Amerika, Sevres Antlaşması Ve “Ermenistan” Sınırları

 

Amerika, Sevres Antlaşması Ve “Ermenistan” Sınırları
[1. Bölüm]

 

Fahir Armaoğlu

 

 

 

 

1919 Ocak ayında toplantılarına başlayan Paris Barış Konferansı’nda Birleşik Amerika’nın Osmanlı Devleti’yle ilgili faaliyetlerini, Sevres Öncesi ve Sevres Sonrası diye ikiye ayırmak gerekmektedir.

 

ANKARA, 30 Ağustos 2007 Perşembe

 

 

Dünya Savaşı’nı sona erdiren barış antlaşmalarını hazırlamak üzere 1919 Ocak ayında toplantılarına başlayan Paris Barış Konferansı’nda Birleşik Amerika’nın Osmanlı Devleti’yle ilgili faaliyetlerini, Sevres Öncesi ve Sevres Sonrası diye ikiye ayırmak gerekmektedir. Başka bir deyişle, birincisi 1919 yılını kapsamakta, ikincisi de 1920 yılına ait bulunmaktadır.

Bu iki dönemde Amerika’nın Türkiye[1] ile ilgili faaliyetlerinin ortak noktası, Ermenistan faktörü’nün her iki dönemde de ağırlıklı bir unsur teşkil etmesidir. Yalnız bu ortak faktörün niteliği, 1919 ve 1920 yıllarında, yine birbirinden bir farklılık göstermektedir. 1919 yılında söz konusu olan, özellikle ve “soyut” olarak bir politik amaç veya bir politika faaliyeti olduğu halde, 1920’de, Amerika için söz konusu olan ise, bir antlaşmaya dayalı “somut bir faaliyet”, veya bir icra’dır. Bu icra ise, Sevres Antlaşması’nın 89’uncu maddesi uyarınca, “Ermenistan“a Türkiye’den koparılıp verilen toprakların, yani “Türkiye-Ermenistan” sınırının çizilmesi yetkisinin veya görevinin, Amerika Cumhurbaşkanı’na, yani Woodrow Wilson’a verilmiş olmasıdır.

Bu incelememizde, Sevres öncesi dönem, yani 1919 yılı üzerinde fazla durmayacağız. Bilindiği gibi, bu dönemin Türkiye-Amerika münasebetleri, daha doğrusu Amerika ile Millî Mücadele arasındaki münasebetler bakımından en Önemli olayı, “Ermenistan sorunu” hakkında rapor hazırlamakla görevlendirilen General Harbord Misyonu’nun, 20 Eylül 1920 Sivas’ta Atatürk ile yaptığı ve 3-4 saat süren görüşmelerdir.

Harbord Misyonu konusu yeteri kadar incelendiği için, biz bu konu üzerinde fazla durmayacağız[2].

Yalnız şu kadarını belirtelim ki, Amerika’nın “Ermenistan” konusu üzerine eğilmesi, Başkan Wilson’ın “Milliyetler” ilkesi dolayısıyla ve Amerikan kamuoyunun ağır baskısı altında ortaya çıktığı gibi, yine çeşidi yardım kuruluştan ve Ermeni davasını destekleyen kuruluş ve politikacıların tahriki ile, konunun, 1919 Haziranı’ndan itibaren Paris Barış Konferansı’nın gündemine girmesiyle bir dinamizm kazanmıştır.

Ermeni davasını destekleyen bazı kuruluşların ve aynı zamanda Amerika’nın resmî yardım kuruluşlarının, Rusya Ermenistanı ile Türkiye sınırlarında 700-800 bin Ermeni mültecinin biriktiğini iddia etmesi, bunların açlıkla karşı karşıya kaldıklarını ve bunlara yardım yapılması gerektiğini bildirmeleri ve ayrıca, İngiltere‘nin de, şüphesiz “Ermenistan yükünü”, “Amerika hamalı”nın sırtına yüklemek amacı ile, Ermenistan’daki kuvvetlerini 1919 Ağustosu’ndan itibaren çekeceğini bildirmesi, bir yandan Ermeni mültecilerine yardım sorununu, diğer yandan da kurulacak “Bağımsız Ermenistanın kendisini dışarıya (yani Türklere karşı) karşı koruması sorununu ön plâna çıkarmış ve özellikle bu ikinci nokta da, baştan beri Ermenilere kanat germeye hevesli ve kararlı olan Başkan Wilson’ı Ermenistan üzerinde bir Amerikan “manda”sı sorunu ile karşı karşıya getirmiştir.

Bu sırada Amerikan Senatosu’nda, Başkan Wilson’ın Avrupa politikasına fazla “bulaştığı” yolunda eleştirilerin artması ve “inziva” (Isolation) politikasına dönülmesi eğilimlerinin kuvvetlenmesi dolayısıyla, Başkan Wilson, General Harbord başkanlığında kalabalık bir heyeti, Anadolu dahil, bölgeye göndererek, “Ermenistan Mandası”nı ve muhtemel sorunlarını yerinde inceletmiştir. Harbord Misyonu’nun askerî niteliği, Ermenistan’ın özellikle dışarıya karşı korunmasının, Wilson’ın başlıca endişesini teşkil ettiğini göstermekteydi[3].

General Harbord, gezisinin sonunda uzun bir rapor hazırlayarak bir nüshasını Paris’teki Barış Konferansı’na, bir nüshasını da Amerikan Dışişleri Bakanlığı’na vermiştir[4].

General Harbord, raporunda[5], bir hayli tarafsız davranarak, sade Türklerin Ermenilere saldırmadığını, bir çok yerlerde Ermenilerin de Türklere saldırmakta olduklarını örnekleriyle belirtmiş ve, yukarda da değindiğimiz gibi, Ermenilere yardım kuruluşları ile Ermeni davasını destekleyen Amerikan politikacıları, Rusya Ermenistanı’na sığınan Ermeni mültecilerin sayısını 700-800 bin olarak iddia ettikleri halde, General Harbord bu miktarın 300 bin civarında olduğunu söylemiş tir.

Manda konusunda ise, “Ermeni sorunu Ermenistan’da çözülemez” diyen Harbord, Fransa ve İngiltere tarafından işgal edilmiş olmaları sebebiyle, Suriye ve Mezopotamya hariç, İstanbul ve Rumeli (Trakya) dahil, bütün Osmanlı İmparatorluğu toprakları üzerinde bir manda rejiminin kurulması gerektiğini ileri sürmüştür.

Fakat bu ifade, Harbord’ın, Amerikan mandası konusundaki iyimserliğinin bir işareti değildi. Generalin belirttiğine göre, manda yönetimini üzerine almakla Amerika, en az bir kuşak boyu bu işe bulaşmış olacaktı ve askerî bakımdan da, değişen şartlara göre, 25.000 ile 200.000 arasındaki bir askerî kuvvede bu rejimi desteklemek zorunda kalacak, ve nihayet, manda yönetiminin ilk beş yılında Amerika’nın 756 milyon dolarlık bir malî yükü de sırtlaması gerekecekti.

Harbord’ın raporundan yaklaşık bir ay sonra, Amerikan Senatosu’nun, bir yandan 28 Haziran 1919 tarihli Versay Anlaşması’nı ve bir yandan da, ona bağlı olan Milleler Cemiyeti Paktı’nı onaylamayı 19 Kasım 1919’da reddetmesi ile, Amerika’nın “Ermeni Mandası” hikâyesi de sona eriyordu.

Çünkü, Amerika Milletler Cemiyeti’ne üye olamıyordu. Halbuki “manda” rejimleri Milletler Cemiyeti’ne bağlı bir sistemdi.

Senato’nun bu kararı üzerine, Amerika, Aralık 1919’da Paris Barış Konferansı’ndan çekildi. Başkan Wilson, özellikle Milletler Cemiyeti Paktı’nı Senato’ya onaylatmak için bir kaç teşebbüste daha bulunduysa da, bütün teşebbüsleri başarısızlıkla sonuçlandı.

Fakat, başta İngiltere olmak üzere, Amerika’nın Avrupalı müttefikleri, Amerika’nın ve özellikle Başkan Wilson’ın yakasını bırakmadılar.

Paris Konferansı, “Türkiye Sorunu”nu, yani Osmanlı Devleti’yle yapılacak barışı 1920 Ocak ayından itibaren ele aldı. Almasıyla birlikte, “Ermenistan” konusu ve dolayısıyla Amerika, tekrar gündeme geldi[6].

İngiltere, Fransa ve İtalya, yani Barış Konferansı’nın “Yüksek Konseyi” (“Supreme Council”), Şubat ve Mart aylarında Londra’da ve Nisan ayında da San Remo’da (İtalyan Rivierasında) toplanarak, Türkiye ile barışın esaslarını tespit etmişlerdir. Amerika, San Remo toplantıları ile temaslarını, Roma Büyükelçisi vasıtasıyla sürdürmüştür.

Yüksek Konsey’in Londra toplantılarından sonra, Fransa‘nın Waşington Büyükelçisi, Amerikan Dışişleri Bakanlığı’na verdiği 9 Mart 1920 tarihli bir notada, Türkiye ile barış konusundaki çalışmaların bir hayli ilerlediğini, bu durumda, Fransa’nın (Yüksek Konsey Başkanı), Amerika’nın “Doğu Sorunları” ile ilgilenip ilgilenmediğini veya bu sorunlarla ilgisini devam ettirip Konferansa katılıp katılmayacağını öğrenmek istediğini bildirdi. Amerika ise, bu notaya cevabında, Müttefiklerin Türkiye ile barış konusundaki düşüncelerini bilmediğini söyleyince[7], Fransa’nın Waşington Büyükelçisi, 12 Mart 1920 tarihli bir nota ile[8], tespit edilen bazı esasları Amerikan Dışişleri Bakanlığı’na bildirmiştir. Nota’ya göre, Türkiye barışı konusunda Londra’da tespit edilen esaslar şöyleydi:

1) Türkiye’nin Avrupa sınırları, Midye-Enez çizgisi, fakat muhtemelen Çatalca Hattı olacaktır.

2) Türkiye’nin Asya tarafındaki sınırlan, kuzeyde ve batıda Karadeniz, Marmara ve Akdeniz, doğuda Ermenistan sınırı (yani bağımsız Ermenistan), güneyde ise, Ceyhan Nehri’nden başlayıp, Antep, Birecik, Urfa, Mardin ve Cezire-i İbni Ömer’in kuzeyinden geçen çizgidir.

3) Padişah İstanbul’da kalabilecek, fakat burada Padişah’ın muhafız kuvvetlerinden başka kuvvet bulunmayacaktır. Müttefikler, Avrupa Türkiyesi (Trakya) ile Marmara ve Boğazlann güneyindeki bölgeleri işgal etme hakkını mahfuz tutarlar.

4) Boğazlardan geçiş, savaşta ve barışta serbest olacak, bir Boğazlar Komisyonu kurulacak ve Padişah’ın Boğazlar üzerindeki egemenlik hakkını, Padişah adına bu Komisyon kullanacaktır. Bu Komisyon’da, bazı şartlarda Amerika ve Rusya da temsil edilecektir. Komsiyon’un başkanı ancak büyük devletlerden biri olacaktır.

5) Trakya’nın Türklere bırakılan kısımlarının dışında kalan kısımlar Yunanistan’a verilecek, Edirne’deki Türkler (“Osmanlılar” deniyordu) için özel garantiler sağlanacak ve Bulgaristan’a da Trakya’da bir serbest liman verilecekti.

6) Bağımsız bir Ermenistan kurulacak ve bu devletin denize çıkışını sağlamak için de, Lâzistan’da (yani Trabzon) kendisine bazı özel haklar tanınacaktır.

7) Türkiye; Mezopotamya, Arabistan, Filistin, Suriye ve bütün adalar üzerindeki haklarından feragat edecektir.

8) Aydın bölgesi hariç, İzmir bölgesi, Padişah’a bağlı olarak Yunanistan’ın yönetimine verilecek ve İzmir Liman’ında Türkiye’ye de ayrı bir kısım ayrılacaktır.

Bundan sonra da Osmanlı borçlarına ait bazı malî hükümler söz konusu olmaktaydı.

Barış Konferansı’ndan çekilmiş olmasına ve ancak “uzaktan gözlemci” statüsünde bulunmasına rağmen, Amerikan hükümeti bu barış esaslan hakkında şu görüşleri bildirdi[9].

1) İstanbul bölgesi dışındaki Trakya topraklarının Yunanistan’a verilmesini Amerika kabul etmekle beraber, bu bölgenin kuzey kısmı halkı Bulgar olduğundan (!), Edirne ve Kırklareli (Kırkkilise) ve havalisi Bulgaristan sınırları içine katılmalıdır. Çünkü Bulgaristan’ın, tamamen Bulgarlarla meskûn olan batı topraklan Sırbistan’a verildiğinden, Bulgaristan’a yapılan bu haksızlık Trakya’da telâfi edilmelidir.

2) Amerika, Ermenistan konusu ile çok yakında ilgilidir. Ermenistan’ın sınırları, Ermeni halkının meşru (!) isteklerini karşılayacak ve kolay ve engelsiz bir şekilde denize çıkışını sağlayacak şekilde çizilmelidir. Denize çıkışı sağlamak için Lazistan’da Ermenistan’a özel haklar tanımak yeterli değildir. Venizelos, bu bölge Rumları adına, Trabzon’un Türklere verilmektense Ermenistan’a verilmesini tercih ettiğini bildirdiğine göre, Trabzon, doğrudan doğruya Ermenistan’a verilmelidir.

3) Amerikan hükümeti, elinde çok sınırlı bilgi olduğundan İzmir konusunda görüş bildirebilecek durumda değildir.

4) Eski Osmanlı imparatorluğu topraklarında ne şekilde bir düzenleme yapılırsa yapılsın (kime ne toprak verilirse verilsin), Amerikan vatandaşları ve şirketleri, diğer devletlerinkinden daha az müsait durumda kalmamalıdır. Yani Amerika, ekonomik ve ticarî bakımdan, “Açık Kapı” veya “fırsat eşitliği” ilkesinin uygulanmasını istiyordu.

Toplantılarına San Remo’da devam etmekte olan Konsey, Amerika’nın bu görüşlerine verdiği cevapta[10], Türkiye ile âdil ve kalıcı (!) esasları kapsayan bu barış antlaşmasını, Amerika’nın da imzalayacağı ümidini izhar ettikten sonra, tespit ettikleri ve 12 Mart’ta Amerika’ya bildirdikleri barış esaslarını savunuyorlardı. Bundan başka, Bulgaristan’a Edirne ve Kırklareli (Kırkkilise) nin verilmesi hususundaki Amerikan isteğine karşı da, kendilerindeki istatistik bilgilere göre, bu iki şehir ve havalisinin çoğunluğunun Türk olduğunu belirtiyorlardı.

İlginç bir nokta da, Amerika’nın Avrupalı müttefiklerinin, Amerikan Senatosu’nun Versay Antlaşması’nı onaylamayı reddetmesinin anlamını hâlâ anlamamış olmaları veya anlamamazlıktan gelmeleriydi.

Bağımsız Ermenistan konusunda Müttefiklerin de Amerika ile aynı görüşü paylaştıklarını ve halihazır ihtiyaçları ve gelecekteki gelişmesi (expansion) bakımından “haklı olarak (!) iddia ettiği” toprakları Ermenistan’a vermeyi ciddi bir şekilde arzu ettiklerini bildirmekteydiler.

Sorun bir al gülüm – ver gülüm hikâyesine dönüşmüştü. Avrupalılar, müstakbel Sevres Antlaşması’na Amerika’yı da bağlamak ve bu antlaşma ile Yakın Doğu’da yapacakları karmaşık ve tehlikeli düzenlemede Amerika’ya da sorumluluk yüklemek için, Amerika’ya şirin görünmenin her türlü çabasını harcamaktaydılar.

Yalnız, Müttefiklerin bu 27 Nisan 1920 günlü cevaplarında, İzmir ile ilgili yeni açıklamalar dikkati çekmekteydi. İzmir ile bazı komşu ilçelerin (kazaların) nüfus çoğunluğunun Rumlarda olması ve Türkiye’nin bu Rumlara fena muamelede bulunması sebebiyle, İzmir’in Yunan yönetimine verildiği belirtildikten sonra, İzmir’in bütün Anadolu’nun ekonomisinde önemli bir yeri olması ve İzmir’in Yunanlılar tarafından işgalinin millî tepkilere sebep olmasının, Türkiye ile barışın uygulanmasını imkânsız kılmasa bile, güçleştirmesi ihtimali dolayısıyla, İzmir’in Padişaha bağlı hale getirildiği ve aynı zamanda Türklere de İzmir Limanı’nda imkânlar sağlandığı belirtilmekteydi. Burada “millî tepkiler” den duyulan endişe dikkati çekmektedir.

Amerika’yı Türkiye ile barış sorununa “bulaştırmak” ve konunun içine çekmek için, Nisan 1920 sonunda, İngiltere’nin egemen olduğu Milletler Cemiyeti’nin de kullanılmak istendiği de görülüyor. Çünkü, San Remo’dan 27 Nisan’da Amerikan Dışişleri Bakanlığı’na gönderilen uzun bir mesajda[11]., Ermenistan konusunda, Amerika bir karar verme zorunluluğu ve dolayısıyla, Türkiye barışı ile karşı karşıya bırakılıyordu.

DİPNOTLAR

1 – Gerek Amerikan belgelerinde, gerek Paris Barış Konferansı ile ilgili belgelerde, Osmanlı Devleti, daima “Türkiye” adı ile zikredildiğinden ve hatta 1920 yılında, sonradan Sevres Antlaşması adını alacak antlaşmanın adı daima “Türkiye ile barış” (Peace with Turkey, Peace Setdement with Turkey) diye zikredildiğinden, biz bu incelememizde, Osmanlı Devleti yerine,
Türkiye deyimim kullandık.

2 – Bu konuda bak.: Dr. Fethi Tevetoğlu, Millî Mücadelede Mustafa Kemal Paşa-Ceneral Haıbord Görüşmesi, TÜRK KÜLTÜRÜ, Yıl VII, Sayı 76, Şubat 1969, s. 257-267; Yıl VII, Sayı 77,

Mart 1969, s. 321-334; Yıl VII, Sayı 80, Haziran 1969, s. 525-545; Yıl VII, Sayı 81, Temmuz 1969, s. 589-603. Bizim incelediğimiz Amerikan belgelerinde, General Harbord’un raporunun metni verilmekte, fakat, başka hiç bir bilgi verilmemektedir.

3 – Bütün bu gelişmelere ait Amerikan belgeleri için bak.: Papers Relating to the Foreign Relations of the United States, 1919, Washington, D.C., Government Printing Office, 1934, Vol. II, p. 817-841.

4 – General Harbord Misyonu, Başkan Wilson’ın onayı ile gönderilmekle beraber, esasında Paris Barış Konferansı adına görev yapmıştır. Bu sebeple, 16 Ekim 1919 tarihli olan raporunun imzalı nüshasını Paris Barış Konferansı’na sunmuş, imzasız bir nüshasını da Amerikan Dışişleri Bakanlığı’na vermiştir. Bu konuda bak.: aynı kaynak, Vol. II, p. 841, 24 no.lu dipnotu.

5 – Raporun metni: aynı kaynak, p. 841-889. Ayrıca bak.: Maj. Gen. James G. Harbord, Conditions in the Neaı- East: Repon of the American Military Mission to Armenia, U.S. Senate, 66th Congress, 2d Session, Document No. 266; Washington, Government Printing Office, 1920; Brig. Gen. George Van Horn Moseley, Mandatory över Armenia: Report made to Maj. Gen. James. G. Haıobrd, Senate, 66th Congress, 2d Session, document No. 281, Washington Government Printing Office, 1920.

6 – Bundan sonraki açıklamalarımızı, şu kaynakta yer alan belgelere dayandıracağız: Papers Relating to the Foreign Relations ofthe United States, 1920, Washington, D.C., Government Printing Office, 1936, Vol. III, p. 748-809. Bu kaynağı bundan sonra kısaca “Papers… 1920/IU” Şeklinde zikredeceğiz.

7 – Laurence Evans, United States Policyand the Paıtition ofTurkey, 1914-1924, Baltimore,The John Hopkins Press, 1965, p. 278.

8 – Notanın metni: Papers… 1920/111, p. 748-750.

9 – Amerikan Dışişleri Bakanlığı’ndan Fransız Büyükelçiliği’ne 24 Mart 1920 tarihli nota, Papers… 1920/III, p. 750–753.

10 – Roma’daki Büyükelçi Johnson’dan Washington’a 27 Nisan 1920 günlü telgraf, Papel?1920/III, p. 753–756.

11 – Roma Büyükelçiliği’nden Waşington’a 27 Nisan 1920 günlü telgraf, Papers…l920/M, p. 779-783.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Amerika, Sevres Antlaşması Ve “Ermenistan” Sınırları
[2. Bölüm]

 

 

 

Bu mesaja göre, Milletler Cemiyeti Konseyi, Müttefikler Yüksek Konseyi’ne başvurup, Ermenistan ile en fazla ilgilenen devletin kim olduğunu ve …

 

Ermenistan‘ın bağımsızlık ve güvenliği için bu devletin neler yapabileceğini sormuş, imiş. Başta İngiltere‘nin oynamak istediği basit oyunun, bizim dilimizdeki en hafif nitelendirmesi “tecahül-i arifane” dir.

Yine bu mesaja göre, Başkan Wilson’ın şimdiye kadar Ermenistan konusunda yaptığı çeşidi konuşmaları ve Amerikan Dışişleri Bakanı Colby’nin kullandığı deyimle “uygar dünyanın istek ve beklentileri” dolayısıyla, şimdi Yüksek Konsey Ermenistan mandasını Amerika’nın kabul edip etmeyeceğini soruyordu.

San Remo, bu kadarla da yetinmeyip, Ermenistan konusunda bir takım görüşler de belirtiyordu: Amerika şimdiye kadar hep “geniş” bir Ermenistan ilkesini savunmuştur. Bununla beraber, Kilikya’yı (Çukurova) Ermenistan’a vermek pratik bir yol görünmüyor[1]. Bu durumda, Ermenistan’a, Erzurum, Trabzon, Van ve Bitlis vilâyetlerinin verilmesi söz konusu olmakla beraber, önce Amerika’nın Ermenistan mandasını kabul etmesi ve ikinci olarak da bu bağımsız Ermenistan’ın sınırlarının Amerika Birleşik Devlederi Başkanı tarafından çizilmesi istenmekteydi.

Kısacası, Müttefîkler’in Osmanlı Devleti yerine bir “Ermenistan Devleti”ni ikame etmek isterlerken, bu işin, badireleri ve sonuçlan ile, bütün yükünü Amerika’nın sırtına yüklemeye çalıştıkları apaçık belliydi. Şunu da belirtelim ki, General Harbord’ın, bir “Bağımsız Ermenistan” mandasının ne denli sorunlar ortaya çıkaracağı hakkındaki raporu da, müttefiklerin elindeydi.

Nitekim, Yüksek Konsey’in kararına göre, Ermenistan sorunu yine de bu kadarla bitmiyordu. Türkiye ile barış imza edilir edilmez, Ermenistan’ın dış saldırılara karşı savunulması için gerekli askerî kuvvet ve ayrıca düzenli bir yönetim için malî yardım söz konusu olacaktı. Yani, Amerika, Ermenistan mandasını kabul ettiği takdirde, bu iki yükü de sırtlamak zorundaydı.

Yine Yüksek Konsey’e göre, Amerika’nın bu hususta acele karar vermesi gerekmiyordu. Ama Ermenistan halkı da büyük bir bekleyiş ve endişe içindeydi..

Müttefiklerin 27 Nisan mesajına, Amerika 17 Mayıs 1920’de cevap verdi ve bu cevapta “Ermenistan mandası” hakkında tek kelime mevcut değildi. Sadece, Amerika Cumhurbaşkanı’nın, Ermenistan’ın sınırları konusunda “hakem” olmayı (“to act as arbiter”) kabul ettiği bildiriliyordu[2].

Söz konusu telgrafta Ermenistan mandası hakkında herhangi bir ifadenin bulunmamasının sebebi, bir yandan Amerikan Senatosu’nun bu konudaki olumsuz havası, diğer yandan da, Yüksek Konsey’in 27 Nisan 1920 günlü mesajı üzerine, Amerikan Dışişleri Bakanlığı’nın, Harbiye Bakanlığı’na, Ermenistan mandası hakkındaki görüşünü sormasıydı. Harbiye Bakanı Baker’ın Dışişleri Bakanı Colby’ye gönderdiği 2 Haziran 1920 tarihli memoranduma göre[3], General Harbord, her ne kadar raporunda, Ermenistan mandası için 59.000 kişilik bir Amerikan kuvvetini gerekli görmüş ise de, bu miktar % 50 oranında azalülabilirdi ve Ermenistan’ın dış saldırılara karşı korunması için 27.000 kişilik bir Amerikan kuvveti yeterli olabilirdi. Ne var ki, Ermenistan’ın dış saldırılara karşı korunması evvelâ Milletler Cemiyeti’nin göreviydi ve ikinci olarak da, Bolşeviklerin şu anda Kafkaslar’da yarattığı tehlike dolayısıyla bu kadar bir Amerikan kuvvetinin orada bulundurulması pratik bir formül değildi. Bolşevikler Bakü’yü işgal etmişlerdi ve gazete haberlerine göre de, Ermenistan topraklarına girmeye başlamışlardı.

Ağustos ayı geldiğinde, artık Amerika’nın “Ermenistan mandası” söz konusu değildi. Fakat, Amerika’nın Avrupalı Müttefikleri, şimdi Türkiye için hazırlanmış olan bu barış antlaşmasının imzasından önce, Ermenistan sınırlarının çizilmesi işinin Amerika Cumhurbaşkanı tarafından kabul edilip edilmediğini öğrenmek istediler[4].

Amerika’nın bu isteğe cevabı, hazırlanan barış antlaşmasının (yani Sevres Andaşması) 89’uncu maddesine göre, “Türkiye, Ermenistan ve diğer Yüksek Akit Taraflar”, Ermenistan sınırlarının çizilmesi hususunda Amerika Birleşik Devletleri Başkanı’nın kararını kabul edeceklerine göre, Amerika Cumhurbaşkanı’nın bu görevi kabul edebilmesi için, önce söz konusu tarafların bu antlaşmayı imza etmeleri gerekir, şeklindeydi16. Başka bir deyişle, Başkan Wilson, Türkiye barışı imzalanmadıkça ve 89’uncu madde ile sınırların çizimi görevi veya “hakemliği”nin kendisine verilmesi “resmileşmedikçe”, sınırların çizimi konusunda herhangi bir taahhüde girmek istemiyordu.

Bilindiği gibi, 10 Ağustos 1920’de İstanbul Hükümeti Sevres Antlaşması’nı imza etti ve aynı anda da, hatta daha Mayıs ayında, bu antlaşma Ankara Hükümeti, yani T.B.M.M. Hükümeti tarafından geçersiz ilân edildi. Fakat bütün bunların, Amerika’yı veya Başkan Wilson’ı etkilemediği görülüyor.

Lâkin, Sevres Antlaşması’na karşı Anadolu’da uyanan millî duygular ve Ankara’daki millî hükümet tarafından gösterilen tepkiler, işin başından beri Türkiye ile ilgili gelişmeleri, Waşington’dan çok daha farklı bir şekilde değerlendiren, Amerika’nın İstanbul’daki Yüksek Komiseri Amiral Bristol’ü, Waşington’u ciddi bir şekilde uyarma ihtiyacına sevketmiş görünüyor, Amiral Bristol’ün Waşington’a 18 Eylül 1920’de gönderdiği telgraf, özellikle Ermenistan konusunda şu noktaları vurgulamaktaydı [5]:

“Şu hususu kesin olarak belirtmek gerekir ki, Ermenistan’a (Anadolu’dan) toprak verilmesine karşı Doğu Anadolu vilâyetlerinde oluşan tepkiler, şimdiye kadar olduğundan çok daha acı ve kuvvetlidir. Ermenistan’a bırakılan toprakları, Türklerin, kuvvet zoru olmaksızın bırakacaklarına hiç kimse inanmamaktadır. Türklerin çok geniş bir çoğunluğunu temsil eden Milliyetçiler, İstanbul Hükümeti tarafından imza edilen anlaşmayı tanımamaktadırlar” ve çok muhtemeldir ki, Müttefikler, Yunanistan vasıtasıyla, bu anlaşmayı Türklere kabul ettirmeye zorlayacaklardır. Türkiye barışı, Ermenistan’a, Türkiye’nin, Başkan’ın hakemliği ile tespit edilecek doğu vilayetlerini vermektedir. Bu bölgelerde bugün fiilen Ermeniler yoktur ve Erivan “daki Ermenileri bu bölgelere yerleştirmek, yeterli koruma sağlanmadığı takdirde, karışıklıkların ortaya çıkması sonucunu verecektir”.

Amiral Bristol’un bu son derece isabetli değerlendirmesi, Amerikan Hükümeti ve Başkan Wilson üzerinde tamamen etkisiz kaldığı gibi, Sevres Antlaşması’na ve Amerika’ya güvenen Rusya Ermenistam, 4 Ekim 192ü’de Türkiye’ye savaş ilân etti. Gürcistan da Ermenistan’ı destekleyeceğini bildirdi [6].

Amiral Bristol’un İstanbul’dan Waşington’a gönderdiği uyarıların, Başkan Wilson üzerinde hiç bir etkisi olmadığı anlaşılıyor. Çünkü, Başkan Wilson’ın, “önce Türkiye ile barış imzalansın” şartı üzerine, Barış Konferansı’nın Genel Sekreterliği, ilk defa olarak ve Sevres Antlaşması’nın imzasından iki ay sonra, Sevres Antlaşması’nın tam metnini, Amerika’ya vermiştir[7]. Verirken de, Sevres Antlaşması’nın 89. maddesinin, Amerika Cumhurbaşkanı’na, hem Ermenistan’ın sınırlarını çizme, hem Ermenistan’ın denize çıkmasının sağlanması ve hem de Ermenistan ile Türkiye arasındaki sınırda “gayrı askerî bölge”nin tesbiti görevini verdiği belirtilmekteydi.

Yaklaşık bir ay sonra, Amerikan Dışişleri Bakanlığı, Paris Büyükelçiliği vasıtasıyla, Başkan Wilson’ın, Ermenistan sınırları hakkında hazırlayıp, Müttefik Devletler Yüksek Konseyi’ne hitaben kaleme aldığı raporunu, söz konusu Konsey Başkanlığı’na sundu[8].

Wilson’ın Ermenistan sınırlarının çizimine ait raporunu ele almayı, yazımızın sonuna bırakarak, raporun Yüksek Konsey’e sunulmasından sonra ortaya çıkan bazı ilginç gelişmelere değinmek istiyoruz.

Başkan Wilson, 30 Kasım 1920 tarihinde Milletler Cemiyeti Konseyi Başkanı’na gönderdiği bir telgrafta[9], Ermenistan üzerinde bir Amerikan mandası tesisi teklifi, Amerikan Senatosu tarafından reddedilmiş olmakla beraber, Amerikan halkının, Ermenistan’ın kaderi ile çok yakından ilgilendiğini, fakat şu anda Ermenistan’a yardım bakımından Amerikan askerini kullanma yetkisine sahip olmadığını, ekonomik yardımın ise, yine Senato’nun kararına bağlı bulunduğunu, fakat bu karar konusunda şimdiden bir tahminde bulunamayacağını söylemiştir. Başkan Wilson, Senato’nun kesin muhalefetine rağmen, Ermenistan’a yardım için elinden gelen her türlü çabayı harcamaya kararlı görünüyordu.

Ne var ki, Wilson’ın Milletler Cemiyeti Konseyi Başkanı’na bu telgrafı gönderdiği, aynı 30 Kasım 1920 günü, İstanbul’daki Yüksek Komiser Amiral Bristol, 1 Aralık sabahı Waşington’a ulaşuğı anlaşılan telgrafında[10] şunları yazıyordu:

Ermenistan konusunun artık bittiği bildirilmektedir. Kars ve Gümrü’deki Ermeni kuvveden, çok üstün olmalarına rağmen, hezimete uğratılmış ve bir çok noktalarda Ermeni kuvvetleri kaçmıştır (“ran away”). Türkler Iğdır’ı ele geçirmiş olup, Aralık’tan bir kaç mil mesafede bulunmaktadır… Bir barış antlaşması müzakere edilmektedir. Türk hattı dahilindeki Amerikalıların güvenlikte olduğu bildirilmektedir. Bolşevikler ve Milliyetçi Türkler anlaşma içinde bulunuyor. Gümrü ve Kars’ın Ermeniler tarafından tekrar ele geçirildiğine dair haberler doğru değildir ve Ermenilerin bu iki şehri geri almaları ihtimali de mevcut değildir”.

Tiflis’teki Amerikan Konsolosu Moser de, 4 aralık 1920 sabahı Waşington’a gönderdiği telgrafında şöyle demekteydi[11]:

Erivan’da resmen açıklandığına göre, Ermenistan bir Sovyet Cumhuriyeti olarak ilân edilmiştir… Sovyet Rusya Büyükelçisi’nin söylediğine göre, Sovyetler bu yeni Sovyet Cumhuriyed’ni resmen tanımışlardır. Bir hafta önce kurulan Ermeni hükümetinin devrilmesinin arkasından, Bakû’den gelen Rus kuvvetleri, Ermenistan’ın sınır bölgelerini işgale başlamıştır. Rusya bu harekâtı, Bakû’deki Ermeni Bolşevik Komitesi’nin isteği üzerine yapmıştır. Türkiye ile Ermenistan arasındaki barış müzakereleri sırasında, Gümrü’deki mahallî hükümet de Bolşeviklere katılmıştır…”

Bu gelişmeler karsısında Wilson’ın çizdiği Ermenistan haritasının havada kalması bir yana, Ermenistan’da bu gelişmeler olurken, “bağımsız Ermenistan”ın sınırlarının çizildiğinin açıklanması, hem Amerika ve hem de Müttefikler’in prestijine ağır bir darbe teşkil edecek ve bir “skandal” olacaktı. Bu sebeple, İngiltere hemen harekete geçerek, Wilson’dan, bu sınırların kamuoyuna duyurulmasının durdurulmasını istemiş ve Wilson da, çizmiş olduğu Ermenistan sınırlarını açıklamaktan vazgeçmiştir[12]. Böylece Wilson’ın çizmiş olduğu Ermenistan haritası, tarihin arşivine girecek bir belge niteliğini muhafazaya mahkûm olmaktaydı.

Wilson’ın, Ermenistan sınırlarını çizen raporuna gelince[13]: Rapor 22 Kasım 1920 tarihli olup, iki kısımdır. Raporun birinci kısmında Wilson, sınırları, yani Türkiye-Ermenistan sınırlarını çizerken, veya daha doğru bir deyişle bir kısım Türk topraklarını Ermenilere hediye ederken, hangi esas ve ilkeleri gözönünde tuttuğunu uzunca bir şekilde belirtmekte, ve ikinci kısımda ise, çizmiş olduğu sınırların geçtiği yerleri ve mevkileri, gayet ayrıntılı bir şekilde açıklamaktadır.

Bu yazımıza ek olarak verdiğimiz ve Başkan Woodrow Wilson tarafından çizildiği belirtilen ve onun imzasını taşıyan haritanın altındaki nottan, bu haritanın, Amerikan Kara Kuvvetleri Kurmay Başkanlığı tarafından, Amerikan Dışişleri Bakanlığı ile işbirliği yapılarak hazırlandığı ve bunun için de General Harbord’ın verdiği bilgilerden ve Türk Genelkurmayı’nın kullandığı 1/200.000 ölçekli harita ile, Almanların savaş sırasında yaptıkları 1/400.000 ölçekli haritalarla, İran ve Kafkaslara ait 1/1.000.000 ölçekli İngiliz haritalarından yararlandığı anlaşılmaktadır.

Wilson’ın gözönünde tuttuğunu söylediği ilke ve esasları şu şekilde özetleyebiliriz:

Sevres Antlaşması’nın 89’uncu maddesi, Trabzon, Erzurum, Van ve Bitlis vilâyetlerinin Ermenistan’a verilmesini öngördüğünden, sınırın çiziminde de bu dört vilâyet gözönünde tutulmuştur.

Kendi ifadesine göre, Wilson, Ermeni halkının çıkarlarına, en iyi şekilde hizmet etme endişesini taşımakla beraber, bitişik bölgelerdeki Türk, Kürt, Rum, v.s. halklara karşı da gayet adaletli davranmaya özen göstermiş.

Söz konusu dört vilâyet Ermenistan sınırları içine alınırken, sınırın çiziminde etnik yapı dikkate alınmamıştır. Çünkü bu dört vilâyette halklar, çeşidi sebeplerden, birbirine karışmıştır.

Keza, dört vilâyeti kapsayacak sınır çizilirken, “yeterli tebiî sınırlar” ve yeni devletin “coğrafi ve ekonomik vahdeti”nin asgari gerekleri gözönünde tutulmuştur.

Ermenilerin, Türklerin, Kürtlerin ve Rumların toprak isteklerini birbiriyle çatışması durumunda, Wilson, “müstakbel Ermeni Devletinin bir ekonomik hayata sahip olması” ilkesini, kesin bir faktör olarak tercih ettiğini belirtmektedir.

Sınır boyunca, Türkler ve Kürtlerle meskûn dağ ve vadilerin Türkiye’ye bırakılmasına çalışılmakla beraber, “ticaret merkezlerinin Ermenistan tarafına aktarılmasına” önem verilmiştir.

“Ermeni şehirleri (!) olan Bitlis ve Muş” un güneyinden geçen sınır çizgisi, Hakkâri ve Siirt sancakları ile, Van vilâyetinin hemen yansını Türkiye’ye bırakmıştır. Wilson için bunun gerekçesi de Siirt ve Hakkâri nüfusunun çoğunluğunun Kürt olması imiş.

Wilson, ilkeleri arasında, “Pontus Rumları” nın isteklerini de unutmadığını belirtmektedir. Zira, Pontus Rumlan, 1920 Marü’nda Londra’da yapılan Müttefikler Yüksek Konseyi toplantısına bir memorandum sunarak, Rumlarla meskûn Karadeniz kıyı bölgesinin bütünlüğünün korunmasını ve Rize’den Sinop’un batısına kadar olan bölgeye özerklik verilmesini istemişler. Lâkin, Wilson’a, Karadeniz kıyıları bakımından, sadece Trabzon vilâyeti için yetki verildiğinden, Karadeniz kıyılarının diğer kısımları için herhangi bir teklif yetkisi yokmuş. (Yani, teklif yetkisi verilse imiş, Rize’den Sinop’un batısına kadar olan Karadeniz kıyılarını da Rumlara vereceği anlaşılıyor).

Diğer taraftan Wilson, Trabzon’un nüfus çoğunluğunun Müslüman (Yani Türk) olduğunu, Trabzon’daki Ermeni nüfusun Rumlardan da az olduğunu belirtiyor, fakat, Ermenistan’ın Trabzon’dan denize çıkması hususunun en geniş şekilde ve Ermenistan’ın gelişmesini sağlayacak nitelikte olmasını istemekteydi. Bundan dolayıdır ki, Wilson, Giresun şehrinin doğusuna kadar olan, Anadolu’nun Doğu Karadeniz kıyılarını veriyordu. Ermenistan’a, denize çıkışını sağlamak için sadece Trabzon limanı değil, Anadolu’nun Karadeniz kıyılarının yaklaşık dörtte biri verilmekteydi. Wilson açısından, bunun gerekçesi de Ermenistan’ın ekonomik gelişmesinin sağlanmasıydı.

Bu surede, Wilson’ın, “gayet adaletli” davrandığı iddiasını kabul etmek için, insanın bütün gerçekleri ters-yüz etmesi gerekiyordu.

Yine, görüldüğü gibi, sınır çiziminde Wilson’ın gözönünde tuttuğu temel ilke ve esas, sadece ve sadece, Ermenistan’ın çıkarları idi. Başka bir deyişle, “her şey Ermenistan’a” ilkesi, sınır çizminin ana unsurunu teşkil etmekteydi. Dolayısıyla, Wilson’ın meşhur “milliyetler ilkesi” de tam anlamı ile bir komediye dönüşüyordu. Zaman zaman, “milliyetler ilkesi” ne ağırlık verir gibi görünmesine rağmen, çizdiği sınırların, gerçekten milliyetler ilkesine ne derece uygun düştüğü çok tartışma götürür. Meselâ Wilson, Sevres Antlaşması’nın, söz konusu dört vilâyetimizi Ermenistan’a vermesinin gerekçe ve mantığını, milliyetler ilkesi açısından hiç tartışmamış, sadece Ermeni iddialarını kendisine dayanak yapmıştır. Bitlis ve Muş’un “Ermeni” şehirleri olduğunu söylüyor, fakat bu iddiasını rakamlara ve belgelere dayandırmaktan kaçmıştır. Tarih hocalığı yapan ve 1890’da Princeton Üniversitesi’nden Profesör unvanını alan, yani güya bilim adamı olan bu zat, Ermeni propagandası ağzı ile, Bitlis ve Muş’un “Ermeni” şehirleri olduğunu söyleyip işin içinden sıyrılıveriyor. Herhalde, “milliyetler ilkesi”nin ciddi ve bilimsel uygulaması bu değildir.

Belirttiğimiz gibi ve kendisinin de raporunda sık sık kullandığı bir ifade ile, “Ermenistan’ın istikbâli ve ekonomik gelişmesi” endişesi, Wilson için, her türlü ilkenin önüne geçmiştir. Bir halde ki, Wilson, “Bağımsız Ermenistan’ın kurucu babası olmayı, siyasî kariyerinin en büyük hedefi ve ihtirası haline getirmiş görünmekteydi.

İlkeler ve esaslar konusunda belirtilmesi gereken son bir nokta da, Ermenistan sınırının çizilmesi dolayısıyla, yine Sevres’in 89’uncu maddesi ile, bir de Osmanlı Devleti (Türkiye) tarafında, “gayrı askerî bir bölgenin sınırlarının çizilmesi görevinin de Wilson’a verilmiş olmasıydı.

Wilson bu işe girişmemiştir. Gerekçesi ise, gayrı askerî bölge tesis etmenin, karmaşık tedbir ve düzenlemeleri gerektirmesiydi. (Şüphesiz bu, Ermenistan’a gelişigüzel toprak vermek gibi olmayacaktı). Bu ise Wilson’a göre, hem pratik değil ve hem de gereksizdi. Zira, Sevres Antlaşması’nın 177’nci maddesi, Türkiye’ye bırakılan topraklardaki bütün “kalelerin” (“existing forts”) silahsızlandırılmasını öngördüğü gibi, bir “karışıklık” (yani bir Türk saldırısı) halinde, Müttefiklere müdahale hakkı veriyordu. Bunun için de bir Müttefiklerarası Kontrol Komisyonu kurulacaktı. Bu sebeplerden dolayı, Wilson’a göre, ayrıca bir de “gayrı askerî bölge” tesisine gerek yoktu.

Burada Wilson’ın peşin hükümlü ve peşin kararlı tutumu bir kere daha ortaya çıkmaktadır. “Gayrı askerî bölge” tesisi, Sevres Antlaşması’nın bir hükmü ve Ermenistan sınırlarının çizilmesiyle birlikte kendisinin hakemliğine, dolayısıyla görevine havale edilmiş bir husus olduğu halde, Wilson kendi takdiri ile bu konuyu bertaraf ediyor, fakat Bitlis ve Muş’un “Ermeni” olduğunu ileri sürerken ve Trabzon’da ancak bir avuç Ermeni bulunduğu halde, burasını da Ermenistan’a verirken, bütün bu hususları tarafsız bir analizden geçirerek, Sevres Antlaşması’nın mantıksızlığını tartışmaya yanaşmıyordu.

Wilson Raporu’nun ikinci kısmı, doğrudan doğruya sınırı ayrıntılı bir şekilde çizmekteydi. Raporun bu kısımının tercümesini vermek yerine, faksimilesini vermeyi tercih etük. Zira, Rapor’un sınır çizimine ait kısmında, bir çok köyler, yerleşimler ve fizikî coğrafya isimleri, o zamanki şekliyle yer almaktadır ve bunlardan bazılarının bugünkü isimlerini ve Rapor’daki telâffuzlarından o zamanki isimlerini dahi tespit etmek kolay değildir.

Nihayet, bu belgeler Türk Tarih’in birer kalıntısından ibarettir. Bizim burada asıl vurgulamak istediğimiz, Büyük Atatürk‘ün başlattığı Türk Millî Mücadelesi’nin ve Millî Devlet kurma çabasının daha başlangıcında, Amerika’nın Türk Milleti’ne karşı tutumunu ortaya koymak ve bu tutumdan, günümüze bazı ışıklar getirmektir.

Bununla beraber, incelememizin sonuna, yine Amerikan belgeleri arasında yayınlanan ve Doğu Anadolu topraklarımızdan Ermenistan’a verilen, yani Türk Vatanı’ndan koparılmak istenen toprakları gösteren bir haritayı da koyduk[14]. Belgelerde, çizilen sınırın çok daha ayrıntılı bir haritasından söz edilmekte ise de, bu harita belgeler arasında yayınlanmamıştır[15].

 

 

 

Dipnotlar:

1 – Pratik görünmüyor, çünkü Fransızlar, 1919 Eylülü’nde İskenderun ve Mersin’e 12.000 kişilik bir kuvvet çıkararak Kilikya’yı kontrol alana almışlardı. Bu olay Amerika’yı şaşkına çevirdi. Çünkü, sanılmıştı ki, Fransızlar, bu bölgeleri Ermenistan için işgal etmekteydiler. Halbuki, bu sırada Fransa, Ermenistan‘ı kurtarmak için Batum, v.s. ye asker gönderemeyeceğini söylemekteydi. Bak.: Papers….1920/111, p. 840; ayrıca bak.: Evans, adı geçen eser, p. 185.

2 – Amerika Dışişleri Bakanlığı’ndan Paris Büyûkelçiliği’ne 17 Mayıs 1920 günlü telgraf, aynı kaynak, p. 783.

3 – Memorandumun metni: Papers….l920/III, p. 784-785.

4 – Waşinton’daki İngiliz Büyükeçiliği’nden Amerikan Dışişleri Bakanlığı’na 6 Ağustos 1920 günlü nota, aynı kaynak, p. 787.

5 – Amerikan Dışişleri Bakanlığı’ndan İngiltere Büyükelçiliği’ne 13 Ağustos 1920 tarihli nota, aynı kaynak, p. 787-788.

6 – Yüksek Komiser Bristol’den Waşington’a İS Eylül 1920 günlü telgraf, Papers…l920/III, p. 788.

7 – Amiral Bristol’un Dışişleri Bakanlığı’na 10 Ekim 1920 günlü telgrafı, aynı kaynak, p. 788- 789.

8 – Paris Büyükelçiliği’nden Dışişleri Bakanlığı’na 18 Ekim 1920 günlü telgraf, aynı kaynak, p. 789.

9 – Amerikan Dışişleri Bakanı’ndan Paris Büyükelçisi’ne 24 Kasım 1920 günlü telgraf Papers…l920/III, p. 789-790

10 – Telgrafın metni: aynı kaynak, p. 804-305.

11 – Telgrafın metni: aynı kaynak, p. 805.

12 – Telgrafın metni: aynı kaynak, p. 806-807. Bu telgraf Waşington’a 11 Aralık’ta ulaşmıştır. u Bak.: Papers…1920/111, p. 807-808.

13 – Raporun tam metni: aynı kaynak, p. 790-804.

14 – İncelememizin sonunda verdiğimiz harita: Papers…l920/IWün. sonunda yayınlanmıştır.

15 – Bak.: papeı?…1920/III, p. 790, 51 no.lu not.