermenistan’la masaya oturacağız, Erdoğan’ın dediği gibi  “masadan kaçmayacağız” . İyi de, neyi müzakere edeceğiz? Vatan toprakları, en büyük insanlık suçu soykırım, sınırlar müzakere konusu edilebilir mi? Eğer siz müzakereye kalkarsanız, ahlaksız ve saldırgan talepleri görüşülebilir saymakla meşrulaştırmış olursunuz.

 

Bu kabulle de, ikinci raundun kaybı başlar.